Αϋπνία

Ξύπνησα ξαφνικά στις 5 το πρωί. Ίσως ένας θόρυβος από έξω, ένα μηχανάκι με χαλασμένη εξάτμιση από ένα αγόρι σαν εκείνα που θα κλέβουν για ραντεβού τα κορίτσια μας σε λίγα χρόνια. Άνοιξα τα μάτια και ήμουν χορτάτη. Διπλής ερμηνείας. Είχα κοιμηθεί σίγουρα μετά τις 12, διαβάζοντας απογοητευμένη το τελευταίο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου που δεν μου τον θυμίζει καθόλου και στην ουσία, λίγες ώρες μετά, ήμουν ξύπνια. Δεν αντιστάθηκα, ούτε σηκώθηκα, όμως, στο λιγοστό φως, κατάφερα να βλέπω τις σκιές τους και να ακούω τις αναπνοές τους.

Και έκανα σχέδια για τον χειμώνα. Μου πήρε μόνο δύο με δυόμιση ώρες να τακτοποιήσω κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου κι όταν άρχισε να χαράζει βγήκα στο μπαλκόνι και είδα την ανατολή. Η Δανάη με πήρε είδηση, ήρθε για λίγο και κάθισε μαζί μου και μετά ξαπλώσαμε μαζί για έναν μικρό ύπνο που ήρθε πολύ εύκολα.

Τελειώνοντας το μακρύ κεφάλαιο των διακοπών μας εδώ πάντα μας περιμένει κάτι στην Αθήνα. Πέρυσι ήταν η πρώτη δημοτικού, πρόπερσι η πρωτιά στο νήπιο και στον παιδικό. Πριν χρόνια, ήταν το happy mail. Φέτος, έχω παρασυρθεί από την όρεξή μου και θέλω να δημιουργήσω δυο ολοκαίνουρια και φρέσκα πράγματα στη ζωή μας.

Θέλω να κάνω αγγλικά στη Δανάη, να αποφύγουμε τη σουπερμαρκετοποίηση του φροντιστηρίου, τη γραμματική και τα companion και να αφεθούμε στην εξερεύνηση της γλώσσας, μέσα από παιχνίδια. Είναι μεγάλη ευθύνη και τεράστιο ρίσκο αλλά νιώθω ότι μπορώ να το αναλάβω. Χωρίς να σνομπάρω τα πτυχία στην πορεία, θέλω να καταφέρω να την μάθω να μιλάει αγγλικά, που είναι μεν το ζητούμενο αλλά όχι πάντα το αποτέλεσμα στο φροντιστήριο.

Το δεύτερο είναι ότι θέλω να φτιάξω μια μικρή ομάδα παιδιών στα οποία θα κάνω μάθημα για την τέχνη. Χωρίς περγαμηνές και πτυχία, παρά μόνο με την τεράστια αγάπη μου να μάθω περισσότερα και να δείξω τον τρόπο και στους άλλους να αγαπήσουν τους καλλιτέχνες και να βάλουν στη ζωή τους τις τέχνες. Δεν θα είναι όμως δημιουργικό εργαστήρι, το φαντάζομαι λίγο πιο συγκεκριμένο το πρόγραμμα. Με συγκεκριμένους μεγάλους ζωγράφους αρχικά, αντιγράφοντας το στυλ τους, με επιφανειακές πινελιές για αυτό και το γενικότερο πλαίσιο. Θα τα καταφέρω; Δεν ξέρω. Θα κερδίσουν κάτι από όλο αυτό; Άγνωστο. Όμως, το ζητάει η ψυχή μου και θα το προσπαθήσω. Θέλω να φτιάξω ένα blog και μια σελίδα στο facebook αποκλειστικά για αυτό, ώστε να ανεβάζω όλο το υλικό και τις ιδέες για να το αντιγράψει όποιος θέλει στη δική του μικρή ομάδα παιδιών.

Οπότε, ξεδιαλέγοντας ξεχασμένα από το χρόνο αντικείμενα από τις ντουλάπες της μαμάς μου εδώ, παίρνοντας στην Αθήνα πολλά βιβλία από το δικό μου παιδικό δωμάτιο, κάνοντας τα τελευταία μπάνια και απολαμβάνοντας κάθε λεπτό των ολοένα επαναλαμβανόμενων αϋπνιών μου, ξεκινάει σιγά σιγά η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής μας στη βάση.