True Lies

Η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι. Βαριέμαι να γράψω στο blog, να κάνω το οτιδήποτε, με έχει πιάσει μια μελαγχολία και μια θλίψη ανεξήγητη, καλά κάνει και μου τη λέει ο αδερφός μου. Θέλω να ξεφορτωθώ αυτόν που μου έχει κάτσει στο στέρνο και κάθε βράδυ με κάνει και νιώθω έναν κόμπο στον λαιμό. Να τον πιάσω από το μαλλί και να τον πετάξω από το μπαλκόνι. Δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος ο κύριος, είναι η όλη αίσθηση της αναμονής που παρακράτησε, της ανικανοποίητης αίσθησης. Ευτυχώς το ρίχνω στη μαγειρική και ξεχνιέμαι. Να θυμηθώ να μην παχύνω όμως. Χτες πήρα κάτι μήλα αλλά επειδή μου βγήκαν λίγο μαλακά είπα να τα κάνω μηλόπιτα. Κι έγινε τέλεια. Για ερασιτεχνική πολύ καλή. Το βλέπετε εξάλλου ότι η μισή εξαφανίστηκε.

Το πρώτο μάθημα στα σεμινάρια κινηματογράφου ήταν λίγο απογοητευτικό, εγώ νόμιζα ότι θα είναι κάτι σαν ιστορία του κινηματογράφου αλλά αυτός θέλει να μας βάλει να συνεργαστούμε και να κάνουμε ταινία ή ντοκιμαντέρ. Το κάνουν κάθε χρόνο, λέει και με μεγάλη επιτυχία. Δεν έχω και τόσο όρεξη να το κάνω αυτό. Το θέμα τώρα είναι άλλο; Τι ψηφίζουμε;