Νορμάλ

Είμαι νορμάλ; Είμαι μπανάλ;

Είναι μερικά βράδια που έρχονται σκέψεις, σκέψεις πολλές.
Μου βομβαρδίζουν το κεφάλι. Έρχεται φόβος, μια τρομάρα για το αύριο.
Έρχεται μια γλυκιά θλίψη για το χτες. Έρχονται λέξεις, φράσεις, σκόρπια λόγια.
Σκέφτομαι να σηκωθώ και να γράψω μέσα στη νύχτα για όλα αυτά που έρχονται…

Το ημερολόγιο στον τοίχο έχει μείνει στον Φεβρουάριο. Θα μπορούσε να είχε μείνει στον Δεκέμβριο. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ημερολόγιο. Μια χρονιά που έφυγε και μαζί της πήρε πολλά…

«Είσαι λίγο αξιολύπητη, δεν έχεις φαντασία, γιατί γράφεις, άραγε, εδώ;»

Θα μπορούσες να σκεφτείς κι αυτό, εσύ που με διαβάζεις.

«Θέλεις να κάνεις καριέρα με τις λέξεις, να γράφεις εξυπνάδες, να σε πληρώνουν και γι’ αυτό. Λες να υπάρχουν κάπου άνθρωποι που θα θέλουν να σε πληρώνουν για να τους γράφεις όποια χαζή σκέψη σου έρχεται στο κεφάλι; Να σε επικροτούν για την ετυμολογία σου; Να σε ανταμείβουν για κάθε σωστή κίνησή σου;»

Δεν ξέρω.

Κι όμως χαμογελάω που ο καιρός ανοίγει, σήμερα έκανε αφόρητη ζέστη. Που σύντομα θα καθόμαστε στη βεράντα με καφεδάκια και χυμούς. Η αισιοδοξία πάει κι έρχεται. Μερικές φορές μου αρκεί να κάνει μικρά πραγματάκια για τη μαμά μου, την αγάπη, τον αδερφό μου, τις μικρές ψυχούλες και να τους βλέπω να χαμογελούν.
Είναι πολύτιμες στιγμές. Που δεν θέλω να τις χάσω.

Κυκλοθυμική εγώ; Άρχισα να γράφω ένα μελοδραματικό κείμενο και μου βγαίνει σε αισιόδοξο; Ποιος ξέρει; Η αλήθεια είναι ότι έχω χάσει τη έμπνευσή μου. Ξέρω ότι μπορώ και καλύτερα. Κι αυτό το blog είναι μια εξάσκηση. Είναι ένας τρόπος να δοκιμάζομαι χωρίς να βάζω στόχους. Να γράφω. Απλά.

Και αύριο θα ξυπνήσω, θα ανοίξω το κινητό, θα περιμένω. Μια καινούρια εβδομάδα. Λες να μη φέρει τίποτα κι αυτή;

Μπανάλ, τρε μπανάλ!