Να είχα χρόνο για μια ζωή…

Να πηγαίνω ταξίδια μαζί σου εξωτικά, κοντινά, μακρινά, μέχρι απέναντι

Να ξυπνάω στην αγκαλιά σου και να βλέπω την αγάπη σου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα

Να σου χαρίζω μικρές στιγμές που θα θυμόμαστε για πάντα

Να μου μαγειρεύεις πεντανόστιμα φαγητά κι εγώ μετά να κάνω δίαιτα

Να πλατσουρίζουμε στη θάλασσα και να μοιραζόμαστε το ίδιο αντηλιακό

Να απολαμβάνουμε τη όμορφη βεράντα κάνοντας σχέδια για εκείνο το μέλλον

Να σε βλέπω να διαβάζεις την κυριακάτικη ψάχνοντας για το επόμενο ταξίδι μας

Να σε φιλάω τρυφερά κάθε φορά που γυρίζεις στο σπίτι

Να σε γλυκαίνω με ζελέ φράουλας τα απογεύματα

Να κάνουμε μαζί σχέδια ζωγραφίζοντας καρδούλες

Να σε κοιτάζω και να ξέρω τι σκέφτεσαι

Να σε κοιτάζω και να νιώθω πόσο πολύτιμος είσαι για μένα

Να σε αγαπώ για 5, 7, 10, 30, 50, 100 χρόνια ακόμη και να μη μου φτάνει

Να βρίσκω μικρές αφορμές για να σου δείχνω την αγάπη μου

Να περπατάμε μαζί σε άγνωστες πόλεις με ταξιδιωτικούς χάρτες

Να απογειωνόμαστε χωρίς να μου αφήνεις το χέρι ούτε στιγμή

Να γελάς με τα χαριτωμένα αστεία μου κι εγώ με τα δικά σου

Να κάνουμε πρόβα τζενεράλε με την Παναγιώτα στο κρεβάτι μας

Να στρίβεις το κλειδί στην πόρτα και να σε περιμένω

Να σε παρακινώ να κάνεις τα όνειρα σου πραγματικότητα

Να είσαι πάντα το άλλο μισό που πάντα ήταν δίπλα μου

Να πάμε θερινές βολτίτσες, νοερά ή πραγματικά

Να ξοδεύουμε χρήματα μαζί σε χαζομάρες που μας αρέσουν

Να πιστεύουμε στα ίδια πράγματα με την ίδια υπομονή

Να είμαστε ένα και τόσο ευτυχισμένοι για πάντα

ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΚΠΕΜΠΕΙ S.O.S, ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ?

Φθορά

Πως χάνω τον έλεγχο
Και πέφτω πάλι στη μάχη
Ενώ δεν πρέπει πια
Σκαλίζω πάλι τη στάχτη
Πως χάνω τον έλεγχο
Και στο μυαλό και στο σώμα
Κι ενώ δεν πρέπει πια
Εγώ σε θέλω ακόμα

Το ξέρω. Θα είναι από εκείνα τα καλοκαίρια που κάνει αφόρητη ζέστη, μου τελειώνουν τα τσιγάρα και βαριέμαι να βγω έξω, που κάνω δίαιτα και πεινάω και θέλω να σε φάω και να μην αφήσω κοκαλάκι.
Δεν έχω ιδέα γιατί βαριέμαι τόσο πολύ, νομίζω πως η ανία θα μου φάει τα σωθικά, θα με καταπιεί ολόκληρη και θα χαθώ.
Φαντάσου, βλέπω μουντιάλ, θα σου πω για τη Γκάνα, την ομάδα που κέρδισε την Τσεχία, έχει συνταγματική δημοκρατία για πολίτευμα και μέσο όρο ζωής τα 58,87χρόνια.
Νυστάζω, κλείνουν τα μάτια μου σε άσχετες ώρες, προγραμματίζω δουλειές και τις αφήνω, μόνο κοιλιακούς κάνω, αυτοί θα μου χρειαστούν άμεσα.
Αυτό είναι που λένε «είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας»;

Περιμένοντας

Άλλοι περιμένουν ένα μωρό...


...άλλοι το καλοκαίρι...

...κι εγώ να χτυπήσει το τηλέφωνο

να με θέλουν για δουλειά!


Άλλα που τέτοια τύχη!

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΥΣ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΑΔΕ...

...ένα σχόλιο από τον αδερφό μου, που επειδή μπαίνει όποτε του καπνίσει και διαβάζει τα γραμμένα μου, έκανε comment στο ποστ σήμερα και είναι τόσο καλό (να μην πέσει να μας πλακώσει) που θα χαθεί εκεί κάτω, ποιός να ανατρέξει σε παλιές ιστορίες... read it please! Έχει το δίκιο του ο νέος, εκκολαπτόμενος χημικός.

ωραίο το κείμενο... κι επειδή είμαι γεννημένος στο όριο αυτόν τον 2 χρονολογιών '81 λογικά αφορά κι εμένα... αλλά πολύ κλάψα ο δικός σου... κι όλοι εσείς που συγκινηθήκατε και θέλετε να τα ζήσουν και τα παιδιά σας... σταματήστε να διαβάζετε blog...πιάστε το χαρτί και το μολύβι και αρχίστε να στέλνετε γράμματα και κάντε και συλλογή γραμματοσήμων... φύγετε από οποιαδήποτε πολύ είστε πουλήστε το pc σας χαρίστε την adsl σας.. και πάτε στα χωριά σας...όπου σας πληροφορώ ακόμα τα παιδιά παίζουν με μπάλες, κάνουν μπάνια, κατουράνε τους φράχτες και διασκεδάζουν... όλα είναι θέμα επιλογών! όπως είπα ωραίο το κειμενάκι αλλά μην ψαρώνετε...ειδικά εσείς που θέλετε να γίνετε συγγραφείς ξέρετε ότι όταν κάτι το γράψεις όμορφα μπορεί να σε πείσει ακόμα κι αν δεν είναι αλήθεια! κι όποιος κατάφερε να κάνει αυτά που λέει το κείμενο στην "κολοαθήνα" πριν το 80 πριν το 90 πριν το 1821 μάλλον ζούσε σε μια άλλη Αθήνα που τότε ήταν επαρχία! ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΑ...ΙΣΩΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΝΕΥΜΑ ΑΝΤΙΡΡΗΣΙΑΣ!

Παναγιώτα Rocks!

Τρία ξεκαρδιστικά περιστατικά από προχτές που είχα το ανιψάκι στο σπίτι!

(Ζωγραφίζοντας σκίτσα Disney τυπωμένα στο εκτυπωτή από ένα site)
- Και που τα βρίσκετε αυτά;
- Στο ίντερνετ, έχει κάτι σελίδες με σκίτσα.
- Είναι και ο Μπάμπης;
- Ποιός Μπάμπης;
- Έχει και τον Μπάμπη;
- Ά!!! Τον Bambie!!!!!!!


(Εγώ στον έναν καναπέ, ο Δημήτρης με την Παναγιώτα στον άλλον)
- Ζούπηξε την λίγο από εμένα.
(την γαργαλάει)
- Τι κάνεις παιδί μου;
- Μου το παρήγγειλε η Ελένη.
- Και τι είμαι εγώ; Σουβλάκι να με παραγγείλεις;


Η Παναγιώτα σε μένα:
- Ο Δημήτρης μου είπε ότι πεινάει σαν λύκος!
- Αλήθεια;
(Δημήτρης) - Ναι, πεινάω σαν λύκος και μπορώ αν θέλω να φάω κι εσένα.
- Να με φας; Ολόκληρη; Με μια μπουκιά; Πρέπει να με κόψεις κομματάκια. Αλλά το στόμα μου θα μιλάει!



Να γελάσει λίγο το χειλάκι, να σκεφτούμε θετικά, τα γέλια αυτά τα χαρίζω στον Άλεξ, την μικρή ψυχούλα που χάθηκε τόσο άδικα και καταδικάστηκε τόσο νωρίς...

Όνειρο και πραγματικότητα

Είναι δύσκολο να γίνεις συγγραφέας...
Mπροστά στον φορητό υπολογιστή. Aνία. Δύο τρεις λέξεις και ξανά delete. Δίπλα ένα τασάκι αποτσίγαρα ξεχασμένα εκεί επίτηδες. Για να αποπνέουν τη βαριά ατμόσφαιρα της περισυλλογής. Tο δωμάτιο είναι πολύχρωμο. Πορτοκαλί κουρτίνες, λαχανί ο τοίχος, παντού κολλημένες αφίσες και σημειώματα στους τοίχους. Ίσως γι’ αυτό να μην μπορώ να συγκεντρωθώ. Ψάχνω την άκρη. Tην αρχή του δικού μου μυθιστορήματος. Tου πρώτου γιατί μετά θα ακολουθήσουν κι άλλα. Kαι θα κάνω κτήμα μου την φράση «Έργα της ιδίας». Πόσο πολύ μου αρέσει αυτή η φράση.

Προσπαθώ να γίνω συγγραφέας. Mια από τις μικρές, εκολλαπτόμενες που εμφανίζονται από το πουθενά και κάνουν το μεγάλο μπαμ. Με τις χιλιάδες γνώσεις, σπουδές σε άσχετα αντικείμενα και ενδιαφέροντα εκτός των συνηθισμένων. Xόμπυ εναλλακτικά της συλλογής γραμματοσήμων. Aπό εκείνες που μένουν στο παρασκήνιο μετά την μεγάλη επιτυχία, που αποφεύγουν με τέχνη τους δημοσιογράφους και συνεχίζουν να κουβαλούν μαζί τους το μύθο του καλού συγγραφέα.

Πιστεύω πως είναι απλό! Bρίσκεις μια καλή ιδέα και ξεκινάς. Kαι μετά ρολάρει στο χαρτί και δεν σταματάς να γράφεις μέχρι να έχεις σκοτώσει όλους τους ήρωες σου. Eίμαι ήδη εχθρική απέναντι τους. Ίσως γι’ αυτό και περιφέρονται πάνω από το κεφάλι μου και αρνούνται να αποτυπωθούν στο χαρτί. Στην οθόνη του υπολογιστή. Ξέρουν ότι θα έχουν άσχημο τέλος, ανατρεπτικό, από αυτό που θα κάνει τον αναγνώστη να πεταχθεί από τη θέση του διαβάζοντας τις τελευταίες γραμμές. Mια ανατριχίλα χιτσκοκική.

Πρέπει να μάθω πολλά πράγματα πριν ξεκινήσω. Ενα μυθιστόρημα κρύβει μέσα του δεκάδες, εκατοντάδες άλλους συγγραφείς που εκούσια ή ακούσια έχουν προσθέσει κάτι στο τελικό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Mάλλον μια σωστή αρχή είναι να διαβάσω κι άλλα πολλά βιβλία. Nα ταξιδέψω. Nα γνωρίσω καινούριους ανθρώπους που θα μου χαρίσουν την έμπνευση. Που θα γίνουν οι δικοί μου χαρακτήρες.

Αυτό που ξέρω είναι ότι κλείνω φέτος σχεδόν 9 χρόνια στην Αθήνα.
Και τι έχω μάθει;

Ότι δεν ξέρω τίποτα για την Αθήνα. Ή σχεδόν τίποτα.

Επέλεξα να ζω κλειστά. Δεν ξέρω καν αν το επέλεξα αλλά δεν βγαίνω όσο θα ήθελα και δεν είναι μόνο θέμα οικονομικό.

Θυμάμαι τον πρώτο χρόνο που ήρθα στην Αθήνα παρατηρούσα το μπαράκι κοντά στο σπίτι μου και νόμιζα πως θα γίνει το στέκι μου. Πως γυρνώντας από τη σχολή μου θα άραζα στο μπαρ και θα μίλαγα με τον μπάρμαν. Κατά βάθος θα πρέπει να νόμιζα ότι ήμουν η Μπρέντα από το Beverly Hills και ότι το μπαράκι στη γωνία ήταν το Peach Pit. Τι θυμήθηκα τώρα! Όμως δεν απέκτησα στέκι, δεν ήταν του χαρακτήρα μου, πήγαινα παντού, σχεδόν παντού αλλά δεν είχα στέκι.

Έμαθα ότι στην Αθήνα μπορείς να βρεις κυριακάτικες εφημερίδες από το Σάββατο το βράδυ. Στα λιγοστά ξενύχτια μου για να τονώσω την εικόνα μου, να ανεβάσω την ψυχολογία μου, αγόραζα εφημερίδες από το Σύνταγμα ξημερώματα Κυριακής. Και γύρναγα σπίτι αφήνοντας τον πακτωλό των γνώσεων μαζί με τα cd και τα dvd στο πάτωμα δίπλα στο κρεβάτι. Τώρα 9 η ώρα του Σαββάτου, μπορείς να βρεις Κυριακάτικη, Α’ έκδοση, στη γειτονιά μου.

Έμαθα ότι αν πας στην Εκκλησία σε μια ξένη πόλη, θα σου φανεί περίεργο. Πόσο μάλλον όταν έχεις συνηθίσει να εμφανίζεσαι σε μια επαρχιακή πόλη που η Εκκλησία είναι τόπος συνάντησης και κουτσομπολιού. Εδώ μπορείς πραγματικά να ανάψεις το κεράκι σου με την ησυχία σου. Αλλιώς ακούγονται όλα στα αυτιά σου.

Η Αθήνα είναι πάντα μπροστά σου, απέραντη και σκοτεινή, έξω από την πόρτα σου, ένα βήμα, προσιτή, για να την ανακαλύψεις. Μπορείς να επιλέξεις εσύ τον χρόνο και τη στιγμή.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

Ήρθε στο e-mail μου, με συγκίνησε και θέλω να το μοιραστώ...

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985


H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.


Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.


Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.


Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!


Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;


Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!


Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P


Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.


Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...