Τι μαμά θα θυμούνται;

Μια φιλενάδα καινούρια και από τις πιο αισιόδοξες που έχω γνωρίσει, με λέει Martha. Martha Stewart. Επειδή φτιάχνω, ψήνω, διακοσμώ, κόβω και ράβω και γενικά δεν κάθομαι σε ησυχία. Κάνω πολλά τέτοια περιττά και κάνω πολύ λιγότερα από τα απαραίτητα. Π.χ. σιδέρωμα, πιάτα, σκούπισμα κλπ. Κάτι βαρετά τέτοια χαζοπράγματα περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν όλα αυτά τα κάνω για αυτές ή για τον εαυτό μου, του στυλ δουλεύω κι εγώ, δεν κάθομαι, δεν βαριέμαι. Δεν ξέρω τι εικόνα δημιουργώ στα μάτια τους που θα θυμούνται μετά από χρόνια. Η μάνα μας άφηνε τα πιάτα άπλυτα, είχε να σιδερώσει δυο εβδομάδες, πέρναγε με το swiffer όποτε θυμόταν, όλο έραβε και μας έλεγε «πάτε λίγο να παίξετε μόνες σας τώρα» ή η μαμά μας μας έφτιαχνε πράγματα, μας άφηνε να πιάνουμε το βελόνι, δεν την ένοιαζε αν λερώναμε και λίγο, δεν μας μάλωνε, μας εξηγούσε.

(παρένθεση, προχτές που είχαμε πάει για εμβόλιο και μετά το κλάαααααμααααααα, η Μιράντα με ρώτησε «αν φαίνεται η κλωστή». Ποιά κλωστή παιδί μου; Και μετά το κατάλαβα, βελόνα, σου λέει, θα έχει και κλωστή, αχαχαχαχα γελάστε ελεύθερα!!!)

Λίγες ημέρες πριν το πάρτυ της Δανάης είναι πάντα my favorite time of the year! Βέβαια στο σπίτι πάντα γίνεται ένας χαμός μέχρι την τελευταία ημέρα. Αυτή τη φορά, μάλιστα, εκτός από το πάρτυ, η Martha, δηλαδή εγώ, είχε αναλάβει και την τούρτα και τα δωράκια για ένα συμμαθητή της Δανάης που έχει την ίδια μέρα γεννέθλια με εκείνη. Δηλαδή, να, το παίζω και ζαχαροπλάστης τώρα και γελάω πολύ με αυτό!

Για το Frozen party, που θα είναι αύριο, θα κάνω ειδικό ποστ.

Προς το παρόν, θέλω να δηλώσω πόσο πολύ αγαπάω αυτό το μικρό κορίτσι που ρουφάει σαν σφουγγάρι ό,τι μαθαίνει στο σχολείο, είναι γλυκιά, καλή, καλόβολη και γεμάτη κατανόηση. Δεν θέλει να παντρευτεί ποτέ, αλλά να μείνει για πάντα με τους γονείς της, όμως κοκκινίζουν τα μάγουλα της όταν της λέω για κάτι αγοράκια που της αρέσουν! Είναι καλή με την αδερφή της, εγώ στη θέση της δεν θα ήμουν, γιατί η Μιράντα της παίρνει όλα τα πράγματα και τσακώνεται χωρίς λόγο μαζί της. Μπορώ να δω στα μάτια της τη 15χρονη κόρη μου, αλλά δεν βιάζομαι πολύ! Θα την βλέπω να ανθίζει χρόνο με το χρόνο.