Slow down

Τις προάλλες σε ένα από αυτά τα σύντομα small talks με μαμάδες που λέμε ένα γεια στην παιδική χαρά κάναμε μια συζήτηση για το πόσο κουρασμένη είναι εκείνη όταν γυρνάει από τη δουλειά το μεσημέρι και πρέπει να συμμαζέψει το μυαλό της μεγάλης της κόρης για να διαβάσει, να συνετίσει τη μικρή για να κάνει ησυχία όσο η μεγάλη διαβάζει, να κάνει επανάληψη στα αγγλικά, να πάνε φροντιστήριο δυο φορές την εβδομάδα και να γυρίσουν να ξεκινήσουν διαδικασίες ύπνου. «και τώρα που ανοίγει ο καιρός, έχει αρχίσει και το μπίρι μπίρι να βγούμε έξω..». Το κοριτσάκι πάει Δευτέρα δημοτικού και διαβάζει μαζί με τη μαμά της για δυο ώρες σχεδόν καθημερινά. Θέλει να παίξει, πότε θα παίξει;

Πώς γίναμε έτσι;

Γιατί γίναμε έτσι;

Που είναι ο χρόνος για παιχνίδι για ένα παιδί 7-8 χρονών;

Σε λίγα χρόνια που το διάβασμα θα έχει περισσότερες απαιτήσεις τι θα συμβεί;

Κι εμείς, η αλήθεια είναι ότι έχουμε ελαττώσει τα Art Lab μας και τις κατασκευές μας γιατί πραγματικά στο τέλος της ημέρας τρέχουμε να προλάβουμε. Ο χρόνος. Πάντα μας ξέφευγε όταν είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε, πάντα μας περίσσευε όταν η ζωή μας δεν είχε ενδιαφέρον.

Αυτά για τους μεγάλους όμως. Οι μικροί άνθρωποι θα βρουν πάντα κάτι να κάνουν, είτε μόνοι τους, είτε μαζί. Και πιστέψτε με τα καλύτερα παιχνίδια το απόγευμα έχουν ξεκινήσει από το δεν ξέρω τι να κάνω, βαριέμαι. Το μυαλό εκκινεί μεγάλα γρανάζια όταν βαριέσαι και είσαι 6 χρονών. Το έχω δει το θαύμα να γίνεται μπροστά στα μάτια μου.

Τόσους μήνες, προσπαθώ να δημιουργήσω μια φυσιολογική ρουτίνα για το διάβασμα, γυρνάμε σπίτι, χάζεμα λίγο στην τηλεόραση, φαγητό, η Δανάη αποσύρεται για να διαβάσει. Αν θέλει καμία διευκρίνιση, της εξηγώ και όταν τελειώσει τσεκάρω αν είναι σωστά. Αν κάποια δεν είναι, της λέω να τα διορθώσει, όμως αν κάποια είναι ορθογραφικά λάθη που δεν έχουν διδαχτεί, τα αφήνω. Υπάρχουν φορές που της λέω τα λάθη της και δεν τα διορθώνει. Πάει στο σχολείο και η δασκάλα τα κοκκινίζει. Υπάρχουν επίσης φορές που έρχεται στο σαλόνι 5-6 φορές γιατί δίψασε, θέλει τουαλέτα, θέλει να μου πει κάτι αστείο, ψάχνει την ξύστρα της, γαβγίζουν τα σκυλιά από δίπλα και την ενοχλούν. Έτσι το 20λεπτο μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ώρα.

Προσπαθώ τόσους μήνες να της εξηγήσω ότι οι ασκήσεις για το σπίτι δεν είναι το βαρίδι που φοράει ο φυλακισμένος. Είναι μια επανάληψη όσων έμαθε στο σχολείο και γενικά βρε παιδί μου, δεν χάθηκε ο κόσμος. Αν δεν θέλει να τις κάνει γιατί το μυαλό της πετάει, ας τις κάνει σε μια ώρα που το μυαλό θα έχει προσγειωθεί. Αλλά αν κάνει τις ασκήσεις της και έχει εκεί το μυαλό της για 15 λεπτά και μετά τελειώσει, έχει όλο το χρόνο μπροστά της να ΠΑΙΞΕΙ!

Εκτός του ότι δεν έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες ούτε φέτος, εκτός από μια ημέρα που πάνε μαζί στο Τσίρκο (aerial yoga για παιδιά), δεν θέλω πια να τις φορτώνω κι εγώ με προγραμματισμένες κατασκευές λες και είναι υποχρεωτικό. Αν και τους αρέσουν, θέλω ο χρόνος, ο απογευματινός να είναι εντελώς χύμα για παιχνίδι, χρόνο για φαντασία και συζήτηση, μαζί μου, μεταξύ τους ή και καθόλου. Αν θέλουν, και θα ζωγραφίσουν και θα φτιάξουμε κάτι αλλά δεν είναι προτεραιότητά μας.

Πολλές φορές, η Δανάη τραβάει ένα βιβλίο από τη βιβλιοθήκη από αυτά που έχουν μέσα πίνακες και σχέδια και θέλει να τα αντιγράψει. Ή μου λέει «μαμά δεν θα κάνουμε καμιά κατασκευή;»

Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει. Κι όσα νέα project κάνω pin στο pinterest για να τα φτιάξουμε μαζί με τα κορίτσια, δεν θα έχουμε ποτέ τόσο χρόνο για το καινούριο, το περίεργο, το διαφορετικό. Θα μείνουν εκεί σκονισμένα στα ράφια του Pinterest για μια άλλη ζωή.

Στεναχωριέμαι για όλα τα πιεσμένα παιδιά που πρέπει να περάσουν όλη τους τη ζωή στο διάβασμα επειδή κάπου γράφει ένα μεγάλο ΠΡΕΠΕΙ.

Αυτό που πρέπει είναι να δούμε λίγο τη ζωή μας αλλιώς γιατί θα περάσουν τα χρόνια και θα έχουμε ξεχάσει τα βασικά. Τη φύση, τη ζωή εκεί έξω, το τρέξιμο, το παιχνίδι επειδή απλά μας αρέσει.

Ξέρω εγώ, μπορεί να βιάζομαι εξαιρετικά αλλά η Μιράντα να θέλει να δει το μυρμηγκάκι που προχωράει στο σκαλοπάτι. Ή να πει «γεια» στη Μίλβα, τη σκυλίνα που μένει δίπλα μας. Ή να τρέξει με το ποδήλατο πίσω από την αδερφή της, να μαζέψει φύλλα και να φτιάξει μια «πίτα» με τις φίλες της στην παιδική χαρά. Δεν χρειάζεται να κάνουμε το σουπερ ντούπερ art project για να νιώσουμε καλύτερα ή να γίνουμε δημιουργικοί άνθρωποι.

Μπορώ απλά να ζωγραφίζω μαζί της μουτζούρες ενώ μιλάμε για το σχολείο ή να την αφήσω να γεμίσει το πλαστικό μπουκάλι με νερό και λίγο νερομπογιά για να κάνει το πείραμα που σκέφτηκε χτες κι εγώ έλεγα πώς «δεν είναι ώρα τώρα για πειράματα, βάλτε πιτζάμες και πλένουμε δόντια γρήγορα».

Δεν πρέπει να μας νοιάζει ο χρόνος αλλά πρέπει να τον διεκδικούμε, δεν πρέπει να πνιγόμαστε στο αν έκανε την αντιγραφή ή αν τέλειωσε τις ασκήσεις. Η ζωή είναι μετά από αυτό. Το διάβασμα θα σε βοηθήσει στην πράξη, στη ζωή σου, όχι στο κλειστό δωμάτιο που σε κλείνει η μαμά σου (εγώ) να γράψεις, να σκεφτείς και να αντιγράψεις.

Αν θέλεις, απλά, Δανάη, μάθε να βάζεις διαλυτικά στα παϊδάκια, γιατί αν δεν βάλεις, κινδυνεύεις να θα φας παιδάκια και μετά θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα. 

London - Μέρος 2ο - Kids friendly

Στο Λονδίνο έχουμε πάει και οι δυο πολλές φορές και μαζί και ξεχωριστά. Εγώ με τους γονείς μου είχα πάει αρκετές φορές με τον παλιό και δοξασμένο Manos Tours. Τότε που οι γονείς μου ήταν τόσο χαλαροί και μας άφηναν με τον αδερφό μου να παίζουμε nintendo στο τμήμα με τα ηλεκτρονικά στα πολυκαταστήματα και ψώνιζαν ανενόχλητοι. Αφού δεν χαθήκαμε τότε, δεν θα χαθούμε ποτέ.

Οπότε έχουμε δει το Λονδίνο σαν τουρίστες. Αυτή τη φορά θα πηγαίναμε με δυο παιδιά που αν προσέθετες την ηλικία τους θα έφτανες με το ζόρι στο νούμερο 10, οπότε τα πράγματα έπρεπε να έχουν άλλους ρυθμούς και γενικά να μην έχουμε μεγάλες απαιτήσεις.

Θα μας φιλοξενούσαν οι νονοί της Μιράντας, οπότε αυτό και από μόνο του θα ήταν μια περιπέτεια (ε Χάρη;)

Οπότε πριν πάμε, είχα ξεσκονίσει το internet για child friendly places to go in London κλπ κλπ και είχα καταλήξει σε δυο τρία μουσεία, τα πάρκα φυσικά και μέρη χωρίς εισιτήριο.

Πάνω από όλα όμως αυτό που με απασχολούσε ήταν το ταξίδι με το αεροπλάνο. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Μας έσωσαν αυτά τα κόλλα ξεκόλλα αυτοκόλλητα με ρουχαλάκια. Τα συνιστώ ανεπιφύλακτα για κοριτσάκια σχεδόν για όλες τις περιπτώσεις.

Μεγάλη επιτυχία είχαν και αυτές οι ζελεδοειδείς καρδούλες που κολλάνε στα παράθυρα. Τις κολλάγαμε και τις ξεκολλάγαμε στο παράθυρο του αεροπλάνου και ήταν πραγματικά μαγικό το θέαμα. Οι αεροσυνοδοί είχαν ξετρελαθεί!

Η Μιράντα και κοιμήθηκε και τουαλέτα πήγε και γενικά ο χρόνος πέρασε ευχάριστα.
Για τη Δανάη είχα πάρει ένα βιβλίο με διάφορες σελίδες για ζωγραφική και ενώστε τις τελείες και τέτοια.

Από την Αθήνα φύγαμε με κοντομάνικα (Μάιος) και ευτυχώς ο καιρός ήταν πολύ καλός κι εκεί. Δεν χρειάστηκε μπουφάν καν, βέβαια δεν κυκλοφορήσαμε μέχρι πολύ αργά (μέχρι τις 9 το πολύ).

Πήγαμε στο Science Museum και το Natural History Museum που είναι δίπλα δίπλα. Το δεύτερο τους άρεσε πάρα πολύ για το είχαμε δει στην ταινία Paddington που είναι μια από τις αγαπημένες τους. Και τα δυο μουσεία είναι πραγματικά ιδανικά για τα παιδιά, για μικρά και μεγάλα.

Πήγαμε επίσης και στο Disney Store και στο M&M's store, όπου όπως ήταν φυσικό τα παιδιά ξετρελάθηκαν.

Highlight του ταξιδιού μας ήταν η επίσκεψη στη Trafalgar Square όπου υπάρχουν κάποιοι "άνθρωποι" μεταμφιεσμένοι σε μάγισσες και περίεργους τύπους που υποτίθεται ότι στέκονται στον αέρα και πετάνε. Υπάρχει μια ολόκληρη κατασκευή από κάτω και αυτοί απλά μπαίνουν μέσα και μιλάνε στους περαστικούς. Ε λοιπόν η Μιράντα ερωτεύτηκε τον Χρυσό. Ο Χρυσός φορούσε χρυσά ρούχα και την χαιρετούσε συνέχεια, της έδινε το χέρι του και της μιλούσε. Ε τον Χρυσό δεν τον έβγαλα ούτε μια φωτογραφία, τι να πω, το ξέχασα εντελώς! Πάντως καθίσαμε καμιά ωρίτσα εκεί να τους χαζεύουμε και ακόμη μιλάμε για αυτούς και όταν ξαναπάμε στο Λονδίνο θα είναι το πρώτο μέρος που θα επισκεφτούμε. Επίσης ανέβηκαν πάνω στα λιοντάρια και γενικά ήταν μεγάλο hit η Trafalgar!

Κάναμε κι άλλες βόλτες, πολύ χαλαρές και είδαμε το Big Ben και άλλα πολλά! To be continued.....

London - Μέρος 1ο - Οι περιπέτειες

Αν με ρωτήσεις δεν ξέρω γιατί έχω καθυστερήσει τόσο πολύ αυτή την ανάρτηση για το ταξίδι στον Λονδίνο. Οι φωτογραφίες υπήρχαν, οι εμπειρίες είχαν καταγραφεί στον εγκέφαλο και οι περιπέτειες (κυρίως πριν) ήταν πολλές και διασκεδαστικές.
Όμως πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και δεν έχω γράψει τίποτα, οπότε ήρθε καιρός να ξεσκονίσω τις φωτογραφίες και να ξαναθυμηθώ το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό με δυο παιδιά.

Επειδή είναι τόσα πολλά όλα αυτά και θέλω να τα καταγράψω κυρίως για να τα διαβάσουν τα κορίτσια μετά από χρόνια, θα "σπάσω" την ανάρτηση σε κομμάτια. Οπότε, το πρώτο είναι αυτό, οι περιπέτειες. Σε γενικές γραμμές, πήγαν όλα καλά, αλλά δεν γινόταν να μη μας συμβούν και μερικά τραγελαφικά. Read on.



Το ταξίδι έγινε τον Μάϊο του 2015, όταν η Δανάη ήταν 5,5 και η Μιράντα 3.
Επειδή ήταν το πρώτο τους ταξίδι στο εξωτερικό, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουμε ήταν να βγάλουμε διαβατήρια. Και πριν από αυτό να μαζέψουμε όλα τα δικαιολογητικά και να βγάλουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες ειδικού τύπου. Για να κάνουμε αίτηση για διαβατήριο παιδιού θα έπρεπε να είμαστε παρόντες και οι δύο γονείς, αλλά ευτυχώς τα γραφεία της αστυνομίας για αυτό τον σκοπό λειτουργούν και απογεύματα και Σάββατα. Όλα καλά, λοιπόν, καταθέσαμε τα δικαιολογητικά και περιμέναμε τα διαβατήρια. Θα ήταν έτοιμα σε 4-5 εργάσιμες.

Εδώ πρέπει να πω ότι θέλαμε πρώτα να εκδοθούν και να τα έχουμε στα χέρια μας και μετά να κάνουμε κράτηση στα αεροπορικά εισιτήρια γιατί δεν ξέραμε πώς να αναγράψουμε τα ονόματα των παιδιών. Π.χ. το Δανάη στο διαβατήριο θα το έγραφαν Danai ή Danah;Το Μιράντα; Miranta ή Miranda; Και για να μη γίνει κανένα λάθος, πρώτα κάναμε την αίτηση (όπου είδαμε πως γράφτηκαν τα ονόματα). Και εδώ άρχισε ο Γολγοθάς μας, οι πρώτες άσπρες τρίχες μου κλπ κλπ. Βέβαια, τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, γελάω, αλλά τότε, είχα πάθει εγκεφαλικό! Και το λάθος ήταν όλο δικό μου!

Τα εισιτήρια τα κλείσαμε με τη Ryan Air. Ήταν πολύ φθηνά, είχαμε κλείσει 4 άτομα (2 ενήλικες +2 παιδιά)  μετ' επιστροφής για Λονδίνο με 350 ευρώ, μετ' επιστροφής. Μόλις έκανα την κράτηση και μου ήρθε η επιβεβαίωση στο email, μένω με το στόμα ανοικτό! Δεν μπορώ να αναπνεύσω, βλέπω τα ονόματα και τρέμω, Αντί για Danai Margari είχα γράψει Danai Maragari, δηλαδή είχα προσθέσει ένα επιπλέον α στο επίθετο. Σοκ. Μπαίνω στο site να δω πόσο κοστίζει η αλλαγή ονόματος και νομίζω έκανε 100 λίρες! Σοκ. Ευτυχώς γκουκλάρω και βλέπω ότι η αλλαγή ονόματος είναι για πλήρη αλλαγή, όχι για mispelling και τέτοια. Και επίσης ότι έχεις ούτως ή άλλως 24 ώρες να αλλάξεις κάτι στην κράτηση χωρίς χρέωση. Όμως είναι βράδυ και η εξυπηρέτηση της Ryan Air έχει κλείσει. Γκουγκλάρω ξανά και διαβάζω ότι η καλύτερη και η πιο άμεση εξυπηρέτηση στη Ryan Air γίνεται από το Twitter. Τότε όμως στο Twitter δεν μπορούσες ακόμη να στείλεις direct message αν ο άλλος δεν ήταν follower. Οπότε στέλνω φάτσα κάρτα στη Ryan Air μήνυμα απελπισίας και την επόμενη ημέρα το πρωί, με το που ξυπνάει το customer service, ακολουθεί ο εξής διάλογος.

Πιο ρεζίλι δεν γίνεται δηλαδή!

Στέλνω πριβέ τον αριθμό της κράτησης και το ΛΑΘΟΣ και η κράτηση διορθώνεται asap. Μου αποστέλλουν και νέο email με τη σωστή κράτηση. Γυρνάει η καρδιά μου από την Κούλουρη.


Δυο βράδια μετά κι εκεί που είμαστε χαλαροί στον καναπέ, ο Δημήτρης πετάγεται πάνω τρελαμένος και τρέχει στο γραφείο. Το μυαλό μου πάει στο κακό. Το ένστικτο μου λέει ότι κάτι έχει σχέση με το ταξίδι.
Επανέρχεται και ξεκινάμε το κλάμα. Στην ταυτότητά του γράφει φυσικά "Dimitrios" ενώ η κράτηση έχει γίνει σε "Dimitris". Και καλά εδώ, μπορεί να μην μας πουν τίποτα στο αεροδρόμιο. Εκεί όμως; Ποιος Dimitris και ποιος Dimitrios μίστερ;


Κάπου εκεί έχω κατασταλάξει ότι αν είχα αφήσει τη Δανάη να κάνει την κράτηση θα την είχε κάνει πιο σωστά.


Είναι όμως πάλι βράδυ, έχουν περάσει αρκετές ημέρες από την πρώτη κράτηση και είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε για την αλλαγή ονόματος και να κλαίμε τα λεφτά μας για τη χαζομάρα μας.

Αυτή τη φορά στέλνει ο Δημήτρης μήνυμα στο Twitter στη Ryan Air και ως δια μαγείας, το "ορθογραφικό" διορθώνεται χωρίς καμία χρέωση!
Λιποθυμώ και απλά εύχομαι να σταματήσει εδώ το κακό.




Όμως, φτάνει η ημέρα να παραλάβουμε τα διαβατήρια των παιδιών.
Όταν πάμε, μας δίνουν μόνο το ένα, αυτό της Δανάης.
Της Μιράντας οι φωτογραφίες δεν πληρούσαν τις προδιαγραφές και θα πρέπει να ξαναβγούν.
Ο αστυνομικός μου λέει ότι πρέπει να πάω στο ίδιο φωτογραφείο με ένα χαρτί που μου δίνει και να ζητήσω επανάληψη χωρίς να πληρώσω τίποτα, αφού το λάθος είναι δικό τους.
Πηγαίνω λοιπόν και ο φωτογράφος μου ζητάει λέει όλες τις φωτογραφίες πίσω για να μου βγάλει καινούριες αλλά εγώ δεν έχω αυτές που κράτησε η αστυνομία.
Με κάνει να αισθάνομαι ότι μου κάνει χάρη. Τις βγάζει ξανά.Τις ξαναπάμε για δεύτερη αίτηση για το διαβατήριο της Μιράντας και μετά περνάμε 4 ημέρες αγωνίας για το αν θα βγει επιτέλους κι αυτό.

Το διαβατήριο βγαίνει σωστό και το βάζουμε στην άκρη για λίγο καιρό μέχρι να φτάσει η ημέρα του ταξιδιού. Παίρνουμε βαθιά ανάσα και περιμένουμε.



----------------------------------------------


Στην επιστροφή από Λονδίνο για το αεροδρόμιο, κατεβαίνουμε με ένα λεωφορείο κάπου για να πάρουμε το airport bus. Όσες ημέρες είμαστε στο Λονδίνο έχει λιακάδα, την τελευταία ημέρα ρίχνει καρέκλες, κουβαλάμε αποσκευές, δυο παιδιά και ομπρέλες και χάνουμε τον προσανατολισμό μας για να φτάσουμε από τη μια στάση στην άλλη. Τελικά, ενώ γινόμαστε μούσκεμα, φτάνουμε στη στάση και κουτσά στραβά φτάνουμε στο αεροδρόμιο.

Φορτώνουμε όλα τα πράγματα σε ένα καροτσάκι μέχρι να περάσουμε από τον έλεγχο. Όμως εκεί ο πρώτος έλεγχος γίνεται αυτόματα. Στην ουσία περνάς το boarding pass σου από ένα μηχάνημα και μετά ανοίγει η πόρτα για να περάσεις. Αυτό έπρεπε να το κάνει ο καθένας μόνος του. Το κάνω πρώτη, περνάω, κλείνουν οι μπάρες, Το κάνει η Δανάη, έρχεται μαζί μου, κλείνουν οι μπάρες, Το κάνει η Μιράντα, περνάει κι αυτή, κλείνουν οι μπάρες. Και ενώ πριν από αυτό το σημείο υπάρχουν μεγάλες πινακίδες, αφήστε το καροτσάκι εδώ, δεν περνάει, δεν χωράει, εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι και ο Δημήτρης βάζει το boarding pass του, ανοίγουν οι μπάρες, πάει να περάσει το καροτσάκι πρώτα, φυσικά δεν χωράει, οι μπάρες κλείνουν. Ο Δημήτρης μένει από πίσω. Αφήνει το καρότσι στην άκρη, φορτώνεται όλα τα πράγματα, μπουφάν, σακ βουαγιάζ κλπ και πάει να ξανακάνει τη διαδικασία. Όμως αυτό δεν γίνεται. Γιατί το σύστημα δείχνει ότι ο Δημήτρης έχει ήδη περάσει. Δεν γίνεται να περάσει και δεύτερη φορά. Οι μπάρες δεν ανοίγουν!

Οπότε φανταστείτε σκηνικό, εγώ με τα κορίτσια από τη μια πλευρά και ο Tom Hanks από την άλλη να μην μπορεί να περάσει και να ζητάει βοήθεια από ένα υπεύθυνο, ενώ κρατάει την Άρτα και τα Γιάννενα και έχει σκάσει α) από τη ζέστη β) από το κακό του.

Ο υπεύθυνος πάει σε άλλο υπεύθυνο, ο οποίος έρχεται, βλέπει κι εμάς που ξεροσταλιάζουμε, η Δανάη είναι έτοιμη να βάλει τα κλάματα, κι εγώ επίσης μάλλον. Μας λυπάται; Μας βλέπει για τρομοκράτες με βιτρίνα τα παιδιά; Ποιος ξέρει; Του παίρνουν το boarding pass και κάπου πάνε όλοι μαζί. Τον χάνω από το οπτικό μου πεδίο και πραγματικά έχω εγκλωβιστεί εκεί και δεν ξέρω τι να κάνω. Κανένα δεκάλεπτο αργότερα, έρχεται, έχω κενά μνήμης, δεν θυμάμαι από ποιο σημείο τον άφησαν να περάσει. Έπρεπε να του εκδώσουν άλλο boarding pass. Νομίζω ότι πιο πολύ δεν έχω φοβηθεί στη ζωή μου! Τελικά, τα καταφέρνουμε, επιβίβαση, απογείωση και φύγαμε για επιστροφή στην Ελλάδα.

ΣΕΠ

Πριν από πολλά πολλά χρόνια,όταν έδινα πανελλήνιες δεν ήξερα τι μου γινόταν γενικά αλλά ήξερα ότι ήθελα να γράφω. Το μάθημα του ΣΕΠ ήταν σαν διάλειμμα για την τάξη μου, δεν μας ένοιαζε καν να γνωρίσουμε τις εναλλακτικές που υπήρχαν. Έτσι την πρώτη χρονιά δήλωσα αρκετές σχολές (ήμουν τέταρτη δέσμη) και πέρασα στο ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων στην Πάτρα. Δεν σκέφτηκα ούτε ένα λεπτό να πάω, δεν με ενδιέφερε καν, δεν υπήρχε λόγος να είναι στις επιλογές μου. Όμως ήταν κι αν το σκεφτείς, περνώντας στέρησα μια θέση από κάποιον που μπορεί να ήθελε να περάσει εκεί. Πήρα το πάσο μου μου όμως για ένα χρόνο και ξαναέδωσα εξετάσεις δηλώνοντας μόνο 5-6 σχολές. Σκάνδαλο! Ήθελα να περάσω Δημοσιογραφία ή τίποτα. Φυσικά, δεν πέρασα πουθενά, έτσι συμφωνήσαμε με τους γονείς μου ότι δεν υπήρχε λόγος να δώσω εξετάσεις για άλλη μια χρονιά. Πήγα στην Αθήνα και σπούδασα σε μια σχολή δημοσιογραφίας και μετά, μέχρι σήμερα, κάνω φιλότιμες προσπάθειες και έχω δουλέψει ικανοποιητικά για εμένα, χωρίς να έχω κυνηγήσει τίποτα. Μου αρέσει αυτό που κάνω και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Ειδικά τώρα που τα κείμενά μου για το ired τα γράφω από τον καναπέ του σπιτιού μου, συνδυάζοντας τα σχολεία, το μαγείρεμα, τα ψώνια και τις βόλτες, αγαπώ τη δουλειά μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα.


Τι θα είχε συμβεί όμως αν είχα φοιτήσει σε εκείνο το ΤΕΙ; Αν με πίεζαν να πάω; Ή να δώσω για τρίτη φορά; Τι θα είχε συμβεί αν είχα δηλώσει Παιδαγωγικό που τότε ήταν εξαιρετικά δημοφιλές αφού από παντού ακούγαμε "να γίνεις δασκάλα, υπάρχουν πολλές θέσεις άδειες, θα διοριστείς αμέσως". Αν ήμουν δασκάλα σήμερα, θα ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί όλο αυτό έχει προκύψει στην πορεία. Όμως τότε, δεν με ενδιέφερε καν, τα πάντα ήταν μονόδρομος και γενικά ο διορισμός και το "βόλεμα" για τον μισθό δεν μου καθόταν καλά στο νου.

Σκεφτόμουν λοιπόν πρόσφατα πόσα παιδιά σαν κι εμένα, πριν από 20 χρόνια (συν πλην πέντε) αποφάσισαν να δηλώσουν παιδαγωγικά και πέρασαν. Επειδή απλά θα έβρισκαν δουλειά αμέσως. Επειδή θα ήταν μια δουλειά στο δημόσιο. Μπορεί να μην τους άρεσε καν, να μην αγαπούσαν καν τα παιδιά ούτε τη διδασκαλία, ούτε το διάβασμα. Αλλά αυτοί μπορεί σήμερα να είναι οι δάσκαλοι των παιδιών μου. Και των δικών σας παιδιών.

Βαριεστημένοι άνθρωποι που σπούδασαν για να σπουδάσουν για να έχουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει.

Να πηγαίνουν χωρίς όρεξη κάθε μέρα στο σχολείο για να κάνουν μάθημα σε παιδιά που περιμένουν να μάθουν. Να μην τους νοιάζει, να μη ξέρουν πώς προσεγγίζεις ένα παιδί, γιατί απλά έτυχε να περάσουν σε μια σχολή και να την τελειώσουν. Κουτσά στραβά.
Να μη σκύβουν ποτέ στο ύψος τους να τους μιλήσουν. Να βγάζουν τσιρίδες, να βάζουν τιμωρίες, να στιγματίζουν παιδιά, να μην κάνουν σεμινάρια για να βελτιωθούν, να μορφωθούν κι άλλο, να δοκιμάσουν εναλλακτικές μεθόδους και να μην μένουν κολλημένοι με τις οδηγίες του Υπουργείου.


Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με απασχολήσει κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ πως το ιδιωτικό σχολείο είναι καλύτερο από το δημόσιο. Απλά στο πρώτο, ο διευθυντής ελέγχει, παρέχει, τσεκάρει το προσωπικό του γιατί αν αυτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του, το μπούμερανγκ θα γυρίσει στον τραπεζικό του λογαριασμό. Στο δημόσιο, ένας αδιάφορος δάσκαλος που πηγαινοέρχεται απλά για να κάνει τη δουλειά του δεν θα ελεγχθεί ποτέ από κανένα κράτος. Το θέμα είναι να καλυφθούν τα κενά. Τι γράφει το πτυχίο σου; Είσαι απόφοιτος; Εντάξει, διορίζεσαι. Και τα ψυχολογικά τεστ είναι το λιγότερο. Δεν επαναλαμβάνονται, δεν αρκούν για να δείξουν πόσο αγαπάς τη δουλειά σου.


Κρατάω επιφυλακτική στάση γενικά, χωρίς να θέλω να το ψάξω ιδιαίτερα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη δασκάλα της Δανάης, που δίνει το χρόνο στο κάθε παιδί να ανθίσει, όπως μπορεί το καθένα. Που βάζει επαναλήψεις, που εξηγεί, που ακούει. Είμαι γενικά ευχαριστημένη από το σχολείο της, δεν είναι τέλειο, αλλά έχει πολλά καλά, δεν θέλω να γκρινιάζω πραγματικά, θέλω απλά να δώσω ερεθίσματα και ευτυχώς και θέλω και μπορώ.

Έτσι μετά τις 2, όταν το σχολείο τελειώνει, είμαι εδώ να συνεχίσω. Όχι φυσικά να μάθω στη Δανάη το πάτημα στη δεκάδα, αλλά να της δώσω ό,τι εγώ πιστεύω ότι θα την κάνει να έχει σωστή κρίση κι όταν φτάσει στα δεκαοχτώ να μη διαλέξει κάτι στην τύχη. Ή να μη διαλέξει καν. Να δώσει χρόνο στον εαυτό της να καταλάβει ποιά είναι η θέση της σε αυτό τον κόσμο.

Για το σχολείο της Μιράντας, το φετινό, απλά δεν έχω λόγια. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να χειριστώ τη βλακεία. Την αμόρφωτη συμπεριφορά, τις άκυρες διαδικασίες, το καθόλου "έξω" για τόσους μήνες, τις συνεχείς πρόβες για την παράσταση του Ιουνίου, για το θεαθήναι. Και μετά σκέφτομαι πολλά. Και γίνομαι κακιά. Και βλέπω γονείς να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο από μια φαντασμαγορική παράσταση στο τέλος, και μπράβο στη δασκάλα, και "είδες, αυτό το σχολείο κάνει εξαιρετικές παραστάσεις". Θα κάνω υπομονή μέχρι το τέλος για ένα και μοναδικό λόγο. Η Μιράντα θέλει να πηγαίνει. Δεν κλαίει στα πατώματα αλλά να τώρα που λίγες ημέρες δεν έχει πάει λόγω βήχα, μου το συζητάει συνέχεια. Και για να καταλάβετε το επίπεδο και το πόσο τραβάω τα μαλλιά μου, μετά από μια εβδομάδα, το τηλεφώνημα που έγινε από το σταθμό ήταν ότι θα γίνει μια θεατρική παράσταση την Παρασκευή και πως αν είναι να πάει η Μιράντα είναι πέντε ευρώ και καλύτερα να το ξέρουν από αύριο. Δικό σας.

Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί αγαπημένοι εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, που δεν χρειάζονται τίποτα άλλο εκτός από τη φαντασία τους για να κάνουν τα παιδιά να περάσουν καλά. Που αγκαλιάζουν, ακούνε, δίνουν τον λόγο, αφήνουν τα παιδιά να λερωθούν, να παίξουν, να μάθουν μέσα από το παιχνίδι. Που πέτυχαν διάνα όταν σπούδαζαν παιδαγωγικά. Αλλά ας μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη. Γιατί η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος μας.


Όταν με πιάνουν τα φιλοσοφικά μου, το πρωί, λέω στις δικές μου, "κοιτάξτε όλον αυτόν τον κόσμο στα αυτοκίνητα, πάει στη δουλειά του, κοιτάξτε πόσο μουτρωμένοι είναι όλοι. Ένα πράγμα σας ζητάω κορίτσια, ό,τι δουλειά κι αν διαλέξετε, σας παρακαλώ να κάνετε μια δουλειά και να σηκώνεστε κάθε πρωί με χαμόγελο για να πάτε." Πόσο ουτοπικό ακούγεται δεν ξέρω, αλλά αν είχαμε καλύτερο Σχολικό Επαγγελματικό προσανατολισμό ίσως σήμερα να ήμασταν πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι και όλα να ήταν αλλιώς.