Τι μαμά θα θυμούνται;

Μια φιλενάδα καινούρια και από τις πιο αισιόδοξες που έχω γνωρίσει, με λέει Martha. Martha Stewart. Επειδή φτιάχνω, ψήνω, διακοσμώ, κόβω και ράβω και γενικά δεν κάθομαι σε ησυχία. Κάνω πολλά τέτοια περιττά και κάνω πολύ λιγότερα από τα απαραίτητα. Π.χ. σιδέρωμα, πιάτα, σκούπισμα κλπ. Κάτι βαρετά τέτοια χαζοπράγματα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν όλα αυτά τα κάνω για αυτές ή για τον εαυτό μου, του στυλ δουλεύω κι εγώ, δεν κάθομαι, δεν βαριέμαι. Δεν ξέρω τι εικόνα δημιουργώ στα μάτια τους που θα θυμούνται μετά από χρόνια. Η μάνα μας άφηνε τα πιάτα άπλυτα, είχε να σιδερώσει δυο εβδομάδες, πέρναγε με το swiffer όποτε θυμόταν, όλο έραβε και μας έλεγε «πάτε λίγο να παίξετε μόνες σας τώρα» ή η μαμά μας μας έφτιαχνε πράγματα, μας άφηνε να πιάνουμε το βελόνι, δεν την ένοιαζε αν λερώναμε και λίγο, δεν μας μάλωνε, μας εξηγούσε.

(παρένθεση, προχτές που είχαμε πάει για εμβόλιο και μετά το κλάαααααμααααααα, η Μιράντα με ρώτησε «αν φαίνεται η κλωστή». Ποιά κλωστή παιδί μου; Και μετά το κατάλαβα, βελόνα, σου λέει, θα έχει και κλωστή, αχαχαχαχα γελάστε ελεύθερα!!!)

Λίγες ημέρες πριν το πάρτυ της Δανάης είναι πάντα my favorite time of the year! Βέβαια στο σπίτι πάντα γίνεται ένας χαμός μέχρι την τελευταία ημέρα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, εκτός από το πάρτυ, η Martha, δηλαδή εγώ, είχε αναλάβει και την τούρτα και τα δωράκια για ένα συμμαθητή της Δανάης που έχει την ίδια μέρα γεννέθλια με εκείνη. Δηλαδή, να, το παίζω και ζαχαροπλάστης τώρα και γελάω πολύ με αυτό!

Για το Frozen party, που θα είναι αύριο, θα κάνω ειδικό ποστ.

Προς το παρόν, θέλω να δηλώσω πόσο πολύ αγαπάω αυτό το μικρό κορίτσι που ρουφάει σαν σφουγγάρι ό,τι μαθαίνει στο σχολείο, είναι γλυκιά, καλή, καλόβολη και γεμάτη κατανόηση. Δεν θέλει να παντρευτεί ποτέ, αλλά να μείνει για πάντα με τους γονείς της, όμως κοκκινίζουν τα μάγουλα της όταν της λέω για κάτι αγοράκια που της αρέσουν! Είναι καλή με την αδερφή της, εγώ στη θέση της δεν θα ήμουν, γιατί η Μιράντα της παίρνει όλα τα πράγματα και τσακώνεται χωρίς λόγο μαζί της. Μπορώ να δω στα μάτια της τη 15χρονη κόρη μου, αλλά δεν βιάζομαι πολύ! Θα την βλέπω να ανθίζει χρόνο με το χρόνο.

Θησαυρός. Κρυμμένος.

Πριν από λίγες μέρες και ενώ ψαχούλευα τη βιβλιοθήκη μου για αδιάβαστα βιβλία, ξέρεις για εκείνες τις τρείς σειρές που θέλω να προλαβαίνω να διαβάζω πριν τα βλέφαρα μου κλείσουν ενώ είμαι ακόμη στον καναπέ, βρήκα ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου μια δίαιτα μαζί με μια λίστα για το σουπερμάρκετ μαζί με 20 ευρώ. Χάρηκα που η δίαιτα αποδίδει ακόμη, τσέπωσα το εικοσάρικο και προχώρησα στην έρευνα. Στα χέρια μου βρέθηκε ένα βιβλίο που δεν το θυμόμουν, όμως όταν άνοιξα την πρώτη σελίδα, έπεσα πάνω στην αφιέρωση και πριν προλάβω να τη διαβάσω τα μάτια μου δάκρυσαν.

Έγραφε «στην Ελένη. Έδειξε να κερδίζει με τις δικές της δυνατότητες τους στόχους της... Αξίζει και τη δική μας αναγνώριση.... 11.5.2000 ο πατέρας της.»

Το βιβλίο αυτό (λέγεται «Δήθεν από έρωτα» της Σόνιας Μηλιώνη») μου το είχε χαρίσει ο μπαμπάς μου όταν είχα καταφέρει να βρω τη πρώτη σοβαρή δουλειά μου, στην τότε Επιφάνεια ως κειμενογράφος. Ως τότε, είχε δοκιμάσει να με βοηθήσει, να με στείλει στην Ελευθεροτυπία όπου ήταν διευθυντής ο φίλος του Φυντανίδης, σε κάποιο εκδοτικό οίκο όπου είχε γνωστούς, όμως κάθε φορά, εγώ αντιδρούσα, ευγενικά, χωρίς φωνές. Απλά δεν ήθελα να μεσολαβήσει. Ήθελα να βρω κάτι στα μέτρα μου, μόνη μου. Έτσι λοιπόν, όταν χτύπησε το τηλέφωνο και η τότε διευθύντριά μου και μετέπειτα ένας πολύ αγαπημένος μου άνθρωπος, η Ρούλα, μου ανακοίνωσε ότι με προσλαμβάνουν, θυμάμαι ότι κατηφόριζα με τον μπαμπά μου την Σίνα, για βόλτα, για καφέ, για ψώνια, ποιός ξέρει; Και του το είπα, και χάρηκε, δεν είπε τίποτα ιδιαίτερο, αλλά τώρα ξέρω ότι το ζύγισε και το εκτίμησε.

Θα πέρναγαν αρκετά χρόνια σε αυτήν την εταιρεία και αρκετά περισσότερα μέχρι ο πατέρας μου να πάρει την κατιούσα, να έχει αρκετά προβλήματα υγείας και να χάνει τη δύναμή του, μέρα με τη μέρα. Το ξέρω πώς ήταν περήφανος για μένα τότε.

Σήμερα,αν κοιτάει από ψηλά, θα με δει χωρίς δουλειά, παντρεμένη, σε ένα γάμο που δεν κατάφερε να είναι παρών, με δύο παιδιά που δεν πρόλαβε να γνωρίσει και με σχεδόν μηδενικό τραπεζικό λογαριασμό. Όμως γεμάτη. Με άλλους στόχους. Να γίνομαι καλύτερη μαμά κάθε μέρα. Να προσπαθώ να γεμίζω τις μέρες τους με όμορφα πράγματα. Και τις δικές μου με δημιουργικές στιγμές. Να έχω φίλους που με γεμίζουν αισιοδοξία. Να έχω μέρες να νοσταλγώ και μέρες να περιμένω. Να κάνω σχέδια με τρύπια τσέπη. Να νιώθω πλήρης κι ας μερικές μέρες είναι δύσκολες και αναρωτιέμαι αν έχω κάνει αρκετά ή τα έχω παρατήσει στο τρίτο, σε μία ώρα, tantrum της Μιράντας. Ή να νιώθω πώς τα έχω καταφέρει, όταν την ακούω να λέει, ενώ αγκαλιάζω και φιλάω τον μπαμπά της, "μπράβο σας που αγαπιέστε".

Σήμερα, αν με κοιτάει από ψηλά, ελπίζω να ξέρει ότι μου λείπει. Πως βλέποντας συνομηλικούς μου να έχουν τον μπαμπά τους και τα παιδιά τους να έχουν το παππού τους, ξέρω πως είναι άδικο να λείπει. Θα μπορούσε να έρχεται εδώ και να μας βλέπει, να κάνει τις βόλτες του, τα ταξίδια του, να γράφει, να ακούει. Όμως κάθε φορά που πλησιάζει Δεκέμβριος, γίνεται σταδιακά τόσο έντονο αυτό το συναίσθημα της απώλειας. Και μετά φθίνει, ξανά και απαλύνει και παίρνει τη μορφή ενός ξεχασμένου βιβλίου στη βιβλιοθήκη μου.