Πώς έτυχε και προχθές μπήκα στο twitter μετά από καιρό και ξεκίνησα να πηγαίνω από tweet σε tweet, όπως η μελισσούλα πετάει από λουλούδι σε λουλούδι. Και διάβαζα μεγάλες εξυπνάδες και στομφώδη λόγια και χαζομάρες και προτάσεις εντυπωσιασμού, όλοι είχαν κάτι να πουν για τους τρεις που χάθηκαν και για το μωράκι που δεν πρόλαβε να ζήσει. Αντί να κάτσουμε να σκεφτούμε, φλυαρούμε. Οι πολιτικοί κάνουν τη δουλειά τους, δεν περίμενα συναισθήματα από αυτούς, πόσο μάλλον από τα δελτία ειδήσεων. Ήδη το γύρισαν στο reality της υπόθεσης, ποιοι ήταν, πού είχαν σπουδάσει, τι όνειρα είχαν. Το αυτονόητο δηλαδή. Το ότι πέθαναν σαν τα ποντίκια, μια μέρα που δούλεψαν με το ζόρι, ενώ έξω κάποιοι άλλοι φώναζαν για το δίκιο τους. Όλοι έχουν δίκιο. Γυρνάω και κοιτάω το μωρό μου, που δεν ξέρει τίποτα από όλα αυτά. Είναι αθώο. Ούτε για την ηφαιστειακή τέφρα που παραλύει τα αεροδρόμια, ούτε για τα spreads, ούτε για τις μολότοφ, ούτε ακόμη ότι σε λίγο θα βγούμε μια βόλτα έξω με το καρότσι. Δεν ξέρει τίποτα κι ας έχει χαρακτήρα. Εγώ και ο μπαμπάς της θα της μάθουμε τα πάντα, θα της δώσουμε να καταλάβει τι συμβαίνει σε αυτόν τον κόσμο, από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα. Πόσο βαρύ φορτίο είναι αυτό; Πώς θα της εξηγήσω τι συνέβη προχτές; Με ένα απλό tweet ή status update δεν ξεμπέρδεψα. Δεν θέλω να μαυρίσω το μέλλον μας, δεν θέλω να κάνω άσχημες σκέψεις, θέλω να είμαι αισιόδοξη. Δεν θέλω να την κάνω να φοβάται. Θέλω να συνεχίσει να χαμογελά, έτσι αθώα, για όσο περισσότερο μπορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου