Σήμερα άκουσα ένα μικρό αλλά πολύ δυνατό podcast του αγαπημένου μου Note to Self. Ξεκινούσε με την
μαρτυρία μιας κοπέλας για έναν φίλο της που απλά εξαφανίστηκε. Δεν απαντούσε
στα μηνύματα, ούτε στις κλήσεις, ούτε στα email. Ανησύχησε τόσο ώστε σκέφτηκε μήπως θα έπρεπε να ψάξει στα
νοσοκομεία. Αλλά όταν ρώτησε τον αδερφό του, αυτός της είπε ότι είναι μια χαρά,
είναι ζωντανός φυσικά, απλώς δεν απαντούσε στα μηνύματά της για κάποιο λόγο.
Είναι σημείο των καιρών να εξαφανιζόμαστε, επειδή είμαστε
πολύ απασχολημένοι. Ή να ξεμπερδεύουμε με ένα χρόνια πολλά στο facebook. Να μην απαντάμε στις
προσκλήσεις για πάρτι ή να λέμε ότι θα πάμε και τελικά να μην ειδοποιούμε για
την απουσία μας. Απλώς αδιαφορούμε, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ένας ολόκληρος
άνθρωπος βρίσκεται από πίσω. Συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν να μην υπάρχουν.
Δεν θέλουμε να τους βλέπουμε να κλαίνε, δεν θέλουμε να δούμε τις συνέπειες των
πράξεων μας, χωρίζουμε με ένα μήνυμα, άψυχο.
Μας μαθαίνουν να μη μας νοιάζει τι λέει ο κόσμος αλλά θα
έπρεπε να μας νοιάζει ακριβώς αυτό. Να είμαστε δίκαιοι απέναντι στους άλλους.
Να μην τους κρατάμε αν δεν τους θέλουμε, αλλά τουλάχιστον να είμαστε
ειλικρινείς και να τους αφήσουμε ελεύθερους.
Προσπαθούμε να βρούμε τον εαυτό μας κάνοντας yoga ή meditation για να γίνουμε καλύτεροι αλλά
συμπεριφερόμαστε στους άλλους σαν μηδενικά, αδιαφορώντας για τα συναισθήματά τους
και την στάση μας απέναντί τους. Θέλουμε να νιώσουμε πρώτα καλά με τον εαυτό μας
και μετά με τους άλλους. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Γινόμαστε καλύτεροι μόνο μαζί
με τους άλλους.
Χρειάζονται 10 δευτερόλεπτα για να γράψεις ένα μήνυμα και 5
λεπτά για να κάνεις ένα τηλεφώνημα. Κανείς δεν θα πει ποτέ «θα προτιμούσα να
μην με είχες πάρει τηλέφωνο», θα νιώσει ότι δεν είναι μόνος, ότι τον σκέφτηκες.
Οπότε, ας φτιάξουμε μαζί τη λίστα.
Σε ποιον χρωστάμε ένα τηλεφώνημα; Σε ποιόν είπαμε «κλείσε
και θα σε πάρω εγώ» και δεν τον πήραμε ποτέ; Με ποιον θα κάναμε μια μεγάλη
βόλτα περπατώντας ο ένας δίπλα στον άλλον, μιλώντας, γελώντας, συζητώντας;
1 σχόλιο:
Προχθές είχα αυτή τη συζήτηση με φίλες για έναν άνθρωπο που συμπαθούμε αλλά συνηθίζει να κάνει αυτό το το πράγμα. Να σε γράφει κανονικά, να λεει μπορεί να έρθω και μετα να μην απαντάει καν. Επίσης με το που το διάβασα μου ήρθαν στο μυαλό άτομα γνωστά μου που λενε θα σε πάρω σε λίγο κ σε παίρνουν μετά από δυο μέρες ή του λες ένα πρόβλημα σου και σου στελνουν μετα απο δεκα μερες στο βάιμπερ: τι έγινε τελικα?
Μου ήρθε όμως στο μυαλό και ότι εδώ κ μέρες αμελώ να πάρω τις γιαγιάδες μου τηλέφωνο.Υπάρχει βέβαια κ η λύση η εξής: περιορίζεις τον κύκλο σου σε ανθρωπους που δε βαριέσαι να τους απαντήσεις, που δε βαριέσαι να τους ακούσεις και που δεν σκέφτεσαι όταν σε ψάχνουν..ωχ τι θέλει τώρα.
Δημοσίευση σχολίου