Waking up

{χτες ρώτησα τη μεγάλη μου κόρη ποια είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής της μέχρι τώρα; (γιατί με πιάνουν κάτι τέτοια φιλοσοφικά κατά καιρούς) και μου είπε: όλες οι στιγμές γιατί τις απολαμβάνω και τις χαίρομαι}. Μακάρι κορίτσι να το θυμάσαι για πάντα αυτό.

Προχτές το βράδυ είχε πάει έντεκα παρά η ώρα. Κοίταξα το ρολόι και δεν είχα καταλάβει πότε πέρασε η ώρα. Με τα κορίτσια να κοιμούνται από τις 9, βρήκα την ευκαιρία να ράψω μερικές … πίτσες. Για το cooking party βρε. Είναι τόσο προφανές.

Σκέφτομαι αυτές τις ημέρες πόσο πραγματικά γεμάτες είναι οι ημέρες μου. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ξέρω εγώ δεν προλαβαίνω να λουστώ, ας πούμε. Ή κλείνουν τα ματάκια στους τίτλους αρχής μιας ταινίας που αρχίζει στις 11. Ή το πρωί, όταν ξυπνάω, θέλω να αλλάξω απλά πλευρό και να μην πάει κανείς σχολείο. Έτσι για την αλητεία.

Όμως οι ημέρες μου είναι γεμάτες γιατί δεν κάθομαι ούτε λεπτό. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που πρέπει να κάνω κάθε μέρα και όχι, δεν εννοώ σίδερο, μαγείρεμα, σφουγγάρισμα. Κι αυτά γίνονται αλλά δεν είναι η προτεραιότητα, πώς να το εξηγήσω. Πρώτα έρχονται οι κατασκευές μόνη μου ή μαζί τους, οι βόλτες, η ζωγραφική, η δουλειά με τα κείμενά μου. Τα περιοδικά μου, η μουσική. Το συμμάζεμα των playmobil μετά μουσικής. Κάτι γαργαλητά στον καναπέ, να συμμαζέψω τις τσόχες μου, να κάνω λίστες για το cooking party, να φτιάξω ένα υποτυπώδες budget για να φτάσουμε στο τέλος του μήνα, να μαζέψουμε τίποτα από τον κάδο ανακύκλωσης πάλι.

Και σκέφτομαι ότι πέρασα σχεδόν τη μισή μου ζωή χωρίς να κάνω τίποτα και τώρα που έπιασα το νόημα, αργά αρκετά, τρέχω να προλάβω. Όταν, ήμουν 20 χρονών και ήμουν στη σχολή δημοσιογραφίας, πόσο φλατ ήταν η ζωή μου. Τώρα που τη βλέπω από μακριά, ήταν πραγματικά τόσο βαρετή. Ενώ θα μπορούσα να κάνω και τότε τόσα χιλιάδες πράγματα, απλά περιφερόμουν. Ήμουν στο κέντρο της Αθήνας, η ζωή μου περιτριγυριζόταν από τόσα ενδιαφέροντα και εγώ, ξέρω εγώ, καθόμουν σπίτι Κυριακή μεσημέρι και έβλεπα Φιλαράκια. Και μετά, περίμενα κάτι τηλεφωνήματα που δεν γινόντουσαν ποτέ. Και έγραφα σπαραξικάρδια σημειώματα στον εαυτό μου. Τουλάχιστον έγραφα και τότε. Αλλά κατά τα άλλα, δεν με συγχωρώ.

Τώρα θέλω να τα κάνω όλα, να διαβάσω 100 βιβλία, να κάνω ταξίδια όταν και αν βρούμε τα χρήματα, να τους μαθαίνω κάθε μέρα κάτι καινούριο. Να παίρνω ιδέες από το Pinterest και να της φτιάχνω κι ας είναι fail. Να είμαι ζωντανή. Να μην αράζω. Να κρατήσω το χιούμορ. Να λούζομαι πιο συχνά. Να μου φτάσει ο χρόνος. Να τον κάνω εγώ να φτάσει. Να στριμώξω παντού στιγμές. Ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει χώρος. Αυτή είναι η ζωή, δεν έχει άλλη. Αυτή είναι η πιο δημιουργική μου φάση. Δεν χορταίνεται, θέλω πάντα κι άλλο κι άλλο κι άλλο, σαν 6χρονο κορίτσι. Όμως συγχρόνως νιώθω σαν απλά να ωρίμασα λιγάκι.