Ελενίτσα ζάχαρη, Ελενίτσα μέλι!

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Μητέρα, φεύγω με ανάμεικτα συναισθήματα. Είναι ένα από τα πιο χαρούμενα μέρη στην Αθήνα, μαμάδες περιφέρονται με νυχτικά, μικρά παιδάκια έχουν έρθει να δουν τα νεογέννητα αδερφάκια τους και να μάθουν τι δώρο τους έχουν φέρει, μπαμπάδες μιλάνε στον κινητό σαν χαμένοι, γιαγιάδες που δακρύζουν, παππούδες που κουβαλάνε μπαλόνια που γράφουν «It’s a boy» ή «It’s a girl». Φωνές, πανικός, τσιγάρο στην είσοδο και κανένα συνεργείο του Star που έχει ενημερωθεί εγκαίρως για κάποιο διάσημο γεννητούρι.

Μου φτιάχνει τη διάθεση όλη αυτή η φασαρία.

Με κάνει να ξεχνάω πως σε αυτό το τόσο χαρούμενο, εκ πρώτης όψεως, μέρος, είδα για τελευταία φορά τον μπαμπά μου. Σαν να επέλεξε να μείνει για πάντα η ψυχή σε νοσοκομείο που ο κανόνας είναι να γεννιέσαι, και όχι να πεθαίνεις.

Έτσι, γιατί πάντα πήγαινε κόντρα στους κανόνες.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά για το ραντεβού μου με τον ενδοκρινολόγο, τρέμουν τα πόδια μου. Δεν θέλω να έχω διαβήτη κύησης, δεν το έχω παρακάνει σε τίποτα, έχω πάρει ελάχιστα κιλά, φοβάμαι να τρυπιέμαι με ινσουλίνη, δεν θέλω να βάλω μπελά στο κεφάλι μου, θέλω να συνεχίσω έτσι αμέριμνη κι ωραία, όπως περνούσα ως τώρα. Όμως είμαι γυναίκα με …καμπύλη … ζαχάρου, η οποία έδειξε διαβήτη κύησης και πρέπει να κάνουμε ό,τι μας πει ο γιατρός.

Έχοντας φτάσει πιο νωρίς, κάθομαι στο διάδρομο περιμένοντας να έρθει η σειρά και χαζεύω. Ξανά ανάμεικτα τα συναισθήματα, μπερδεμένες οι εικόνες. Κάποιος κατεβαίνει σαν αργοπορημένος και ρωτά που είναι η εξωσωματική. Βάσανα. Από το τμήμα των υπερήχων, βγαίνουν χαμογελαστές μανούλες με κοιλίτσες και χαζεύουν με τον μπαμπά τον τυπωμένο υπέρηχο. Το μωράκι τους. Περπατάνε μέχρι το αιματολογικό, οι γυναικολόγοι τους συνοδεύουν μέχρι ένα σημείο και είναι καθησυχαστικοί. Είναι ρουτίνα για αυτούς, σκέφτομαι. Τα ίδια και τα ίδια κάθε μέρα. Μια γιαγιά κουβαλάει το εγγονάκι της με πορτ-μπεμπέ, δεν έχει δουλειά το μωρό σε αυτόν τον όροφο. Θα πρέπει να ξανανέβει έναν όροφο πάνω. Ποιος ξέρει; Γιατί το μικρούλι να πρέπει τόσο σύντομα να ξαναέρθει στον γιατρό; Η μαμά δείχνει να τα έχει χαμένα. Ένας γιατρός εξηγεί σε έναν μπαμπά που να πάνε τώρα και εύχεται να μην είναι τίποτα σοβαρό. Το ίδιο λέει σαστισμένος και ο μπαμπάς. Ξεπροβάλλει η μαμά από τους υπερήχους. Κάτι είδαν; Στην αυχενική; Στο β’ επιπέδου; Ποιος ξέρει; Η μαμά απλά δεν μιλάει, είναι παγωμένη, μόνο ακούει. Γιατροί και γιατρίνες περιφέρονται και χαιρετιούνται στο διάδρομο. Grey’s anatomy και ξερό ψωμί!

Φτάνει η σειρά μου, ο γιατρός μου είναι τόσο γλυκός όσο και το ζάχαρό μου και αρκετά καθησυχαστικός! Μου δίνει διατροφή που δεν μου στερεί τίποτα στην ουσία, απλά με βάζει σε πρόγραμμα, και ένα μηχανηματάκι να μετράω το ζάχαρο τέσσερις φορές τη μέρα. Μια βοηθός μου δείχνει πώς να τρυπάω το δαχτυλάκι μου. Δεν είναι τίποτα, είναι απλό. Το μωράκι δίνει μια κλοτσιά γιατί κατάλαβε κι αυτό πόσο απλό είναι. Πρέπει να προλάβω να το ρυθμίσω, το μωράκι δεν πρέπει να μεγαλώσει και να μάθει να ζει σε ένα τόσο γλυκό περιβάλλον γιατί κινδυνεύει να έχει τάση παχυσαρκίας όταν μεγαλώσει. Το κάνω για εκείνο όχι τόσο για εμένα. Θα βγει το πιο γλυκό παιδάκι του κόσμου και εγώ μια χιλιοτρυπημένη μάνα… Χαλάλι!!