Πριν από πολλά πολλά χρόνια,όταν έδινα πανελλήνιες δεν ήξερα τι μου γινόταν γενικά αλλά ήξερα ότι ήθελα να γράφω. Το μάθημα του ΣΕΠ ήταν σαν διάλειμμα για την τάξη μου, δεν μας ένοιαζε καν να γνωρίσουμε τις εναλλακτικές που υπήρχαν. Έτσι την πρώτη χρονιά δήλωσα αρκετές σχολές (ήμουν τέταρτη δέσμη) και πέρασα στο ΤΕΙ Τουριστικών Επιχειρήσεων στην Πάτρα. Δεν σκέφτηκα ούτε ένα λεπτό να πάω, δεν με ενδιέφερε καν, δεν υπήρχε λόγος να είναι στις επιλογές μου. Όμως ήταν κι αν το σκεφτείς, περνώντας στέρησα μια θέση από κάποιον που μπορεί να ήθελε να περάσει εκεί. Πήρα το πάσο μου μου όμως για ένα χρόνο και ξαναέδωσα εξετάσεις δηλώνοντας μόνο 5-6 σχολές. Σκάνδαλο! Ήθελα να περάσω Δημοσιογραφία ή τίποτα. Φυσικά, δεν πέρασα πουθενά, έτσι συμφωνήσαμε με τους γονείς μου ότι δεν υπήρχε λόγος να δώσω εξετάσεις για άλλη μια χρονιά. Πήγα στην Αθήνα και σπούδασα σε μια σχολή δημοσιογραφίας και μετά, μέχρι σήμερα, κάνω φιλότιμες προσπάθειες και έχω δουλέψει ικανοποιητικά για εμένα, χωρίς να έχω κυνηγήσει τίποτα. Μου αρέσει αυτό που κάνω και δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Ειδικά τώρα που τα κείμενά μου για το ired τα γράφω από τον καναπέ του σπιτιού μου, συνδυάζοντας τα σχολεία, το μαγείρεμα, τα ψώνια και τις βόλτες, αγαπώ τη δουλειά μου και δεν θα την άλλαζα με τίποτα.
Τι θα είχε συμβεί όμως αν είχα φοιτήσει σε εκείνο το ΤΕΙ; Αν με πίεζαν να πάω; Ή να δώσω για τρίτη φορά; Τι θα είχε συμβεί αν είχα δηλώσει Παιδαγωγικό που τότε ήταν εξαιρετικά δημοφιλές αφού από παντού ακούγαμε "να γίνεις δασκάλα, υπάρχουν πολλές θέσεις άδειες, θα διοριστείς αμέσως". Αν ήμουν δασκάλα σήμερα, θα ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί όλο αυτό έχει προκύψει στην πορεία. Όμως τότε, δεν με ενδιέφερε καν, τα πάντα ήταν μονόδρομος και γενικά ο διορισμός και το "βόλεμα" για τον μισθό δεν μου καθόταν καλά στο νου.
Σκεφτόμουν λοιπόν πρόσφατα πόσα παιδιά σαν κι εμένα, πριν από 20 χρόνια (συν πλην πέντε) αποφάσισαν να δηλώσουν παιδαγωγικά και πέρασαν. Επειδή απλά θα έβρισκαν δουλειά αμέσως. Επειδή θα ήταν μια δουλειά στο δημόσιο. Μπορεί να μην τους άρεσε καν, να μην αγαπούσαν καν τα παιδιά ούτε τη διδασκαλία, ούτε το διάβασμα. Αλλά αυτοί μπορεί σήμερα να είναι οι δάσκαλοι των παιδιών μου. Και των δικών σας παιδιών.
Βαριεστημένοι άνθρωποι που σπούδασαν για να σπουδάσουν για να έχουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει.
Να πηγαίνουν χωρίς όρεξη κάθε μέρα στο σχολείο για να κάνουν μάθημα σε παιδιά που περιμένουν να μάθουν. Να μην τους νοιάζει, να μη ξέρουν πώς προσεγγίζεις ένα παιδί, γιατί απλά έτυχε να περάσουν σε μια σχολή και να την τελειώσουν. Κουτσά στραβά.
Να μη σκύβουν ποτέ στο ύψος τους να τους μιλήσουν. Να βγάζουν τσιρίδες, να βάζουν τιμωρίες, να στιγματίζουν παιδιά, να μην κάνουν σεμινάρια για να βελτιωθούν, να μορφωθούν κι άλλο, να δοκιμάσουν εναλλακτικές μεθόδους και να μην μένουν κολλημένοι με τις οδηγίες του Υπουργείου.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με απασχολήσει κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ πως το ιδιωτικό σχολείο είναι καλύτερο από το δημόσιο. Απλά στο πρώτο, ο διευθυντής ελέγχει, παρέχει, τσεκάρει το προσωπικό του γιατί αν αυτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του, το μπούμερανγκ θα γυρίσει στον τραπεζικό του λογαριασμό. Στο δημόσιο, ένας αδιάφορος δάσκαλος που πηγαινοέρχεται απλά για να κάνει τη δουλειά του δεν θα ελεγχθεί ποτέ από κανένα κράτος. Το θέμα είναι να καλυφθούν τα κενά. Τι γράφει το πτυχίο σου; Είσαι απόφοιτος; Εντάξει, διορίζεσαι. Και τα ψυχολογικά τεστ είναι το λιγότερο. Δεν επαναλαμβάνονται, δεν αρκούν για να δείξουν πόσο αγαπάς τη δουλειά σου.
Κρατάω επιφυλακτική στάση γενικά, χωρίς να θέλω να το ψάξω ιδιαίτερα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη δασκάλα της Δανάης, που δίνει το χρόνο στο κάθε παιδί να ανθίσει, όπως μπορεί το καθένα. Που βάζει επαναλήψεις, που εξηγεί, που ακούει. Είμαι γενικά ευχαριστημένη από το σχολείο της, δεν είναι τέλειο, αλλά έχει πολλά καλά, δεν θέλω να γκρινιάζω πραγματικά, θέλω απλά να δώσω ερεθίσματα και ευτυχώς και θέλω και μπορώ.
Έτσι μετά τις 2, όταν το σχολείο τελειώνει, είμαι εδώ να συνεχίσω. Όχι φυσικά να μάθω στη Δανάη το πάτημα στη δεκάδα, αλλά να της δώσω ό,τι εγώ πιστεύω ότι θα την κάνει να έχει σωστή κρίση κι όταν φτάσει στα δεκαοχτώ να μη διαλέξει κάτι στην τύχη. Ή να μη διαλέξει καν. Να δώσει χρόνο στον εαυτό της να καταλάβει ποιά είναι η θέση της σε αυτό τον κόσμο.
Για το σχολείο της Μιράντας, το φετινό, απλά δεν έχω λόγια. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να χειριστώ τη βλακεία. Την αμόρφωτη συμπεριφορά, τις άκυρες διαδικασίες, το καθόλου "έξω" για τόσους μήνες, τις συνεχείς πρόβες για την παράσταση του Ιουνίου, για το θεαθήναι. Και μετά σκέφτομαι πολλά. Και γίνομαι κακιά. Και βλέπω γονείς να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο από μια φαντασμαγορική παράσταση στο τέλος, και μπράβο στη δασκάλα, και "είδες, αυτό το σχολείο κάνει εξαιρετικές παραστάσεις". Θα κάνω υπομονή μέχρι το τέλος για ένα και μοναδικό λόγο. Η Μιράντα θέλει να πηγαίνει. Δεν κλαίει στα πατώματα αλλά να τώρα που λίγες ημέρες δεν έχει πάει λόγω βήχα, μου το συζητάει συνέχεια. Και για να καταλάβετε το επίπεδο και το πόσο τραβάω τα μαλλιά μου, μετά από μια εβδομάδα, το τηλεφώνημα που έγινε από το σταθμό ήταν ότι θα γίνει μια θεατρική παράσταση την Παρασκευή και πως αν είναι να πάει η Μιράντα είναι πέντε ευρώ και καλύτερα να το ξέρουν από αύριο. Δικό σας.
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί αγαπημένοι εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, που δεν χρειάζονται τίποτα άλλο εκτός από τη φαντασία τους για να κάνουν τα παιδιά να περάσουν καλά. Που αγκαλιάζουν, ακούνε, δίνουν τον λόγο, αφήνουν τα παιδιά να λερωθούν, να παίξουν, να μάθουν μέσα από το παιχνίδι. Που πέτυχαν διάνα όταν σπούδαζαν παιδαγωγικά. Αλλά ας μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη. Γιατί η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος μας.
Όταν με πιάνουν τα φιλοσοφικά μου, το πρωί, λέω στις δικές μου, "κοιτάξτε όλον αυτόν τον κόσμο στα αυτοκίνητα, πάει στη δουλειά του, κοιτάξτε πόσο μουτρωμένοι είναι όλοι. Ένα πράγμα σας ζητάω κορίτσια, ό,τι δουλειά κι αν διαλέξετε, σας παρακαλώ να κάνετε μια δουλειά και να σηκώνεστε κάθε πρωί με χαμόγελο για να πάτε." Πόσο ουτοπικό ακούγεται δεν ξέρω, αλλά αν είχαμε καλύτερο Σχολικό Επαγγελματικό προσανατολισμό ίσως σήμερα να ήμασταν πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι και όλα να ήταν αλλιώς.
Τι θα είχε συμβεί όμως αν είχα φοιτήσει σε εκείνο το ΤΕΙ; Αν με πίεζαν να πάω; Ή να δώσω για τρίτη φορά; Τι θα είχε συμβεί αν είχα δηλώσει Παιδαγωγικό που τότε ήταν εξαιρετικά δημοφιλές αφού από παντού ακούγαμε "να γίνεις δασκάλα, υπάρχουν πολλές θέσεις άδειες, θα διοριστείς αμέσως". Αν ήμουν δασκάλα σήμερα, θα ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί όλο αυτό έχει προκύψει στην πορεία. Όμως τότε, δεν με ενδιέφερε καν, τα πάντα ήταν μονόδρομος και γενικά ο διορισμός και το "βόλεμα" για τον μισθό δεν μου καθόταν καλά στο νου.
Σκεφτόμουν λοιπόν πρόσφατα πόσα παιδιά σαν κι εμένα, πριν από 20 χρόνια (συν πλην πέντε) αποφάσισαν να δηλώσουν παιδαγωγικά και πέρασαν. Επειδή απλά θα έβρισκαν δουλειά αμέσως. Επειδή θα ήταν μια δουλειά στο δημόσιο. Μπορεί να μην τους άρεσε καν, να μην αγαπούσαν καν τα παιδιά ούτε τη διδασκαλία, ούτε το διάβασμα. Αλλά αυτοί μπορεί σήμερα να είναι οι δάσκαλοι των παιδιών μου. Και των δικών σας παιδιών.
Βαριεστημένοι άνθρωποι που σπούδασαν για να σπουδάσουν για να έχουν μια δουλειά που δεν τους αρέσει.
Να πηγαίνουν χωρίς όρεξη κάθε μέρα στο σχολείο για να κάνουν μάθημα σε παιδιά που περιμένουν να μάθουν. Να μην τους νοιάζει, να μη ξέρουν πώς προσεγγίζεις ένα παιδί, γιατί απλά έτυχε να περάσουν σε μια σχολή και να την τελειώσουν. Κουτσά στραβά.
Να μη σκύβουν ποτέ στο ύψος τους να τους μιλήσουν. Να βγάζουν τσιρίδες, να βάζουν τιμωρίες, να στιγματίζουν παιδιά, να μην κάνουν σεμινάρια για να βελτιωθούν, να μορφωθούν κι άλλο, να δοκιμάσουν εναλλακτικές μεθόδους και να μην μένουν κολλημένοι με τις οδηγίες του Υπουργείου.
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με απασχολήσει κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ πως το ιδιωτικό σχολείο είναι καλύτερο από το δημόσιο. Απλά στο πρώτο, ο διευθυντής ελέγχει, παρέχει, τσεκάρει το προσωπικό του γιατί αν αυτό δεν κάνει καλά τη δουλειά του, το μπούμερανγκ θα γυρίσει στον τραπεζικό του λογαριασμό. Στο δημόσιο, ένας αδιάφορος δάσκαλος που πηγαινοέρχεται απλά για να κάνει τη δουλειά του δεν θα ελεγχθεί ποτέ από κανένα κράτος. Το θέμα είναι να καλυφθούν τα κενά. Τι γράφει το πτυχίο σου; Είσαι απόφοιτος; Εντάξει, διορίζεσαι. Και τα ψυχολογικά τεστ είναι το λιγότερο. Δεν επαναλαμβάνονται, δεν αρκούν για να δείξουν πόσο αγαπάς τη δουλειά σου.
Κρατάω επιφυλακτική στάση γενικά, χωρίς να θέλω να το ψάξω ιδιαίτερα. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη δασκάλα της Δανάης, που δίνει το χρόνο στο κάθε παιδί να ανθίσει, όπως μπορεί το καθένα. Που βάζει επαναλήψεις, που εξηγεί, που ακούει. Είμαι γενικά ευχαριστημένη από το σχολείο της, δεν είναι τέλειο, αλλά έχει πολλά καλά, δεν θέλω να γκρινιάζω πραγματικά, θέλω απλά να δώσω ερεθίσματα και ευτυχώς και θέλω και μπορώ.
Έτσι μετά τις 2, όταν το σχολείο τελειώνει, είμαι εδώ να συνεχίσω. Όχι φυσικά να μάθω στη Δανάη το πάτημα στη δεκάδα, αλλά να της δώσω ό,τι εγώ πιστεύω ότι θα την κάνει να έχει σωστή κρίση κι όταν φτάσει στα δεκαοχτώ να μη διαλέξει κάτι στην τύχη. Ή να μη διαλέξει καν. Να δώσει χρόνο στον εαυτό της να καταλάβει ποιά είναι η θέση της σε αυτό τον κόσμο.
Για το σχολείο της Μιράντας, το φετινό, απλά δεν έχω λόγια. Δεν ξέρω πραγματικά πώς να χειριστώ τη βλακεία. Την αμόρφωτη συμπεριφορά, τις άκυρες διαδικασίες, το καθόλου "έξω" για τόσους μήνες, τις συνεχείς πρόβες για την παράσταση του Ιουνίου, για το θεαθήναι. Και μετά σκέφτομαι πολλά. Και γίνομαι κακιά. Και βλέπω γονείς να μην τους νοιάζει τίποτα άλλο από μια φαντασμαγορική παράσταση στο τέλος, και μπράβο στη δασκάλα, και "είδες, αυτό το σχολείο κάνει εξαιρετικές παραστάσεις". Θα κάνω υπομονή μέχρι το τέλος για ένα και μοναδικό λόγο. Η Μιράντα θέλει να πηγαίνει. Δεν κλαίει στα πατώματα αλλά να τώρα που λίγες ημέρες δεν έχει πάει λόγω βήχα, μου το συζητάει συνέχεια. Και για να καταλάβετε το επίπεδο και το πόσο τραβάω τα μαλλιά μου, μετά από μια εβδομάδα, το τηλεφώνημα που έγινε από το σταθμό ήταν ότι θα γίνει μια θεατρική παράσταση την Παρασκευή και πως αν είναι να πάει η Μιράντα είναι πέντε ευρώ και καλύτερα να το ξέρουν από αύριο. Δικό σας.
Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί αγαπημένοι εκπαιδευτικοί και δάσκαλοι, που δεν χρειάζονται τίποτα άλλο εκτός από τη φαντασία τους για να κάνουν τα παιδιά να περάσουν καλά. Που αγκαλιάζουν, ακούνε, δίνουν τον λόγο, αφήνουν τα παιδιά να λερωθούν, να παίξουν, να μάθουν μέσα από το παιχνίδι. Που πέτυχαν διάνα όταν σπούδαζαν παιδαγωγικά. Αλλά ας μην τα αφήνουμε όλα στην τύχη. Γιατί η τύχη δεν είναι πάντα με το μέρος μας.
Όταν με πιάνουν τα φιλοσοφικά μου, το πρωί, λέω στις δικές μου, "κοιτάξτε όλον αυτόν τον κόσμο στα αυτοκίνητα, πάει στη δουλειά του, κοιτάξτε πόσο μουτρωμένοι είναι όλοι. Ένα πράγμα σας ζητάω κορίτσια, ό,τι δουλειά κι αν διαλέξετε, σας παρακαλώ να κάνετε μια δουλειά και να σηκώνεστε κάθε πρωί με χαμόγελο για να πάτε." Πόσο ουτοπικό ακούγεται δεν ξέρω, αλλά αν είχαμε καλύτερο Σχολικό Επαγγελματικό προσανατολισμό ίσως σήμερα να ήμασταν πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι και όλα να ήταν αλλιώς.
2 σχόλια:
Γεια! Ελίνα εδώ (από το πάρκο σήμερα :-) ) Έχουμε ξαναμιλήσει στο internet νομίζω, αλλά δε θυμάμαι που και πότε. Ελπίζω να μην κάνω λάθος και σε μπερδεύω με άλλη. Ήθελα να σου πω ότι μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το κείμενο. Αν ήξερα ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο "πόνο" για τα σχολεία - αν και φέτος δεν έχω κανέναν πόνο με κανένα σχολείο των παιδιών - θα σε είχα πιάσει σε ατελείωτο μπίρι-μπίρι. Eίσαι τυχερή και το γλίτωσες. :-))) Θα ξαναέρθω εδώ :-) Σε χαιρετώ, χάρηκα που σε είδα!
Ελίνα, ήταν τελείως μεταφυσική η συνάντηση, αφού ακριβώς εκείνη τη στιγμή μιλούσαμε για εσένα! Χάρηκα πολύ και ναι σίγουρα έχουμε συναντηθεί και Online πολλές φορές!
Δημοσίευση σχολίου