Mondrian Art Lab

Συνεχίζουμε ακάθεκτοι τα Art Lab και έχω να ανοίξω μια παρένθεση.

Δεν είμαι εγώ για δασκάλα!!!
Γιατί αλλιώς είναι να μιλάς σε δυο, που είναι και τα παιδιά σου και τα ξέρεις και άλλο είναι να απευθύνεσαι και σε τρία άλλα παιδιά, να τους κερδίσεις το ενδιαφέρον και να τους δώσεις ένα κίνητρο να σε ακούσουν.
Βάζω τα δυνατά μου πάντα να έχει ενδιαφέρον για αυτές αυτό που κάνουμε, ώστε να μη κάνει "κοιλιά" το "μάθημα". Δεν είναι εύκολο!!!
Μπράβο στις δασκάλες γενικά όχι μόνο για το έργο τους αλλά και για την υπομονή τους.

Κλείνει η παρένθεση.


Αυτή τη φορά μιλήσαμε για τον Μοντριάν! Ο τόνος στο άν!!!Μοντριααααααάν!
Τους έδειξα που είναι η Ολλανδία από όπου και καταγόταν και τους εξήγησα ότι ενώ αρχικά ζωγράφιζε τοπία και "κανονικούς" πίνακες μετά άρχισε να βλέπει τα αντικείμενα και τη φύση με σχήματα. Ξεκίνησε να ζωγραφίζει με τα τρία βασικά χρώματα και γεωμετρικά σχήματα, τετράγωνα, παραλληλόγραμμα.
Μάλιστα τις γραμμές του δεν τις τραβούσε με χάρακα αλλά με το χέρι.

Ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό που ενέπνευσε τον κόσμο της μόδας και όχι μόνο.

Πριν ξεκινήσουμε ακούσαμε και το This is how we do της Katy Perry που έχει σκηνές με ρούχα στο στυλ του Μοντριάν.

Η παρουσίαση τελείωσε με αυτή τη γελοιογραφία. Ποιο είναι το σπίτι του Μοντριάν;

Αρχικά, ξεκινήσαμε με ένα απλό χαρτί απεικονίζοντας το στυλ. Μόνο με μαρκαδόρους. Το θέμα είναι κάποια κουτάκια να έμεναν λευκά.

Στη συνέχεια, τους έδωσα κομμάτια από χαρτί στα τρια βασικά χρώματα (τα είχα ήδη κόψει μαζί) με μαύρες λωρίδες για να κάνουν κολάζ, πάλι στο ίδιο στυλ.

Νομίζω αυτό τους άρεσε πιο πολύ από όλα σαν διαδικασία!

Τέλος είχα κόψει καρδούλες για να αποτυπώσουν κι εκεί το στυλ του Μοντριάν!

Το χαρτόνι είναι το πίσω μέρος από το κουτί με τα δημητριακά. 

Είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία!

Michelangelo Art Lab

Τα καταφέραμε και κάναμε πολύ σύντομα και το δεύτερο Art Lab με τους ζωγράφους. Έχω επιλέξει κάποιους συγκεκριμένους διάσημους ζωγράφους με τους οποίους μπορώ να "παίξω" αφού έχουν κάτι εντελώς ξεχωριστό στον τρόπο που ζωγράφιζαν.
Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Michelangelo.

Και φυσικά η παρουσίαση δεν μπορούσε να μην ξεκινήσει με αυτή τη φωτογραφία.

Στην πραγματικότητα και τα τέσσερα χελωνονιντζάκια έχουν ονόματα Ιταλών ζωγράφων της Αναγέννησης: Donatello, Leonardo, Michelangelo και Raphael.

Μιλήσαμε λίγο για τη ζωή του. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν 6 και έζησε με μια άλλη οικογένεια με έναν πατέρα που η δουλειά του ήταν να κόβει πέτρες. Αυτό τον ενέπνευσε να γίνει γλύπτης.

Έγινε διάσημος για τα γλυπτά του (του έδειξα ορισμένα και φυσικά εισέπραξα γέλια για τα γυμνά αγάλματα) αλλά το έργο που έμεινε στην ιστορία ήταν η ζωγραφική του στην οροφή της Καπέλα Σιξτίνα στο Βατικανό.

Εκεί τον προσκάλεσε ο ίδιος ο Πάπας και του ανέθεσε την εικονογράφηση. Ο Michelangelo ζωγράφισε επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια μέχρι να ολοκληρώσει την οροφή. Ήταν ξαπλωμένος πάνω σε δοκάρια.

Συζητήσαμε πόσο δύσκολο ήταν αυτό. Αν πήγαινε τουαλέτα (!), αν έτρωγε, αν κοιμόταν, είχε φως για να βλέπει ή κεριά, αν ήταν κουραστικό να ζωγραφίζεις ξαπλωμένος.

Ένας τρόπος υπήρχε για να το μάθουμε! Να ζωγραφίσουν και τα κορίτσια ξαπλωμένα!
Είχα προνοήσει και είχα κολλήσει κάτω από τις καρέκλες τους λευκές σελίδες, του έδωσα μαρκαδόρους και ένα μαξιλάρι και ξάπλωσαν στο πάτωμα για να ζωγραφίσουν!

Ρίξαμε πολύ γέλιο!

Μπορούσαν να ζωγραφίσουν ότι θέλουν και μετά έπαιρνα τις ζωγραφιές τους και τις κολλούσα στο κανονικό ταβάνι για να κάνουμε άλλο ένα simulation!

Στη συνέχεια, τους έδειξα μια από τις πιο διάσημες τοιχογραφίες του στο έργο της Καπέλα Σιξτίνα, τη Δημιουργία του Αδάμ. 

Τους ζήτησα να αναπαράγουν το στιγμιότυπο με τα χέρια με τον δικό τους τρόπο! Ο Θεός δίνει ζωή στον Αδάμ. Δεν ήταν εύκολο!

Και για το τέλος, επειδή ο Michelangelo ήταν πάνω από όλα γλύπτης, κάναμε γλυπτική!

Χρησιμοποιήσαμε μερικά σαπούνια και ξυλάκια που είχα κάνει μυτερά στην άκρη αλλά και οδοντογλυφίδες. Νομίζω ότι το σαπούνι ήταν πιο κοντά στη γλυπτική από την πλαστελίνη και τον πηλό. Το σαπουνάκι έγινε δωράκι για το σπίτι!

Picasso Art Lab

Είμαι η πρώτη που θα πει "άφησε τα παιδιά να παίξουν", μην τα φορτώνεις με εξωσχολικές δραστηριότητες, δεν προλαβαίνουν να παίξουν ούτε για μια ώρα όταν είναι 6 χρονών, δεν προλαβαίνουν καν να βαρεθούν και να ανακαλύψουν κάτι καινούριο μόνοι τους.
Τότε το ερώτημα θα έρθει φυσιολογικά; Γιατί τα φορτώνεις με τόσες γνώσεις; Τι τα νοιάζει τα παιδιά ο Πικάσο και ο Νταλί; Τι σχέση έχει η τέχνη με ένα 4χρονο; Να ζωγραφίσει, το καταλαβαίνω αλλά αν δεν έχει ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική, που κολλάνε όλα αυτά τα υπερβολικά.
Στον προβληματισμό βάλε επίσης και το γεγονός ότι η "δασκάλα" είμαι εγώ που από τέχνη δεν έχω σχεδόν καμία σχέση, αν εξαιρέσεις ότι η μαμά μου ζωγραφίζει και ότι στο ΕΑΠ, στον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, υπήρχε ένα μάθημα για τις Τέχνες (το αγαπημένο μου btw).

Ε λοιπόν, κόντρα σε όλα αυτά κάναμε ένα Art Lab για τον Πικάσο. Και επειδή δεν μου φτάνουν τα δικά μου παιδιά, καλέσαμε και τρεις φίλες.



Αρχικά, είχα ετοιμάσει ένα powerpoint για να τους πω μερικά πράγματα για τον Πικάσο.

• Ότι ο πατέρας του ήταν δάσκαλος εικαστικών, οπότε λογικά αυτό θα τον επηρέασε. 
• Ότι στην περίοδο της ζωής του που ήταν λυπημένος επειδή είχε πεθάνει ο καλύτερός του φίλος επέλεξε να ζωγραφίσει με μπλε χρώματα. Ενώ όταν ερωτεύτηκε, του άρεσαν τα ροζ. 
• Ανέφερα λίγα πράγματα για τον κυβισμό και τους έδειξα σχετικούς πίνακες. 
• Τους μίλησα για τα "τρελά" πρόσωπα του. Ζωγράφιζε το πρόσωπο, όχι όπως όταν βγάζουμε μια φωτογραφία αλλά και αμφάς και προφίλ στην ίδια εικόνα. Μύτες, μάτια, αυτιά, στόμα όπου να 'ναι. Τους έκανα εγώ αναπαράσταση: αν με κοίταζαν από το πλάι φαινόταν μόνο ένα ρουθούνι της μύτης, ένα μάτι, ένα αυτί. Έπρεπε να μπει και αυτή η οπτική στη ζωγραφιά. 
• Τέλος,τους είπα ότι ο Πικάσο είχε πει ότι "κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης, αλλά το θέμα είναι να μην το ξεχνάει, όταν μεγαλώνει"

Έχω ανεβάσει το PowerPoint εδώ και μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν, αν κάνετε κάτι παρόμοιο. 

Και μετά περάσαμε στη δράση.
Τους ζήτησα να ζωγραφίσουν δυο πρόσωπα, ένα σε κάθε χαρτί. Είχαμε ένα "σκονάκι" και τα κορίτσια ακολούθησαν πολύ καλά τις οδηγίες. Στη συνέχεια, θα έπρεπε να ζωγραφίσουν το ένα σαν να ήταν η μπλε περίοδος του Πικάσο και το άλλο σαν να ήταν η ροζ.

Ενώ υπήρχαν έτοιμα χρώματα ροζ και μπλε σε πολλές αποχρώσεις, πειραματιστήκαμε και με το να αναμείξουμε κόκκινο με άσπρο αλλά και μπλε με άσπρο.

Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό:

Η Μιράντα (4,5 χρονών) πήρε φυσικά μέρος στο Art Lab αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά να ζωγραφίσει τη μπλε περίοδο του Πικάσο. Και επειδή εμείς δεν πιέζουμε τον καλλιτέχνη, έκανε και τα δυο ροζ! Με πολλά μοτίβα και binary codes.

Στη συνέχεια, τους ζήτησα να ζωγραφίσουν μια καρδιά και να την χωρίσουν σε τετραγωνάκια τραβώντας γραμμές. Μετά, να ζωγραφίσουν διαφορετικά χρώματα τα κουτάκια. "εύκολος" κυβισμός!

Ομολογώ ότι είχα αγωνία επειδή εκτός από τα δικά μου παιδιά, θα υπήρχαν και άλλα τρία και θα είχε τη μορφή "μαθήματος" αλλά τα πήγαμε όλοι εξαιρετικά και είμαστε ήδη έτοιμοι για την επόμενη συνάντηση.

Έχω πολλά και διάφορα ωραία στο μυαλό μου και ο σκοπός μου δεν είναι να μάθουν να ζωγραφίζουν αλλά να μάθουν χιλιάδες άλλα πράγματα μέσα από τη ζωγραφική.

Να μπουν τα πράγματα σε μια σειρά

Σταματήστε ό,τι κάνετε και δείτε Black Mirror. Κάθε επεισόδιο είναι αυτοτελές και δεν έχετε ξαναδεί τίποτα σαν αυτό. Υπάρχουν ένας νέος κύκλος που βγήκε τώρα στο Netflix αλλά έχει και 3 προηγούμενες σεζόν με επτά συνολικά επεισόδια.

Αυτόν τον καιρό μας έχει πιάσει μια μανία με τις σειρές και βλέπουμε 3-4 χωρίς κανέναν προγραμματισμό. Προφανώς κάτι καλό έχουμε κάνει με το πως κοιμίζουμε πλέον τα παιδιά μας, αλλά αυτό είναι το Μπεν Χουρ και να μην το ξεκινήσω. 

Βέβαια, τίποτα δεν θα συγκριθεί ποτέ με την αγωνία για το καινούριο επεισόδιο του Lost αλλά αυτό ήταν πριν σαράντα χρόνια και τα πράγματα προχωράνε. Εγώ είδα μόνη μου τη δεύτερη σειρά του Narcos και πιστεύω ότι είναι κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ή. Ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Εσκομπάρ είναι όλα τα λεφτά. Και ο τρόπος της αφήγησης μέσω του αστυνομικού, δεν ξέρω, μου άρεσε πολύ και σε μένα δεν μου αρέσουν συνήθως αυτά!Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Βλέπεται και μπαμ και κάτω σε ένα ΣΚ, αν έχεις όρεξη.

Δεν μου αρέσουν γενικά τα σκοτωτά. Ας πούμε δεν θέλω να δω με τίποτα Games of Thrones. Το βλέπει μόνος του ο Δημήτρης οπότε no prob.

Μαζί ξεκινήσαμε να βλέπουμε και το This is Us, βασικά παίζει να τον έβαλα με το ζόρι να το δει, αλλά τελικά είναι ωραίο και αγαπησιάρικο. Για τις ώρες που δεν θέλεις να δεις κάτι τρομερό ή sci-fi ή τρελό. Όταν θέλεις κάτι feel good και να νιώσεις καλύτερος άνθρωπος.

Και μια και είπα τρελό, βλέπουμε και το WestWorld γιατί είναι ό,τι να ναι και πολύ πρωτότυπο και βασικά μου αρέσει το τραγούδι στους τίτλους. Α! Παίζει και ο Anthony Hopkins και ο Ed Harris και η κοπελίτσα η πρωταγωνίστρια είναι πολύ καλή! Είναι και καλά το νέο Lost λέει, ελπίζω να μην τα μπερδέψουν κι εδώ και στο τέλος δεν ξέρουν πως να το μαζέψουν.

Έχω αφήσει στη μέση και το Orange is the New Black και κάποια στιγμή θα επιστρέψω γιατί ήταν πολύ δυνατό κι αυτό! Και τρελό κόλλημα με το τραγούδι στους τίτλους!

Εντωμεταξύ, οι σειρές είναι και ένα κολπάκι να δεις 40-45 λεπτά κάτι χωρίς να νυστάξεις.

Μια φορά αυτόν τον μήνα καταφέραμε και είδαμε ταινία ολόκληρη αλλά ήταν μεσημέρι, οπότε είναι λογικό και δεν το πιάνω σαν μπόνους. Είδαμε το Captain Fantastic, ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Η πρώτη σκηνή πχ μπορεί να σε απωθήσει και να μη δεις το υπόλοιπο. Αλλά θα χάσεις, γιατί έχει ωραία μηνύματα και φύση, και οικογενειακές σχέσεις που είναι δύσκολες και λίγο homeschooling και ακραίες καταστάσεις. Όμως είναι ωραίο. Εμένα μου άρεσε δηλαδή. Και παίζει και ο Viggo Mortensen. 

Εντωμεταξύ πρέπει να έχει ξεκινήσει ο τρίτος κύκλος του The Affair όπου περνάει τα πάνδεινα ο Joshua Jackson, που εξελίχθηκε σε μεγάλο ταλεντάκι και δεν του το είχα ρε παιδί μου από το Dawson’s Creek. Αλλά δεν έχω ασχοληθεί ακόμη με αυτό γιατί είναι το αγαπημένο μου και το κρατάω να το ευχαριστηθώ!

Δεν θα σχολιάσω ότι τον Ιανουάριο έρχεται το Trainspotting 2, θα κλάψω από συγκίνηση μόνο, που, ξέρω κι εγώ, ήμουν μόλις 17 χρονών όταν είδα το πρώτο! Choose Life!

Εσείς βλέπετε σειρές;