Usual suspect στη γειτονιά μου

Υπάρχει μια υπάλληλος στην Εθνική Τράπεζα που είναι στη γειτονιά μου που έχει πραγματικά πολύ πλάκα. Είναι μια κοπέλα σαν να βγήκε από παραμύθι, είναι πραγματικά στον κόσμο της. Δεν είναι απλώς ένας δημόσιος υπάλληλος, όπως όλοι οι άλλοι συνάδελφοι της στα γκισέ. Δηλαδή να κάθονται και να κάνουν τη δουλειά τους με το πάσο τους, να μιλάνε στο τηλέφωνο, να καπνίζουν στα μούτρα μας και να κουτσομπολεύουν μέχρι να πατήσουν το κουμπί για τον επόμενο.


Αυτή είναι η προσωποποίηση της σωστής υπαλλήλου αλλά και λίγο χαζής συγχρόνως. Την είδα πρώτη φορά όταν την είχαν βάλει στο πόστο του ΟΑΕΔ, να πληρώνει δηλαδή τους ανέργους το επίδομα ανεργίας τους. Εκείνη τη μέρα λοιπόν η φίλη μας δούλευε σε εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, κοίταζε πολύ προσεκτικά τα χαρτιά που της έδιναν, δεν ήξερε τι ακριβώς να κάνει, τα ξανακοιτούσε, κάποια στιγμή τα ξεμπέρδευε και έδινε τα χρήματα. Μια κυρία εκείνη την μέρα την είχε ρωτήσει εκνευρισμένη: «Καινούρια είσαι;» Και αυτή απλά έσκυψε το κεφάλι. «Φαίνεται», της απάντησε. Την πρόσβαλλε κανονικά αλλά δεν ίδρωσε το αυτί της. Συνέχισε τη δουλειά της.


Την επόμενη φορά την είδα σε ένα ταμείο να εξυπηρετεί κανονικά τον κόσμο αλλά και αυτούς για τον ΟΑΕΔ. Εκείνη την μέρα έγινε το έλα να δεις. Ήταν η μέρα που δίνανε μαζί με το επίδομα και το δώρο Χριστουγέννων, πολύ νωρίτερα από την ορισμένη ημερομηνία, οπότε όπως ήταν λογικό οι ουρές έφταναν μέχρι έξω. Και υπήρχαν μόνο δύο ταμεία για τον λόγο αυτό, ένα το δικό της κι άλλο ένα. Το τι άκουσε η κοπέλα εκείνη τη μέρα δεν περιγράφεται. Τη βρίσανε αρκετά. Αλλά αυτή ατάραχη συνέχιζε τη δουλειά της. Όταν μάλιστα ένας εξυπνάκιας έδωσε τα χαρτιά του σε έναν που ήταν μπροστά μπροστά στην ουρά και εξυπηρετήθηκε γρηγορότερα, αυτή το δέχτηκε. Κι όταν το κατάλαβαν οι άλλοι μόνο που δεν πιάστηκαν στα χέρια. Μάλιστα λέγανε να βγούνε έξω να λογαριαστούνε. Τον τσαμπουκά μάλιστα τον έκανε ο παράνομος, αυτός δηλαδή που έδωσε τα χαρτιά στον φίλο του. Αυτή; Χαρτιά της έδωσαν, χαρτιά πήρε. Που να φανταστεί ότι ο κύριος έκανε κομπίνα;


Σήμερα, ξαναπήγα στην τράπεζα. Πέρασε από μπροστά μου ενώ στεκόμουν στην ουρά και την ξαναθυμήθηκα. Την είδα που πήγε και κάθισε σε ένα γραφείο. Έχει και γραφείο τώρα, σκέφτηκα, κάποιος την εκτίμησε εδώ μέσα. Πολύ σύντομα ένα κορίτσι με πολύ χαρτούρα πήγε και κάθησε στο γραφείο της για να τη ρωτήσει κάτι. Ήταν μακριά και δεν άκουγα τον διάλογο, αλλά η γλώσσα του σώματος αρκούσε. Η υπάλληλος κοιτούσε τα χαρτιά, κοιτούσε λίγο πιο πέρα από την οθόνη του υπολογιστή της, χαμένη, σηκωνόταν για λίγο πήγαινε λίγο δεξιά σαν να σκέφτεται, σαν να ψάχνει κάτι και μετά ξανακαθόταν, έτριβε τη μύτη της, κοίταζε διστακτικά την κοπέλα και μετά πάλι μια από τα ίδια. Σαν να είχαν φέρει έναν γιατρό να κάνει δουλειά τραπεζικού! Σαν να μην ξέρει που παν τα τέσσερα. Η κοπέλα έφυγε και πήγε τελικά σε ένα ταμείο, δεν ξέρω αν εξυπηρετήθηκε τελικά πάντως δεν φαινόταν και πολύ ευχαριστημένη. Μετά την υπάλληλο πλησίασε κάποιος άλλος και την ρώτησε κάτι. Αυτή έψαχνε σε κάτι ντοσιέ, τα άνοιγε, τα έκλεινε, κοίταγε λίγο αριστερά δεξιά, δεν ζήταγε βοήθεια απλά έψαχνε τη λύση.


Φόραγε και μια ροζ μπλουζίτσα, σαν καραμελίτσα ήτανε, δεν είναι ομορφούλα, είναι κάπως περίεργη άλλα νέα κοπέλα, με μια συστολή, μια ντροπή. Όμως από μέσα της φαίνεται ότι είναι πολύ ευχαριστημένη που δουλεύει εκεί. Την είχα δει και μια φορά να φεύγει από την Τράπεζα, την ώρα που έκλεινε και να χαμογελάει μόνη της στο δρόμο. Να είναι ευτυχισμένη. Θέλω μια μέρα να πάω να τη ρωτήσω κάτι να δω τι θα μου πει. Μου θυμίζει λίγο τον Kevin Spacey στους Συνήθεις Ύποπτους, στο τέλος. Όποιος το έχει δει καταλαβαίνει τι εννοώ. Κρύβει ένα μεγάλο μυστικό γι’αυτό χαμογελάει. Μη σου πω ότι είναι και η διευθύντρια της Τράπεζας και το παίζει υπάλληλος. Δεν ξέρω, έχω προβληματιστεί πολύ με αυτή την κοπέλα. Δείχνει άσχετη αλλά δείχνει και έξυπνη. Δείχνει χαζή αλλά κάτι δεν πάει καλά. Ποιος ξέρει; Τουλάχιστον περνάω ευχάριστα την ώρα μου περιμένοντας να έρθει η σειρά μου…