Κωσταλέξι

Είχα καιρό να δω εφιάλτη του τύπου «σκαρφαλώνω σε ανηφορικό δρόμο και προσπαθώ να φτάσω κάπου και όλο με πάει πίσω ο δρόμος και δεν τα καταφέρνω». Τον έζησα όμως την προηγούμενη Δευτέρα όταν φτάσαμε στο Παίδων Πεντέλης γύρω στις 11 το πρωί και στρογγυλοκαθήσαμε στην αίθουσα αναμονής, με βήχα και υψηλό πυρετό με τη Δανάη και μετά από εξέταση παιδιάτρου, ακτινογραφία θώρακος, εξέταση παιδιάτρου, εξετάσεις αίματος, εξέταση παιδιάτρου, είχε φτάσει 5 η ώρα το απόγευμα, μας ανακοίνωσαν «πνευμονία» και πως πρέπει να νοσηλευτούμε χωρίς διαπραγμάτευση.

Χωρίς καλά καλά να το καταλάβω είχαμε οδηγηθεί σε δωμάτιο, όπου παραμείναμε για 4 νύχτες, ξέρεις από αυτές που σου μοιάζουν για τέσσερις εβδομάδες. Με γιατρούς να πηγαινοέρχονται, μωρά να κλαίνε μέσα στο βράδυ, κοριτσάκι που ήρθαν με πνευμονία και έφυγαν με γαστρεντερίτιδα, αγοράκι που ήρθε με πυρετό και έκανε εγκεφαλογράφημα, παιδάκια να αλλάζουν στα διπλανά κρεβάτια και μαμάδες να ακουμπάνε η μία στον πόνο της άλλης και να ζυγίζουν το πρόβλημα. Εσύ ή εγώ είσαι στη χειρότερη θέση;

Το παιδάκι μου έξτρα καλόβολο και συνεργάσιμο, αν σκεφτείς ότι χρειάστηκε να πάρει ενδοφλέβια αντιβίωση και να αναγκαστεί να βάλει την πεταλούδα δύο φορές, χωρίς την παρουσία μου, να κάνει το μαντού και να μη το κουνήσει ρούπι από το δωμάτιο. Όταν μας ανακοίνωσαν ότι το μεσημέρι θα έχει μια χριστουγεννιάτικη γιορτή στο δωμάτιο με έναν κλόουν που θα ψυχαγωγούσε τα παιδάκια, με ρώτησε αν έχουμε φέρει κανένα φόρεμα για να φορέσει. Να βάλει τα καλά της. Το διασκέδασε, γέλασε με την ψυχή της κι εγώ έβγαζα σουρεαλιστικές φωτογραφίες. Σχεδόν Χριστούγεννα κι εμείς στο νοσοκομείο, γελάμε, κλαίμε, ανεβοκαταβαίνουμε στην Πεντέλη, αλλάζοντας σκυτάλη με τον μπαμπά της, λες και το κάναμε πάντα, από συνήθεια. Σαν ρομπότ.

Μοιράστηκα το νέο στο fb για να εκλάβω έμμεσα σχόλια ότι το παράκανα και ότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να μείνει μεταξύ μας. Όμως πιστεύω βαθιά ότι αυτή η θετική ενέργεια και το ενδιαφέρον φίλων, γνωστών και ίσως αγνώστων, μας έφεραν σε θέση να γυρίσουμε στο σπίτι μας την Πέμπτη το μεσημέρι. Σε μια αδερφή που ζούσε το δικό της κωσταλέξι με τη γιαγιά, κατά τα άλλα ευτυχισμένη και τελειώς αδιάφορη για το μπες βγες των γονιών της όλες αυτές τις ημέρες.

Κι ενώ μέσα στο Σαββατοκύριακο καταρρεύσαμε οικογενειακώς, από ικανοποίηση και χαρά που είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι, αγκαλιά στον καναπέ και ούτε που μας νοιάζει αν υπάρχει πλυμένο ποτήρι στον νεροχύτη,η Δευτέρα μας επιφύλλασσε κι άλλη δυσάρεστη έκπληξη. Υψηλός πυρετός από τη Μιράντα που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Πυρετός και από τη Δανάη στο άσχετο. Να μπερδεύω τις ώρες, να μην προλαβαίνω να σκουπίζω μύτες και να μετράω πυρετούς. Να βλέπουμε πέπα όσο δεν πάει και να ταίζω με το ζόρι δύο ανόρεχτα παιδιά που θέλουνε μόνο αγκαλιά.

Και κάπου εκεί σκέφτηκα πως πρέπει να σταματήσω να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Να σταματάω να ζυγίζω την κούραση μου. Να φάω το χαστούκι μου και να κάτσω στα αβγά μου. Χριστούγεννα ξεΧριστούγεννα να μην σκέφτομαι την καλοπέραση μου και ότι όλα τα προγραμματισμένα βγηκαν εκτός προγράμματος. Ότι το ρεβεγιόν είναι φιοριτούρες. Και ίσως να λυπηθώ τον Δημήτρη που συμπτωματικά είχε 9 ημέρες άδεια που την περίμενε πως και πως και την ευχαριστήθηκε δεν ξέρετε πόσο...

Και ήμουν καλή και κάθησα και έπαιξα και ζωγράφισα και είδα πέπα στο repeat και της άφησα να δουν δυο φορές τη μέρα το frozen. Και έφτασα στο αμήν, και κουράστηκα, και τις μάλωσα, και τις απείλησα ότι δεν θα έρθει ο Αι βασίλης σε άρρωστα παιδιά, γι’αυτό να κάτσουν να τους βάλω ορό στη μύτη. «Θα έρθει», είπε η Δανάη, «γιατί θα μας λυπηθεί».

Και κάπως έτσι σκέφτηκα να ευχηθώ μόνο ΥΓΕΙΑ, όλο το χρόνο, πάντα και για πάντα.