Ψάχνεις έμπνευση;

Όταν άνοιξε τα μάτια της το πρωί ήξερε πως πρέπει να τρέξει, να σηκωθεί από το κρεβάτι, να προλάβει τη μέρα, να μην τη χάσει πάλι, όπως χτες. Κι όμως χάρισε δυο λεπτά στον εαυτό της κι αφουγκράστηκε τη σιωπή στο δωμάτιο. Έσπαγε κόκαλα η σιωπή. Κάπου, σε ένα συρτάρι ήταν ξεχασμένη η έμπνευσή της. Δεν είχε κλειδί αυτό το συρτάρι. Μπορούσε να το ανοίξει όποτε ήθελε. Όμως δεν ήθελε. Η ιδέα ήταν να έρθει από μόνη της. Άγγιξε τα χείλη της και σκέφτηκε το πρόσωπό της. Τις μικρές λεπτές γραμμές κάτω από μάτια. Δύσκολες, αδύνατον να τις ξεφορτωθεί, «προδίδουν την ηλικία μου» σκέφτηκε. Δεν ήταν είκοσι πέντε χρονών. Ήταν είκοσι με μυαλά πολύπλοκα. Το αχνό φως από το παράθυρο προμήνυε μια καλή μέρα. Ένα σάλτο χρειαζόταν και θα έμπαινε στη κυλιόμενη σκάλα, αυτή που οδηγεί στην πραγματική ζωή. Περπατώντας παράλληλα με άλλες ζωές, εκεί που συναντάς τυχαία το όνειρό σου. Ήταν δύσκολο πολύ, πήρε δυνάμεις κι έφτασε μέχρι την κουζίνα. Όταν χτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσε αμέσως. Ήθελε να προλάβει να πιει μια γουλιά καφέ πριν ακούσει τα νέα της ημέρας.

-Πρέπει να έρθεις.

-Γιατί;

-Πρέπει να το δεις με τα μάτια σου.

-Είναι επείγον;

-Ο θάνατος δεν είναι ποτέ επείγον. Θα είναι εδώ και αργότερα.

-Ωραία.

-Θα έρθεις;

-Όχι, για σήμερα λέω να επιλέξω τη ζωή.