Το φεγγαράκι ανατέλλει πίσω από το βουνό, την ημέρα της πανσελήνου, η θέα από το καλοκαιρινό μας καταφύγιο θα ζεστάνει την καρδιά μου τον χειμώνα.

Σκέφτομαι ότι όταν είμαι πολύ ευτυχισμένη, δεν έχω χρόνο ή διάθεση να γράψω, μόνο όταν καταλαγιάσει η χαρά παίρνω μολύβι και χαρτί, laptop εν προκειμένω. Αντιθέτως, όταν οι ημέρες είναι αδιάφορες, χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις, βρίσκω πάντα κάτι να γράψω, για να ανέβει η διάθεση.

Το dream house είναι γεγονός, το βρήκαμε και προχωράμε. Τέλος Σεπτεμβρίου θα είμαστε μέσα. Μας περιμένει πολύ δουλειά αλλά η μετακόμιση δεν με τρομάζει. Αντίθετα με εξιτάρει, κούτες ανοιχτές κι εμείς προσεκτικά να τοποθετούμε αντικείμενα, να χτίζουμε τουβλάκι, τουβλάκι τη νέα μας ζωή. Ξεφυλλίζω περιοδικά διακόσμησης, σερφάρω στα αγαπημένα μου site αλλά τώρα τα κοιτάω με άλλο μάτι, ο χώρος έχει βρεθεί, εκεί θα στεγάσουμε τα όνειρά μας.

Πρέπει να ψάξω επισταμένα για μια δουλειά, αυτή τη φορά δεν έχει νόημα να επαναπαυτώ, είναι πολυτέλεια να κάθεσαι, είναι τεμπελιά. Δεν ξέρω γιατί σε αυτό το θέμα είμαι τόσο άτυχη, τίποτα δεν μου κάθεται, ενώ γνωρίζω πολύ καλά πως έχω τις δυνατότητες να κάνω κάτι μοναδικό στη ζωή μου. Σύντομα θα έρθουν και τα βιβλία από το Πανεπιστήμιο, θα ήθελα να τους ρίξω μια ματιά πριν τα πάρω στα σοβαρά. Days go by, my friends…