Μιραντάκι μεγάλωσες!

Ένα χρόνο πριν, ετοιμαζόμασταν μικρή. Να σε γνωρίσουμε από κοντά. Είχα την εμπειρία του χειρουργείου, δεν φοβόμουν καθόλου. Βγήκες πολύ γρήγορα και αμέσως σε πήρα αγκαλιά. Κούρνιασες εκεί και ανοιγόκλεινες τα ματάκια σου. Όπως ακριβώς κάνεις ακόμη και σήμερα. Τρέχεις σε όλο το σπίτι να με βρεις και ζητάς την αγκαλιά μου. Μόλις ακουμπήσεις πάνω μου, σε νιώθω να γαληνεύεις. Σαν φάρμακο η αγκαλιά αυτή. Σαν να είμαστε δεμένες για πάντα.

Μικρή, πόσα βράδια έχουμε περάσει μαζί; Αγκαλιά. Θηλάζοντας μέχρι και πριν από δυο μήνες σχεδόν. Από το μαιευτήριο, από την ώρα που γεννήθηκες,  δεν σε έχω αποχωριστεί πάνω από δυο-τρεις ώρες. Είμαστε αυτοκόλλητες, το πιστεύεις;

Δεν σου κρύβω μικρή μου, ότι φοβόμουν ότι δεν θα καταφέρουμε να δεθούμε τόσο πολύ. Θα είχα εσένα, θα είχα και την αδερφή σου. Τον πρώτο καιρό είχα πολύ άγχος για το πως θα σε δεχτεί και ήθελα να είμαι τόσο δίκαιη μαζί της που πολλές φορές σε άφηνα για να παίζω μαζί της. Σιγά σιγά σε αγάπησε. Σε αγάπησε αληθινά. Είσαι το Μιραντάκι της. Η αδελφούλα της. Νομίζω ότι εδώ έχουμε μια μεγάλη αγάπη. Και ξέρεις κάτι; Αυτή η αγάπη θα μείνει για πάντα.

Είσαι τόσο γλυκιά μικρή μου. Και τόσο έξυπνη. Νομίζω ότι βιάζεσαι σε όλα. Καταλαβαίνεις τα πάντα και αντιδράς σαν μεγάλο παιδί. Τραγουδάς, χορεύεις, παίζεις, γκρεμίζεις όλα τα παιχνίδια της αδερφής σου, μπουσουλάς, κάνεις βήματα ενώ κρατιέσαι. Τρως τα πάντα και μασουλάς με ένα δόντι. Δεν σε φοβάμαι. Μαθαίνεις τα πάντα, τον κόσμο, τόσο γρήγορα. Νομίζω πιο γρήγορα από την αδερφή σου, επειδή ακριβώς έχεις και την αδερφή σου να σου τον δείχνει. Και αύριο που θα βάλουμε το mamasita και θα χορέψεις, θα σβήσεις το κεράκι σου και θα σου τραγουδήσουμε, δεν θα το πιστεύω πως πέρασε κιόλας ένας χρόνος.