Παράλληλα σύμπαντα

Μέρες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι αλλά κρατιέμαι. Φοβάμαι μη γυρίσεις και μου πεις «καλά που ζεις; Εδώ ο κόσμος χάνεται, κατέβα κάτω από το ροζ σύννεφό σου». Δεν είμαι φύσει αισιόδοξη. Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Όμως αυτές οι μέρες είναι για μένα ροζ, χαρούμενες και ευτυχισμένες. Θέλω να σου γράψω τα τετριμμένα, τα μαμαδίστικα. Πως καταφέρνω τα μεσημέρια να τα κοιμίσω και τα δυο και να χαζέψω στο ίντερνετ. Πώς περνάμε τη μέρα μας,  με το μωρό στο σλινγκ και τη Δανάη να ζηλεύει με τον δικό της τρόπο: έχει επινοήσει μια φωνή κακιάς μάγισσας με την οποία μας μιλάει όταν προφανώς νιώθει κάπως αδικημένη. Πως το μωρό είναι στον αυτόματο όπως κάθε δεύτερο παιδί υποθέτω. Πως τις φαντάζομαι αργότερα αγαπημένες αδελφούλες να παίζουν μαζί και κάνω όνειρα για εκείνες. Ναι κάνω όνειρα, την ίδια στιγμή που η χώρα μας δεν έχει μέλλον. Που ενώ καταρρέει το σύμπαν, οι πολιτικοί μας δεν δίνουν δεκάρα κι εμείς ακόμη χειρότερα, γράφουμε ευφυολογήματα στο twitter ή πάμε καλεσμένοι στον Κωστόπουλο. Ζω στον μικρόκοσμο μου, εκεί όπου ακόμη λεφτά υπάρχουν, δουλειά υπάρχει και σπίτι υπάρχει και γύρω μου οι φίλες μου συνεχίζουν να κάνουν παιδιά, πρώτα και δεύτερα και μιλάνε και για άλλα θέματα εκτός από την κρίση. Νιώθω πως κάτι κάνω λάθος. Πως το παίζω αμέτοχη ενώ έχω κι εγώ μερίδα ευθύνης. Για όλες τις φορές που ψήφισα και για εκείνες που θα ψηφίσω στο μέλλον. Όμως δεν θα με κάνει κανείς να νιώθω τύψεις που ζω στο ευτυχισμένο παράλληλο σύμπαν μου. Λέω να μείνω κι άλλο εδω.