Το πρωινό μου

Είχα στο μυαλό μου σήμερα να ξυπνήσω σχετικά νωρίς για να πάω στην τράπεζα να καταθέσω τα χρήματα για τα μαθήματα του επόμενου έτους στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. 1400 ευρώ μετρητά και χωρίς καμία διαπραγμάτευση, ούτε δόσεις, ούτε τίποτα, προκαταβολικά όλα. Ανοίγει η παρένθεση: (Όμως η περσινή χρονιά μου χάρισε τόσα πολλά, γνώσεις, την αίσθηση ότι κάνεις κάτι σοβαρό επιτέλους στη ζωή σου, ξεφυλλίζεις βιβλία που σε κάθε σελίδα τους κάτι κρύβουν, κάτι που δεν ήξερες, και καλό θα ήταν να το μάθεις, για σένα, για κανέναν άλλον.) Κλείνει η παρένθεση.

Κατά τις 10 χτύπησε το ξυπνητήρι (για μένα αυτό είναι το νωρίς και δεν δέχομαι κουβέντα. Μέχρι τις 10:20 που χτύπησε το κινητό, εγώ χουζούρευα.
- Από Εθνική Ασφαλιστική. Για την Ασφάλεια του Αυτοκινήτου σας!
- Ναι, ναι, χμ, χμ. Πότε θα έρθετε; Πόσα είναι;
- Αύριο, πριν τις 8:30 το πρωί αν σας βολεύει, είναι 303 ευρώ.

Η κατάθεση αποκτά χαρακτήρα σκέφτομαι, αν κάτσω λίγο ακόμη στο κρεβάτι θα φτάσεις τις 2000 ευρώ. Σηκώθηκα και πήγα στη Eurobank, ανάληψη. Πάω στην Εθνική να καταθέσω τα χρήματα. Χαρτάκι. Μέσος όρος αναμονής 38 λεπτά. Εγώ περίμενα περίπου μία ώρα. Ενώ περίμενα, κάθισα στην αγαπημένη μου θέση, μπροστά από το γραφείο μιας κύριας, λιλιπούτειας, πολύ trendy κατά τα άλλα, με γυαλιά που κατεβαίνουν ως την άκρη της μύτης όταν διαβάζει έγγραφα. Η κυρία αυτή είναι υπεύθυνη για διάφορες υπογραφές που χρειάζονται στα ταμεία για να τελειώσει η συναλλαγή. Είχε, λοιπόν, στη δούλεψη της ένα κοριτσάκι, το οποίο ήταν δεν ήταν 17 χρονών (λογικά θα ήταν πάνω από 18 για να δουλεύει εκεί, αλλά μικρόδειχνε) η οποία την βοηθούσε. Όσο ήμουν εκεί, πέρασαν τουλάχιστον 20 άτομα τα οποία την περίμεναν καρτερικά, να τελειώσει με τους άλλους και να αναλάβει την περίπτωση τους. Κάποια στιγμή ήρθε και κάποιος που ήθελε το «Μπιν». Mister Bean, you mean? Το Μπιν για την κάρτα; Ο εν λόγω αλλοδαπός περίμενε τουλάχιστον μισή ώρα για να ασχοληθεί κάποιος μαζί του και τελικά το κοριτσάκι, που έλυνε και έδενε εκεί μέσα, του έδωσε το «Μπιν». Καλές αναλήψεις! Ένας άλλος κύριος ζητούσε κάτι χαρτιά και η κυρία τα έψαχνε παντού στο γραφείο της «Μα το ξέρω ότι έχουν έρθει, αλλά που είναι; Φοβάμαι μήπως χάθηκαν. Κι αν ξανακάνουμε αίτηση να μας τα ξαναστείλουν, μπορεί να μην μπορούν.» Έψαχνε, έψαχνε, τίποτα. Προφανώς το λάθος ήταν δικό της, αυτή είχε χάσει το φάκελο! Κι όταν ο κύριος τη ρώτησε, τι να κάνει, «να ξανάρθω; Να πάρω τηλέφωνο;», εκείνη του απάντησε «Βλέπετε κύριε να σηκώνω τα τηλέφωνα που χτυπάνε;». Πράγματι, όση ώρα ήμουν εκεί, το τηλέφωνο της χτυπούσε ασταμάτητα, όπως και δυο τρία σε άλλα γραφεία, άδεια γραφεία, καλοκαιρινή ραστώνη, σκέφτηκα. «Σας παρακαλώ, μη με πιέζετε. Όταν έρθουν, θα σας καλέσουμε εμείς στο κινητό σας.» Αν δεν τα ξαναχάσουμε, συμπλήρωσα εγώ!

Κάποια στιγμή, είχα απορροφηθεί τόσο πολύ και διασκέδαζα με τις δουλειές της κυρίας με τα γυαλάκια που ήρθε το νούμερό μου και κόντεψα να το χάσω. Πήγα σαν υπνωτισμένη στο ταμείο και λίγο θυμωμένη που μου χάλασαν το υπέροχο «Θέατρο της Δευτέρας» και κατέθεσα τον οβολό μου. Και έφυγα, σκεπτόμενη πως η Εθνική δεν είναι τράπεζα, είναι χώρος αναμονής, με ευχάριστα θεατρικά διαλείμματα. Σε καμία άλλη τράπεζα (ιδιωτική) δεν θα σε άφηναν να περιμένεις 30 λεπτά για ένα PIN, θα στο έδιναν αμέσως και σου πάσαραν και άλλη μια κάρτα δώρο. Τουλάχιστον, είχε δροσιά και φυσικά εκεί ήταν και η αγαπημένη μου υπάλληλος στο ταμείο, η οποία χαμογελούσε σε ένα δεκάχρονο (ίσως επειδή ξέρει ότι είναι πιο έξυπνη από αυτό) και καθυστερούσε να εξυπηρετήσει τη μητέρα του και όλους εμάς. Αλλά αυτή είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο! Και ακόμη δεν έχω οργανώσει την παρακολούθησή της!