Μεγάλωσες...

Σήμερα η κόρη μου έχει γενέθλια, κλείνει ένα μήνα ζωής κι εγώ ένα μήνα που δεν έχω κοιμηθεί ένα ολόκληρο βράδυ σερί. Λογικό, το παιδί πεινάει. Και κλαίει. Και μετά κάνει κακά. Και εκεί που έχει αποκοιμηθεί ενώ θηλάζει, πρέπει να το αλλάξεις. Κι αν κάνεις πως δεν το κατάλαβες, θα στο ζητήσει ένα δευτερόλεπτο αφού ξαπλώσεις. Κλαίγοντας. Και μετά θα θέλει αγκαλιά. Και θα ανοιγοκλείνει που και που τα μάτια για να τσεκάρει αν είσαι ακόμη εκεί. Και θα σου σκάει κάτι χαμόγελα το πρωί που θα τρέχεις να βρεις τη φωτογραφική. Θα τρώει, θα κοιμάται, θα κλαίει, θα την αλλάζεις, θα την κάνεις μπάνιο, θα κλαίει, θα κοιμάται, θα κατουριέται ενώ την αλλάζεις, θα κλαίει, θα χαμογελάει, θα σε κοιτάει με τις ματάρες, θα σε λερώνει εκσφενδονίζοντας πριτσίνια, θα κοιμάται, θα κλαίει. Θα τσακώνεσαι για το αν θα πρέπει να δόσεις χαμομήλι, γιατί κάθε πότε να τη θηλάζεις, θα αγκαλιάζεστε οικογενειακώς, θα κοιμάστε εναλλάξ τα μεσημέρια, θα βλέπεις πως έχετε αντοχές πολύ καλά κρυμμένες, ανέλπιστα μεγάλες! Και θα περνάει ο καιρός…
Καμιά φορά γκρινιάζω από συνήθεια… Εννοείται πως δεν μπορώ να σκεφτώ πώς ήταν η ζωή μου πριν από ένα μήνα. Εννοείται πως είμαι stand-by για αυτό το πλασματάκι 24h a day! Και μέσα σε όλα αυτά, κατάφερα να στολίσω χριστουγεννιάτικα, να μαγειρεύω σχεδόν καθημερινά, να γράψω εργασία για το ΕΑΠ, να κάνω μπάνιο σχεδόν κάθε δυο μέρες, να κοιμάμαι μέχρι τις 11 το πρωί (έχοντας ξυπνήσει στις 2,4,7 φυσικά…) και να χαίρομαι το ηλιόλουστο σπιτάκι μου.
Έτσι κι αλλιώς, καιρός είναι αυτός για Χριστούγεννα; Σε εσάς όλους εκεί έξω το λέω….