Χαρά. Παιδική.

Ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση ενώ μπροστά μου κάθόταν η μεγάλη τρομερή της προηγούμενης ανάρτησης, τάχα μου ζωγράφιζε barbie αλλά συνέχεια έλεγε αρλούμπες, γυρνούσε και μου μιλούσε και μου έκανε πλάκες. Του στυλ "δεν βάφηκε κανείς" ενώ έχει γίνει μπλε η μπλούζα της από το μαρκαδόρο. 

Τη χρειάζομαι πολύ αυτή τη χαζομαρίστικη ατμόσφαιρα αυτή τη στιγμή και νομίζω ότι μόνο τα μωρά μου μπορούν να μου την προσφέρουν. Τον τελευταίο καιρό, από τη βάπτιση και μετά, έρχονται στα αυτιά μου κακές ειδήσεις. Δεν αφορούν άμεσα εμένα ή εμάς αλλά με επηρρεάζουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Είναι όλες αναστρέψιμες (σχετικά) αλλά είναι δυσάρεστες, έχουν χαλάσει ψυχές, θέλουν χρόνο, υπομονή και αγάπη. Είναι κάποιες ιστορίες που δεν θέλω να συζητάω, άλλες που ξέρω πως ήταν μέσα στο πρόγραμμα κι άλλες αναπάντεχες, π.χ. ένα κρυολόγημα έστειλε το μωρό δύο μηνών μιας φίλης για νοσηλεία στο νοσοκομείο. Με κάνουν να σταματάω να γκρινιάζω για μικροπράγματα.

Αυτές τις μέρες έχει λιακάδα και μετά από μια ωτίτιδα που ταλάνισε και τις δυο αδερφούλες και ξεπεράστηκε με αντιβίωση, είπαμε να εκδράμουμε προς παιδική χαρά. Όπως έγραψα και στο fb, ήλιος πια σημαίνει παιδική χαρά, ο συνειρμός είναι απλός και ευθύς. Παλιά ίσως σήμαινε κοπάνα από το σχολείο, διάλειμμα για καφέ στη δουλειά, βόλτα κοντά στη θάλασσα, αλκυονίδες μέρες. Τώρα σημαίνει παιδική χαρά. Για αυτές και για μένα. 

 Και μετά επιστροφή στο σπίτι, χαμός παντού, για να γίνουν οι δουλειές επιστρατεύονται όλες οι λύσεις. Ακόμη κι αν χρειαστεί να ανέβει το μικρό πάνω στον πάγκο της κουζίνας. Little kitchen helpers. 

 

Προχτές το βράδυ βλέπαμε τη Ζωή του Πι και εντάξει πείτε με χαζή αλλά νόμιζα ότι αυτό το λιοντάρι είναι η Μιράντα. Που θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας και ακόμη δεν μπορεί. Που το βλέμμα της έχει τόση σπιρτάδα, που τα πιάνει όλα στον αέρα κι ας είναι μόλις 10 μηνών, που "πλάθει κουλουράκια" και χτυπάει παλαμάκια και στηρίζεται και τσου σε λίγο θα δεις ένα μωρό να περπατάει. Αυτό το μικρό το αγαπώ τόσο πολύ. Είναι ίσως λίγο πιο ατίθασο αλλά εξίσου αγαπησιάρικο. Και σίγουρα πιο κολλημένο με τη μαμά. Κι ας δέχεται τον αποθηλασμό εύκολα τελικά. Κι ας σκουντουφλάω τα βράδια να τρέχω να φτιάχνω γάλατα. Κάθε τρεις ώρες, Εγγλέζα στο ραντεβού της. Αλλά δεν φταίει κανείς, εγώ φταίω με τα κόνσεπτ βάπτισης.