Η ανταπόδοση

Όταν ήμουν μικρή δεν ήμουν ιδιαίτερα τολμηρό και θαρρετό παιδί. Δεν ήμουν ούτε ιδιαίτερα δημοφιλής, άσχετα αν ο πατέρας μου κατείχε εξέχουσα θέση στην τοπική μας κοινωνία. Και μετά στη σχολή και στις δουλειές που ακολούθησαν, ήμουν πάντα η ήρεμη δύναμη, χωρίς να «πετάγομαι».

Απέκτησα αυτοπεποίθηση όταν γέννησα τη Δανάη, γιατί ένιωσα δυνατή και «τεράστια», σαν να είχα κάνει μαγικά και είχα καταφέρει να βγάλω ένα μωρό από μέσα μου και ναι, αυτό ήταν το εύκολο κομμάτι.

Όσο προχωρούσε ο καιρός, γινόμουν ακόμη πιο σίγουρη για τον εαυτό μου και πιο δυνατή. Μπορούσα να τα καταφέρω και έβλεπα τον εαυτό μου με άλλο μάτι. Σε αυτό το μικρό πλασματάκι που με έκανε μαμά, οφείλω την όποια δύναμή μου. Την άνεσή μου, τη σιγουριά για τον εαυτό μου. Ότι μπορώ να τα καταφέρω. Σε ό,τι κι αν θέλω να κάνω, είμαι δυνατή. Μπορεί να λυγίζω, να συγκινούμαι αλλά ξέρω ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω. Η Δανάη μου το χάρισε αυτό. Και στη συνέχεια, ήρθε η Μιράντα να μου το επιβεβαιώσει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι γύρω μου τρομάζουν να με γνωρίσουν και λένε ότι έχω αλλάξει. Ούτε ότι περπατάω στον δρόμο και γυρνάνε όλοι να με κοιτάξουν. Όμως βαθιά μέσα μου, είμαι διαφορετική, σκέφτομαι αλλιώς και νιώθω δυνατή.

Και τώρα η δουλειά μου είναι να τους το δώσω πίσω. Να ανταποδώσω το δώρο.

Καμιά φορά, κοιτάνε τις φωτογραφίες που τις έχω βγάλει με το κινητό μου και δεν τους αρέσουν, ακούω σχόλια «πω πω χάλια είμαι». Και για μένα, ίσως, είναι μια από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες.

Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να τις βοηθήσω να είναι σίγουρες για τον εαυτό τους. Να συμφιλιωθούν με την εικόνα τους στον καθρέφτη, να αγαπήσουν το μυαλό τους, να πατάνε γερά στα πόδια τους, να γνωρίζουν το μέσα τους και τη δύναμή τους. Και το πιο σκληρό; Να μη με χρειάζονται άλλο.  

Αυτό θα είναι το δώρο μου. Η ανταπόδοση της αυτοπεποίθησης.