Ημέρα του ποτέ

Κρύος αέρας έξω. Ψυχή για λίγο κενή. Μου λείπει.

Πλησιάζει μια μέρα χωρίς ουσία.

Τόσο μικρή όσο η παλάμη μου. Τόσο μεγάλη όσο ο κόμπος στο λαιμό μου.

Είμαι σε κατάσταση αναμονής.

Κλείνω την πόρτα, δεν θα γυρίσει.

Και θα μείνω μόνη μου απόψε να φοβάμαι.

Αφιερωμένο στον μπαμπά μου που βυθίζεται αναπαυτικά σε ένα γαλάζιο σύννεφο και μας κοιτάζει.