Ο νεότερος εαυτός μου

 

 Φέτος το καλοκαίρι πέρασα ενάμιση μήνα στο σπίτι που μεγάλωσα. Έχει αλλάξει χωροταξικά γιατί όσο φεύγουν οι μεγάλοι και δημιουργούνται νέες οικογένειες, υπάρχει ανάγκη για διαφορετικούς χώρους. Όμως παραμένει το σπίτι των παιδικών μου χρόνων. Και η Αιδηψός, η πόλη που μεγάλωσα. Πολλές αναμνήσεις, πολλές σκέψεις. Κάτι που μου έκανε τεράστια εντύπωση όμως, θα το πεις και μεταφυσική ανησυχία είναι ότι στην πόλη μου, φέτος, είδα τον εαυτό μου να κυκλοφορεί σε πολλές εκδοχές.

Το βράδυ, ο παραλιακός δρόμος μετατρέπεται σε πεζόδρομο και γεμίζει κόσμο. Και νέους και ηλικιωμένους και παιδιά. Τα μαγαζιά γεμίζουν, οι παιδικές χαρές επίσης, στο λιμάνι ο κόσμος χαζεύει τις βάρκες, μπροστά στα φεριμπότ μπαινοβγαίνουν αυτοκίνητα.

Πολλά απογεύματα τα περάσαμε στην παιδική χαρά με τις μικρές. Το τοπίο έχει αλλάξει. Όμως είδα μια μικρή Ελένη να πηγαίνει στις κούνιες. Η αδερφή της και ο θείος της την αφήνουν να κάνει κούνια και πάνε λίγο πιο εκεί να κοιτάξουν τις βάρκες. Δεν ξέρει πόση ώρα έχει περάσει, όμως αργούν, δεν τους βλέπει. Ζητάει από το κοριτσάκι δίπλα της να της «κρατήσει» την κούνια και τους αναζητά. Δεν είναι πουθενά. Κλαίγοντας, βγαίνει στο δρόμο και σιγά σιγά επιστρέφει στο σπίτι. Δεν ξέρει πως θυμάται το δρόμο για το σπίτι. Δεν έχει ξαναπάει ποτέ πουθενά μόνη της. Όμως το βρίσκει και ανακουφισμένη πέφτει στην αγκαλιά της γιαγιάς της η οποία τηγανίζει ψάρια. Και σε πέντε λεπτά έρχονται οι γονείς της, έντρομοι, γιατί έχουν φάει τον κόσμο να τη βρουν. Ψάχνανε ακόμη και μέσα στη θάλασσα. Είχαν έρθει να τους πάρουν να πάνε για ουζάκι. Η Ελένη τρώει μεγάλο μάλωμα. Όμως ξέρει πως δεν φταίει αυτή. Αυτή τουλάχιστον βρήκε το δρόμο για το σπίτι.

Κανένα σινεμά δεν έχει διασωθεί πια. Κάποτε, όταν ήμουν μαθήτρια είχαμε 5 κινηματογράφους. Είδα και κει μια μεγαλύτερη Ελένη να κατηφορίζει προς την παραλία και να πηγαίνει μόνη της με μια φίλη της να δει τα Σαγόνια του Καρχαρία. Και να βγάζει το καθρεφτάκι από την τσάντα για να κοιτάξει το αγόρι που καθόταν πίσω της. Κι άλλο βράδυ, που οι ξαδέρφες και η αδερφή της την είχαν πάρει μαζί τους, το μικρό, και είδαν το Top Gun και στην απογευματινή και στην βραδυνή, χ-ω-ρ-ί-ς ν-α π-λ-η-ρ-ώ-σ-ο-υ-ν  δεύτερο εισιτήριο!!

Το πέρα δώθε στη παραλία must. Είδα πολλές φορές την 16χρονη εκδοχή μου να ανοίγει αυλάκι κάθε βράδυ, μήπως και συναντήσει τυχαία αυτόν με τον οποίο ήταν ερωτευμένη. Μήπως και της πει ένα γεια. Να σταματήσει ένα λεπτό να της πει δυο κουβέντες. Και να γυρίσει σπίτι να τα γράψει όλα αναλυτικά στο ημερολόγιο τής.

Με είδα να κάνω βόλτα χεράκι χεράκι με τον άντρα μου. Μετά με είδα να περπατάω έγκυος στη Δανάη. Μην ξέροντας τίποτα για τη μητρότητα. Με είδα στην ίδια άσφαλτο, έξω από τα ίδια μαγαζιά να σέρνω ένα καρότσι. Να κάθομαι σε καφετέριες και να θηλάζω. Στα ίδια τραπέζια που κάπνιζα πριν από λίγα χρόνια και έπινα φραπέ! Με είδα ξανά έγκυο στη Μιράντα, να κρατάω τη Δανάη από το χέρι. Στις ίδιες στροφές, να στρίβει η ίδια, μια άλλη Ελένη. Με τα χρόνια έγινα μια άλλη, καλύτερη, χειρότερη ποιός ξέρει; Όμως ο τόπος έμεινε ίδιος. Και εγώ απλά συνεχίζω να περνάω και να δημιουργώ νέες αναμνήσεις. Στα ίδια μέρη.

 

Υ.Γ. Φέτος το σκηνικό είχε καρότσι με τη Δανάη κατάκοπη πάνω και τη Μιράντα να αλωνίζει στην παραλία, δίνοντας που και που το χεράκι αλλά κυρίως κάνοντας αναστροφή και οριακά να χάνεται που και που μέσα στο πλήθος, σαν να μη τη νοιάζει τίποτα!