choose side

Λοιπόν είναι από αυτές τις εποχές που πιάνεις τα μαλλιά σου με εκατό κοκαλάκια για να μην ιδρώνεις και πάλι μια τούφα σου κολλάει στο μέτωπο, που αποφασίζεις δέκα φορές τη μέρα να αγοράσεις αιρκοντίσιον και για το σαλόνι αλλά μετά σκέφτεσαι πως περιμένεις το εκκαθαριστικό της εφορίας, που το μωρό κολλάει πάνω σου και εσύ σκας και σκας και τους άλλους με τα νεύρα σου, το σκυλί της διπλανής σκούζει για να μάθει να κοιμάται μόνο του, κι η διπλανή αφήνει το κινητό της καμιά ώρα κάθε πρωί να χτυπάει ως ξυπνητήρι και δεν ακούει ούτε εσένα που της φωνάζεις «κλείστο κοπελιααααά». Που τα ρούχα στεγνώνουν πολύ γρηγορότερα από την όρεξη σου να τα σιδερώσεις και που δεν πας στους γάμους που σας καλούν γιατί θα μείνεις σπίτι με τα παιδιά. Που ενώ το μικρό κοιμάται σχεδόν όλο το βράδυ, ένα μικρό, κατεργάρικό πλασματάκι τρυπώνει κάθε νύχτα στο κρεβάτι σου.

Θα μπορούσε να είναι έτσι. Δηλαδή κάποιες μέρες είναι έτσι.

Είναι κι αλλιώς όμως. Το μικρό κορίτσι μεγαλώνει αθόρυβα και χαμογελάει. Δεν κλαίει σχεδόν ποτέ. Είναι φτυστή η αδερφή της αλλά στο low mode. Πιο ήσυχη, πιο συνεργάσιμη σε όλα της. Η μεγάλη την τρώει η ζήλεια αλλά το δείχνει με τακτ. Της φέρνει τα παιχνίδια μέσα στα μούτρα και μετά με ικετευτικό ύφος απευθύνεται στην αδερφή της «αδελφούλα δεν θα το ξανακάνω ποτέ, γιατί σε αγαπάω παααααααααααααρά πολύ». Κάποια απογεύματα, ίσως και μέρες ολόκληρες είμαστε οι τρεις μας στο σπίτι. Και τα πάμε καλά. Κι όταν πέφτει ο ήλιος βγαίνουμε τις βόλτες μας, η μεγάλη παίζει, η μικρή παίρνει υπνάκους στο καρότσι κι εγώ... εγώ ρε συ πραγματικά νιώθω πως τα έχω καταφέρει.