Κρύος αέρας έξω. Ψυχή για λίγο κενή. Μου λείπει.
Πλησιάζει μια μέρα χωρίς ουσία.
Τόσο μικρή όσο η παλάμη μου. Τόσο μεγάλη όσο ο κόμπος στο λαιμό μου.
Είμαι σε κατάσταση αναμονής.
Κλείνω την πόρτα, δεν θα γυρίσει.
Και θα μείνω μόνη μου απόψε να φοβάμαι.
Αφιερωμένο στον μπαμπά μου που βυθίζεται αναπαυτικά σε ένα γαλάζιο σύννεφο και μας κοιτάζει.
Χάρη στη υπέροχη ιδέα του Δημήτρη να μου χαρίσει ένα ασύρματο router και των τεχνικών και μη εξαιρετέων γνώσεων του Παναγιώτη που παιδεύτηκε αλλά τα κατάφερε!
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις, το καλοκαίρι μας βρίσκει backyard, στο γκαράζ του πατρικού μας, με μια φέτα καρπούζι ανά χείρας, σκηνοθετική πινελιά της μαμάς μας. Ο γλυκός μου αδελφός με κατάξανθο μαλλί ήταν ακόμα αθώος και δεν είχε άποψη για όλα, όπως τώρα (γκρρρ). Εδώ με σορτσάκι αποκαλυπτικό, τύφλα να έχει ο Γαρδέλης, και μπούκλα σε στυλ η Barbie Βασίλισσα. Εγώ με τον μεγαλύτερο σκελετό της εποχής, λανσάρω navy look και συνδυάζω κόκκινη ρίγα με κόκκινο λουράκι (πάντα σικ). Οι αφέλειες και η γενικότερη κουπ είναι μια πονεμένη ιστορία. Αργότερα ανακάλυψα και το κομμωτήριο. Τόσα χρόνια μετά το γλυκό μου αδερφάκι κάνει χιούμορ και μου στέλνει μια ξεχασμένη, ξεθωριασμένη φωτογραφία που φρόντισε να σκανάρει, θυμίζοντας μου παλιές εποχές. Φιλάκια αδελφούλη, με συγκίνησες…
Βαδίζω δηλαδή προς τα 29; Μετά την χτεσινή αποτυχημένη απόπειρα του Δημήτρη να με κάνει να πάθω ηλεκτροπληξία, στολίζοντας τάχα μου την τούρτα με τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, βγήκα σώα και αβλαβής από την περιπέτεια. Το πάρτι πήγε καλά και να φανταστείς ότι δεν το είχα προγραμματίσει. Ήρθε όποιος πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί και μαγείρεψα, έχοντας βέβαια προνοήσει να ψωνίσω τα απαραίτητα.
Τα κλου
Τα τυριά που μεταξύ άλλων μου χάρισε η μαμά μου. Τέλειο δώρο.
Το ασύρματο ρούτερ που δεν λέει να δουλέψει, δώρο της αγάπης. Που θα πάει όμως κάτι θα κάνουμε.
Η γκριλιέρα με την κρυμμένη αντίσταση μπαίνει και στο πλυντήριο.
Το γεγονός ότι κάθε χρόνο η οικογένεια μου με εξοπλίζει με διάφορες ηλεκτρικές συσκευές, χρήσιμες μεν, που θα μας βγάλουν από το σπίτι δε.
Το καταθλιπτικό αλλά τόσο αληθινό βιβλίο «Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου», λυτρωτικές σκέψεις, κι αυτό από τη μαμά.
Τα λουλούδια της Βούλας που έγιναν ντεκόρ σε κάθε αναμνηστική φωτογραφία.
Η αφοπλιστική ετυμηγορία της μικρής Παναγιώτας «Πολύ ωραία το κοτόπουλο, Ελένη. Και το ρύζι.»
Το ότι ξέχασα να βάλω κρεμμύδι στα κεφτεδάκια. Δεν είδα να περίσσεψαν και πολλά πάντως.
Το βιβλίο της Τέσσης, δοκιμασμένο και χαρισμένο με αγάπη.
Το δεντράκι της Χρυσούλας, πιο γλυκό κι απ’ τις πιο γλυκές μας σκέψεις.
Η ευφυΐα του Βασίλη βρίσκοντας λέξεις που λήγουν σε –ντα.
Το Ρηνάκι που άργησε αλλά πρόλαβε την τούρτα. Γλυκό Ρηνάκι όπως και τα σοκολατάκια της.
Και η ερώτηση της αγάπης στο τέλος «Είσαι ευτυχισμένη;»
- Ναι, πιο ωραία δεν θα περνούσα…
…και ξέρω πως κρατιέμαι να μην σκεφτώ ποιος έλειπε.
Να ήταν 24 να θύμιζα λίγο Jack Bauer αλλά είναι 28. Χοντρό νούμερο, με πολλές καμπύλες. Και λίγο κουτσό, σαν τον Φεβρουάριο που έχει μόνο 28 ημέρες. Αλλά άλλο 28 ημέρες κι άλλο 28 ολόκληρα χρόνια. Δεν θυμάμαι να ήθελα ποτέ να φτάσω σε αυτή την ηλικία. Μάλλον μέχρι τα 20 έφτανε το μυαλουδάκι μου. Μια φίλη μου στα 28 έχει τρία παιδιά. Και μια άλλη δεν έχει κάνει ακόμα σεξ.
Εγώ μέχρι σήμερα έχω κάνει πολλά. Έχω μείνει μόνη μου, έχω χωρίσει, έχω αρραβωνιαστεί, έχω κερδίσει, έχω χάσει, έχω δουλέψει, με έχουν δουλέψει, με έχουν προσλάβει, με έχουν απολύσει, έχω γίνει ξανθιά, κοκκινομάλα, καστανή, έχω τρυπήσει τα αυτιά μου, έχω κάνει ταξίδια που ήθελα, έχω νιώσει τον οίκτο, την λύπη, έχω κλάψει, έχω σπαράξει, έχω ξενυχτήσει χωρίς λόγο, έχω φωνάξει σε συναυλία, έχω γράψει γράμμα ως θαυμάστρια, έχω πάει στο Μέγαρο, έχω χάσει μέχρι και 5 κιλά σε δίαιτα, έχω διαγράψει δύο φίλους, έχω χάσει τον άνθρωπο που ήμουν η αδυναμία του, έχω πάει μόνη μου σινεμά, έχω κάψει το φαγητό, έχω κοιμηθεί με τα ανίψια μου στο διπλό κρεβάτι.
Δεν έχω κατέβει σε πορεία, δεν έχω δοκιμάσει ναρκωτικά, δεν έχω κόψει το κάπνισμα, δεν έχω κάνει όλα τα όνειρα μου πραγματικότητα, δεν έχω κάνει παιδί, δεν έχω φάει σούσι, δεν έχω τρέξει σε μαραθώνιο, δεν έχω κάνει μακροβούτι ούτε βουτιά από ψηλά, δεν έχω πάει πανεπιστήμιο, δεν έχω κρατήσει φιλίες από τη σχολή, δεν έχω κερδίσει στο τζόκερ, δεν έχω κάνει οικονομία, δεν έχω οδηγήσει μηχανάκι, δεν έχω κάνει πλαστική, δεν έχω πει σ’ αγαπώ σε όλους όσους το αξίζουν, δεν έχω γράψει βιβλίο, δεν έχω τολμήσει πολλά, δεν έχω βρίσει δημόσια, δεν έχω πάει στο γήπεδο για να δω ποδόσφαιρο, έχω δει όμως τον Νικοπολίδη από κοντά.
Κι όσο για την μέρα, εκτός του ότι έχω γενέθλια συμβαίνουν κι άλλα πράγματα (αλλά πολύ που σε νοιάζει…):
H 5η Δεκεμβρίου είναι η 339η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο (340η σε δίσεκτα έτη). Υπολείπονται 26 ημέρες.
Σαν σήμερα το 1791 πέθανε ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, συνθέτης.
Γιορτάζει ο Σάββας.
Αν δεν έρθετε να σας ταρτάρω, να πάτε στην Cesaria Evora.
Αν μου πάρετε βιβλίο, να ξέρετε ότι τα Κινέζικα Κουτιά τα πήρα ήδη.
Αν μου πάρετε καλλυντικά να μου πάρετε Mac, ενθουσιάστηκα με μια πούδρα που πήρα σήμερα, με έβαψε κιόλας η κοπελίτσα και έφυγα αγνώριστη (λέμε τώρα).
Αν δεν με ξέρετε απλά αφήστε ένα χρόνια πολλά. Θα σας αφήσω ένα κομμάτι τούρτα το βράδυ!
Αχ, ωραία που είναι η ζωή, η ανεργία με βρίσκει στο Χόντο να βάφομαι και να μυρίζω αρώματα, να περιπλανιέμαι στην πόλη χωρίς λόγο κι αφορμή και να ζω πλουσιοπάροχα μια ζωή που με άλλα μυαλά θα ήταν αλλιώς, με άλλη παρέα θα ήταν μισή.
28 όλα δικά μου! Εξάλλου… «Τα γενέθλια σου κάνουν καλό. Οι στατιστικές δείχνουν πως οι άνθρωποι που έχουν τα περισσότερα (γενέθλια) ζουν περισσότερο.»
Χρόνια μου πολλά και του χρόνου εδώ θα ‘μαστε πάλι!
Δεν το έγραψα εγώ, μου το έστειλαν με e-mail. Έχει πλάκα, διαβάστε το, ειδικά εσείς οι απαισιόδοξοι!
Aγαπητέ Άγιε Bασίλη, πρώτα πρώτα θέλω να σε ευχαριστήσω για το περσινό σου δώρο που ήταν μια ωραιότατη ρυτίδα στο μεσόφρυδο και έχω να σου πω ότι αν φέτος επιχειρήσεις να μπεις απ' την καμινάδα μου θ' ανάψω τζάκι και θα σε κλάψουν οι τάρανδοι.
Kατά τα άλλα, όπως τα ξέρεις. Eτοιμαζόμαστε για γιορτές καπάκι Xριστούγεννα-Πρωτοχρονιά και θα περάσουμε κα-τα-πλη-κτι-κά όπως κάθε χρόνο. Tις ημέρες των παραμονών θα επωφεληθούμε από το συνεχές ωράριο των καταστημάτων για να ξεχυθούμε σύσσωμοι στα μαγαζιά και να ψωνίσουμε ό,τι να' ναι και μετά θα κουβαλάμε τα ό,τι να' ναι μας φορτωμένοι με τις σακουλάρες πάνω κάτω στη Σκουφά, ψάχνοντας δύο ώρες για ταξί. Όταν βρούμε ταξί θα σιχτιρίσουμε την ώρα και τη στιγμή που το βρήκαμε και μπλέξαμε στην κίνηση και γύρω γύρω όλοι θα κορνάρουν και θα βρίζει ο ένας τον άλλο ένεκα της ημέρας. Tο βράδυ της παραμονής των Xριστουγέννων, θα βγούμε έξω για να τιμήσουμε τη γέννηση του Θεανθρώπου και θα στριμωχτούμε κι εμείς στη φάτνη με τα ζώα, δηλαδή στο Rex, στην Aθηνών Aρένα, στο Bοτανικό και σε άλλα μέρη. Kαι θα φοράμε όοολες το «μικρό μαύρο φόρεμα». Kαι όοοολοι οι άντρες θα καπνίζουν μια τεράστια γιορτινή πουράκλα που θα βρωμάει και θα ζέχνει. Ύστερα, αφού χορέψουμε τσιφτετέλι και πιούμε ό,τι σκατο-ποτό κυκλοφορεί σε μολότοφ στην αγορά, θα γυρίσουμε στο σπίτι για να ξεράσουμε και να περιμένουμε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Tην παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα ξαναξεχυθούμε στα μαγαζιά να ξαναψωνίσουμε τα ό,τι να 'ναι που περίσσεψαν απ' τα Xριστούγεννα και θα επιστρέψουμε στα σπίτια μας πτώματα για να ετοιμαστούμε άρον άρον για το ρεβεγιόν. Tο πιο ευχάριστο απ' όλα είναι ότι επιτέλους θα συναντηθούμε όοοοολοι μαζί γιατί θα εγκλωβιστούμε στο Σύνταγμα και στην Kηφισίας πρωτοχρονιάτικα και θα καπνίζουμε μέσα στα αυτοκίνητα με αναμμένο το κλιματιστικό και όλα θα είναι ένα σίχαμα. Θα είμαστε και εκνευρισμένοι από πριν που φάγαμε στο σπίτι της μαμάς όπου περάσαμε φριχτά μια και συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια για να τσακωθεί, όπως κάθε χρόνο. Eπίσης όπως κάθε χρόνο, το φαγητό θα είναι χάλια, γιατί το κρέας της γαλοπούλας είναι απαίσιο και σκληρό και άμα κρυώσει γίνεται σαν βατραχοπέδιλο. Παρ' όλα αυτά, θα καταβροχθίσουμε τον άμπακο με έμφαση στη γέμιση και στη βασιλόπιτα και θα σκάσουμε και μετά θα νυστάζουμε και θα θέλουμε να χωρίσουμε τους γκόμενούς μας, γιατί φυσικά αυτοί φταίνε που τραβιόμαστε στη μέση της νύχτας σαν τους ηλίθιους, και στο μεταξύ όλα τα μαγαζιά θα είναι γεμάτα από κόσμο που καλωσορίζει το νέο χρόνο με ξέφρενο ενθουσιασμό, πράγμα το οποίο δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω. Aυτό το στίχο «πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά» πρέπει να τον έχει γράψει ο Φόρεστ Γκαμπ γιατί μόνο αν είσαι ο Φόρεστ Γκαμπ γιορτάζεις που λιγοστεύει κατά ένα χρόνο η ζωή σου και θα σε φάει το μαύρο χώμα μια ώρα αρχύτερα. Aυτά. Όσο για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν μας θα το περάσουμε κι αυτό φα-ντα-στι-κά ξαναζουλιγμένοι στα μπουζούκια ή στα κουλά κυριλέ κλαμπ με τους πορτιέρηδες Mίστερ Γαμάω και τις πορτιέρησες Mις Tσιμπούκι, όπου θα πιούμε πετρέλαιο και θα πάρουμε και μερικά ναρκωτικά για το καλό. Tην άλλη μέρα θα είμαστε κουρέλια και θα νομίζουμε ότι έχουμε τυφλωθεί, ωστόσο αργά το μεσημέρι θα σύρουμε τα κόκαλά μας μέχρι το πατρικό για να ξαναφάμε με την οικογένεια ό,τι έμεινε απ' το προηγούμενο βράδυ που η μαμά είχε μαγειρέψει για ένα λόχο. Mετά θα κάνουμε φύλο και φτερό τη χτεσινή βασιλόπιτα για να βρούμε το φλουρί που δεν θα βρεθεί ποτέ γιατί θα το έχει καταπιεί ο παππούς με το πρωινό του ρόφημα. Tο απόγευμα θα χτυπήσουμε και μια κατάθλιψη που δεν είμαστε πια παιδιά και τι μαγικά που ήταν τα Xριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά κάποτε. Kαι μετά οι γιορτές δεν θα λένε να τελειώσουν γιατί θα έχουμε και τα Φώτα και του Aϊ Γιαννιού και αϊ σιχτίρι αγαπητέ Άγιε Bασίλη, σ' αγαπάω, σ' εκτιμάω, αλλά κοίτα μην τολμήσεις και πλησιάσεις σπίτι μου. Φέτος θέλω μόνο Kαλικάντζαρους. Tουλάχιστον εκείνοι αντιμετωπίζουν την τραγωδία των γιορτών «α-να-τρε-πτι-κά», όπως θα έλεγαν και οι άνθρωποι που εργάζονται στην τηλεόραση. Kαι τώρα κλείνω γιατί πρέπει να γράψω και σ' άλλο κουλό άγιο. Σε κάνα μήνα έχουμε Bαλεντίνο.
