Η αλήθεια είναι πως ανησυχούσα για τη σωματική ακεραιότητα του σπορακίου περισσότερο παρά για το φύλο γιατί πριν δυο εβδομάδες είχα μπει σε ένα σκάφος, ατρόμητη κι ωραία (είμαστε και σκαφάτοι, τι να κάνουμε;) και σε κάτι κυματάκια έκανε ντάπα ντούπα και υπέθεσα ότι θα δούμε το μωρό να φορά σωσίβιο και να παίρνει δραμαμίνες στην καλύτερη περίπτωση, να φορά το μαγιό της Pamela Anderson στην χειρότερη!
Άνθρωπος στη θάλασσα!
Οπότε αφού φωτιστηκε η οθόνη και εμφανίστηκε το μωρό, χωρίς τίτλους αρχής, και μετά ακούσαμε και το soundtrack (γλυκιά καρδούλα να χτυπά σαν να καλπάζουν άλογα) ηρεμήσαμε και επανήλθε το θέμα του φύλου. Ο γιατρός είπε ότι είναι σε καλή θέση και αποφάνθηκε ότι μπορεί να μας διαφωτίσει, αν θέλουμε! Στο άκουσμα της αγγλιστί φράσης «It’s a boy!» η *αγάπη* εξαφανίστηκε από το δωμάτιο πανηγύριζοντας κάποιο γκολ του Ολυμπιακού και επανήλθε μετά από κάποια δευτερόλεπτα τροπαιούχος…
Από εκείνη τη στιγμή, όλα μπήκαν σε ένα κουτάκι, το κουτάκι του αγοριού, του ξεχνάμε ροζ και άλλες αηδίες, ροζ θα βάλει μόνο όταν θα γίνει 30 χρονών και η τεστοστερόνη θα χτυπάει κόκκινο! Το προαίσθημα το είχα, και χάρηκα ακόμη πιο πολύ τώρα που το επιβεβαίωσα.
Πρώτη απορία: το αγοράκι καθαρίζεται πιο εύκολα στην ευαίσθητη περιοχή ή το κοριτσάκι; Χε χε.
Και δεύτερη: διακρίνω ένα ρατσισμό στην απόκριση «Μπράβο ρε… με την πρώτη!!» όταν ενημερώνω φίλους και συγγενείς και γνωστούς για το αγοράκι μου;
Και τρίτη: από ποια ηλικία πρέπει το παιδί να ξεκινήσει να βλέπει Lost; Πάντως απορώ με όσους επιλέγουν να μη μάθουν το φύλο, είναι μια τόσο ωραία πληροφορία καταμεσής της εγκυμοσύνης που σε κάνει να σκέφτεσαι διαφορετικά…
«Απόψε θα κοιμηθούμε με άλλες σκέψεις», είπε ο πατέρας το ίδιο βράδυ… Του στυλ το παιδί θα πάει οπωσδήποτε πόλο και θα τελειώσει τη σχολή πιλότων και μετά να κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του!!!
Τρεμε Αφρουδάκη!!
