Πάρε το 100

Δεν έχω κάτσει, δεν έχω κάτσει. Από τις τελευταίες ημέρες του 2006 μέχρι σήμερα τρέχω σαν τρελή, για τις γιορτές, το ταξιδάκι στο Βερολίνο, επισκέψεις από εδώ κι από εκεί, πολύ φαγητό, μπλα μπλα, υποχρεώσεις, μια συνέντευξη για δουλειά και ψώνια. Ο καναπές μου με έχει χάσει, το ξέρω και του ζητάω συγνώμη.

Κάτι που δεν έχω αναφέρει και είναι πολύ ευχάριστο είναι το ότι κληρώθηκα για το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στις σπουδές για τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό. Κάνω τα χαρτιά μου αυτές τις μέρες και πρέπει να καταθέσω και τα χρήματα. 2100 ευρώ για την πρώτη χρονιά, για τρεις θεματικές ενότητες. Μου φαίνονται πολλά αλλά δεν με χαλάει η ιδέα να γίνω φοιτήτρια τώρα στα γεράματα και να πάρω επιτέλους κι εγώ ένα πτυχίο για να το κορνιζάρω αργότερα. Ξέρει κανείς κάτι για το ΑΕΠ; Αν ναι, ευπρόσδεκτα τα σχόλια και η βοήθεια.

Χτες το βράδυ γυρνούσα από το κέντρο με το τρόλεϊ από Βασιλίσσης Σοφίας και μου έφτιαξε η διάθεση. Αυτός ο δρόμος έχει κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, με κάνει και χαλαρώνω, σκέφτομαι διάφορα και μου ανοίγει την όρεξη για γράψιμο. Χτες σκέφτηκα την οικογένεια μου σαν ένα λουλούδι με πέταλα, ο αέρας πήρε ένα και χάθηκε, όπως όταν μαδάς μια μαργαρίτα. Πρέπει να ποτίσω το λουλούδι μου σαν τον μικρό πρίγκιπα, να το αγαπάω για να μη χαθεί κανένα άλλο πέταλο. Μου προσφέρονται κι άλλα λουλούδια αλλά αυτό το λουλούδι μου είναι πολύτιμο και το άρωμά του πρέπει να διαρκέσει για πάντα.

Τώρα που είπα άρωμα είδα το Άρωμα και μου άρεσε πάρα πολύ σε αντίθεση με πολλούς άλλους. Και σε σχέση με το βιβλίο που το είχα διαβάσει πριν καμιά δεκαριά χρόνια και ως ταινία από μόνη της. Ήταν μαγικά τα πλάνα και η μουσική και ο πρωταγωνιστής με έπεισε. Η σκηνή του οργίου ίσως να ήταν λίγο υπερβολική αλλά δεν με χάλασε σε αντίθεση με άλλους στην αίθουσα που χασκογέλαγαν. Δεν πειράζει, πάμε για όσκαρ.

Άσε που αυτό είναι το 100ο μου ποστ.