All I Need

Μπα δεν έχω όρεξη για απολογισμό φέτος. Βασικά αυτές τις μέρες το μυαλό μου είναι στο τι έχω να κάνω και όχι στο τι έχω κάνει. Έχω να γράψω δύο εργασίες, τη μία σε μία εβδομάδα, να πάω στον γυναικολόγο, να πάω ταξίδι στη Βαρκελώνη (μη βαράτε, βρήκαμε εισιτήρια με 100 ευρώ το άτομ ο πήγαινε έλα), να πάω έναν Ρουβά πριν γεννήσω, να ανοίξω το etsy-μάγαζο που έχω στα σκαριά και κάπου εκεί στο τέλος του timeline να ρίξω μια καισαρική, έτσι γιατί μας αρέσει. Και να γυρίσω σπίτι, να βρω ισορροπίες, να ξαναθυμηθώ πως θηλάζουν, πώς αντέχουν τα ξενύχτια, πως αγαπάνε από την αρχή, ακόμη πιο δυνατά.

Προχτές, πήγα με τη Δανάη στo mall και γινόταν χαμός. Και επειδή το καρότσι το έχουμε κόψει προ πολλού επειδή μου φαίνεται λίγο αστείο ένα παιδάκι δύο χρονών να το πηγαίνω βόλτα με καρότσι, οπλίστηκα με υπομονή και ευχαριστήθηκα τα ψώνια μου. Η μικρή ήταν γενικά συνεργάσιμη εκτός από δυο τρεις φορές που είχε κολλήσει σε κάτι αυτοκινητάκια και μετά θύμωσε και δεν κουνιόταν από τη θέση της μουτρωμένη. Δεν της φώναξα καθόλου, απλά προσπαθούσα με το μπούρου μπούρου να την πείσω να συνεχίσει. Ούτε κι εγώ δεν ξέρω τι έλεγα, ότι έχω κουραστεί, ότι θα πάμε να βρούμε την ξαδέρφη της, ότι έχει πολύ κόσμο και φοβάμαι μη τη χάσω, ότι να πάμε παρακάτω που έχει κι άλλα παιχνίδια, κάποια στιγμή την έπειθα και συνεχίζαμε. Κάπως έτσι την κοιμίζω και τα μεσημέρια, τώρα που κόψαμε την πιπίλα και είναι λίγο πιο δύσκολο να κοιμηθεί μόνη της. Με την πειθώ. Πάω για δικηγόρος κάθε μεσημέρι.

Και μετά ξέρεις τι σκέφτηκα; Ότι δεν βιάζομαι. Γι’ αυτό και δίνω χρόνο στη Δανάη να ξεσπάσει, να κλάψει, να κάνει το καπρίτσιο της και μετά να έχω χρόνο ήρεμα να της εξηγήσω κάτι, με επιχειρήματα. Αστείο ακούγεται αν σκεφτείς ότι μιλάω για δυο χρονών παιδί. Κι όμως της μιλάω καιρό τώρα σαν να είναι μεγάλη. Με την έννοια ότι δεν την γράφω όταν μου λέει μαμά κι εγώ μιλάω στη φίλη μου, επειδή είναι μωρό και δεν καταλαβαίνει. Φαντάζεσαι να σου μιλάω εγώ  κι εσύ να με γράφεις; Να σε φωνάζω κι εσύ να κάνεις ότι δεν με ακούς;  Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν είχα δουλειά να πάω κάθε πρωί και π.χ. η Δανάη δεν ήθελε να ντυθεί ή να πιεί το γάλα της κι εγώ βιαζόμουν. Ίσως είχα γίνει υστερική κι εγώ ή λιγότερο ήρεμη. Όμως, αν δεν κάνω τεράστιο λάθος και μεγαλώνω με τον πιο κακομαθημένο τρόπο ένα παιδί, ότι δίνοντας της χρόνο, χωρίς να βιάζομαι, κάνω καλό και στα δικά μου νεύρα αλλά και στη δική της διάθεση. Δεν είναι terrible twos  αν δεν θέλεις να είναι.

Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή με δύο παιδιά. Ίσως θα δοκιμάσει τις αντοχές μου και τις αυτοσχέδιες θεωρίες μου περί ανατροφής. Μπορεί όσα σκέφτομαι σήμερα σε τρεις μήνες να τα λούζομαι και να τρέχω φωνάζοντας πανικόβλητη μέσα στο σπίτι.  Μπορεί η ζωή να συνεχιστεί έτσι ακριβώς. Με παύσεις για να ακούω, να βλέπω, να μην χάνω ούτε λεπτό από τις εκφράσεις που παίρνουν τα πρόσωπά τους. Να μην προσπερνάω καμία στιγμή. Στο κάτω κάτω, αυτή είναι η περιουσία μου, ό,τι έχω μάθει τα τελευταία δυο χρόνια.

βροχή μου

Βρέχει σήμερα
όλη μέρα
όπως έξι χρόνια πριν
έτσι για να μην ξεχνάω

sisters

etsy

PicNic Party

Εντάξει χρωστάω post για το πάρτυ!! Το οποίο προσωπικά το καταευχαριστήθηκα και κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του (από τον Αύγουστο, χε χε) και κατά τη διάρκεια του ίδιου του πάρτυ. Πρώτον γιατί το κοριτσάκι μου το χάρηκε κι αυτή αφού ήταν εκεί όλες οι φίλες και φίλοι της, δεν είχαμε καμία απουσία, δεύτερον γιατί παρά τις αποτυχίες (βλέπε παρακάτω) η εμφάνιση του μπουφέ θύμιζε πραγματικά πικ νικ.

Τη Δανάη την έπιασε μια αμηχανία την ώρα που σβήναμε τα κεράκια αλλά με τη δεύτερη τα κατάφερε!! Έσβησα κι εγώ τα κεράκια μου μετά τη Δανάη γιατί μετά από δύο μέρες είχα κι εγώ γενέθλια.

Λοιπόν έχουμε και λέμε.

Γλυκά: cupcakes βανίλια με άσπρο γλάσο και sprinkles, ζελέ σε ποτήρι, τρουφάκια σοκολάτα (που προορίζονταν για cake pops), μαρέγκες, μπισκότα βανίλιας σε σχήμα 2.

Αλμυρά: τοστ γαλοπούλα-τυρί, hot dog, μεζεδάκια σε ποτήρι (κοτόπουλο πανέ, κεφτεδάκια και λαχανικά).

Χυμοί: Μήλο, Πορτοκάλι και Λεμονάδα (σπιτική).

Τούρτες: μια της Δανάης (σοκολατένιο παντεσπάνι και βουτυρόκρεμα με πουράκια) και μία δικιά μου (κάτι σαν κέικ από ένα αποτυχημένο παντεσπάνι...)

Διακόσμηση: Δέντρα από χαρτόνι (δημιουργία της μαμάς μου), σημαιάκια για τα cupcakes (τύπωσα καρώ σελίδες σε Α4, τα έκοψα και τα κόλλησα σε οδοντογλυφίδες), καρώ  τραπεζομάντηλο (ύφασμα με το μέτρο), καρώ πιάτα και ποτήρια, χαρτοπετσετες από the Idea Store, κι άλλες καρώ χαρτοπετσέτες από jumbo, ξύλινα κουταλάκια μπαμπού από το e-pack.gr, καλαμάκια από shop Sweet Lulu, κορδέλες και σπάγγος κόκκινο-άσπρο από μαγαζάκια στο κέντρο, πολλά βαζάκια bonne maman, κορδέλες κολλημένες σαν κουρτίνα στο «παράθυρο» ανάμεσα στην κουζίνα και το σαλόνι (από τις άπειρες κορδέλες που δεν πετάμε από τις συσκευασίες δώρων).

Δωράκια για φίλους και φίλες: Μέσα σε βαζάκια bonne maman είχα βάλει καραμέλες με χρωματιστό περιτύλιγμα και είχα πιάσει 5-6 κηρομπογιές με ένα λαστιχάκι, από έξω ένα diy καρτελάκια με σημαιάκια με το όνομα του κάθε παιδιού και το πέρασα από ένα λαστιχάκι στο στόμειο του βάζου.

Διάφορα free printables από eat, drink, chic και εδώ και αλλού!! Και γενικά χρησιμοποίησα πολύ τον εκτυπωτή μου.

December

 Ποτέ δεν δενόμουν με ημερομηνίες και μήνες. Μια χαρά περνούσα στις γιορτές των Χριστουγέννων αλλά δεν τις περίμενα σαν τρελή από το καλοκαίρι. Όμως αυτός ο Δεκέμβρης είναι διαφορετικός. Όπως ήταν και ο περσινός...και ο προπέρσινος.

Δεκέμβρη γεννήθηκα. 5 του μήνα.

Δεκέμβρη φέραμε το κοριτσάκι μας στο σπίτι.

Δεκέμβρη, πριν δυο χρόνια περάσαμε την πιο αθόρυβη πρωτοχρονιά με το νεογέννητο στο σπίτι. Δεν ξέραμε, να κοιμηθούμε; Ή να περιμένουμε να πάει δώδεκα; Ήμασταν μόνο οι τρεις μας!

Δεκέμβρη, πέρυσι, δεν στολίσαμε δέντρο γιατί ανησυχούσαμε για αν θα έμενε στη θέση του. Ένα μικρό ξωτικό θα μπουσούλαγε γύρω του.

Φέτος, ο Δεκέμβρης μπαίνει σήμερα και σε δύο μέρες θα έχουμε το πάρτυ της μικρής που της το ετοιμάζω με τόσο αγάπη. Για τα γεννέθλιά της.

Την άλλη εβδομάδα, θα κάνω το Β’ επιπέδου και θα μάθουμες σημαντικές πληροφορίες για το νέο μέλος. Και ίσως το «το μωρό», γίνει «το κοριτσάκι» ή «το αγοράκι» μας. Να πάρει σχήμα στο μυαλό, γιατί στην καρδιά έχει πάρει τη θέση του ήδη.

Μετά πάμε μίνι διακοπές οι τρεις μας. Δεκέμβρης είναι, ας χιονίσει εκεί που θα πάμε. Να ντυθούμε καλά και να βγούμε να παίξουμε με το χιόνι.

Δεκέμβρης, λες να βρήκα τον μήνα μου μετά από 33 χρόνια;;

p.s. εσύ που με ξέρεις καλά μέσα από αυτό το blog ή συναντιόμαστε κι έξω σε αυτή τη ζωή, θα ξέρεις ότι ο μήνας αυτός κρύβει και μια πληγή, μεγάλη και σημαντική. Ας μπει κι αυτή στη λίστα, κι ας είναι δυσάρεστη, είναι από αυτές που μας κάνουν πιο δυνατούς.

Ανάμεικτα

 Ένα παιδάκι 11 χρονών στη γειτονιά πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο διάλειμμα. Δεν το ήξερα, μπορεί να το είχα δει καμιά φορά, ίσως, στην παιδική χαρά. Τις μέρες που έγινε το κακό, πολύς κόσμος στα μαύρα καθόταν σιωπηλός έξω από το σπίτι μας αφού μένουμε πολύ κοντά. Τρομακτικό. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως κοιμάται η μαμά του αυτά τα πρώτα βράδια. Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Λίγο πιο κάτω στρίβουμε με το αυτοκίνητο με τη Δανάη. Σιγοτραγουδώ το blister in the sun ενώ στο πίσω κάθισμα η μικρή φοράει κάτι τεράστια κόκκινα γυαλιά, δικά μου, που τα αφήνουμε στο αυτοκίνητο. Είναι αστεία και χαζεύει από το παράθυρο.

Έχω φάει τον κόσμο να βρω ψηλά, πολύ λεπτά κεριά για το πάρτυ. Λέγονται spaghetti candles και ή θα κάνουν όσο η τούρτα για να σου έρθουν από Αυστραλία ή δεν τα βρίσκω πουθενά στην Ελλάδα. Τα ήθελα για τη δική μου τούρτα, αφού λέω να σβήσω κι εγώ τα κεράκια μου τη μέρα του πάρτυ της Δανάης, που θα είναι ανάμεσα και στα δυο, τα δικά της και τα δικά μου.

Κατά τα άλλα το πάρτυ είναι εξαιρετικά χειροποίητο λόγω κρίσης και ο εκτυπωτής μου τυπώνει τόνους gingham paper και εγώ κόβω σημαιάκια και γιρλάντες. Το τι καρώ έχουν δει τα μάτια μου αυτές τις μέρες, δεν λέγεται. Σαν το πουά το περσινό ένα πράγμα. Βοηθάει και το πικ νικ πάρτυ αφού τα καταστήματα και τα site είναι γεμάτα καρώ ιδέες λόγω Χριστουγέννων.

Το λυπηρό είναι ότι θα φάω μισή μπουκιά από ό,τι γλυκό και ψωμένιο φτιάξω για το πάρτυ. Τι κρίμα. Απόψε έχω ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο να του δείξω τις μετρήσεις μου. Τις έχω καθαρογράψει στον υπολογιστή μήπως του κάνω εντύπωση και με λυπηθεί. Και έχω αλλάξει το χρώμα των υψηλών μετρήσεων σε κόκκινο. Δεν είναι και πολλές πάντως. Πολλά είναι τα λεφτά που κάνουν οι ταινίες μέτρησης. Ελεήστε.

Το κοριτσάκι μου εξελίσσεται στο πιο καλό κορίτσι του κόσμου. Της λες «σ’αγαπώ» και σου λέει «πολύ». Κάθεται και μαγειρεύει όλη μέρα τα φαγητά της και την περιμένει μεγάλη έκπληξη με κουζίνα-δώρο στα γενέθλιά της. Ζωγραφίζει κάτι κουτσουλιές που τις λέει σπίτι, Βασίλης, παιδάκι που με μεγάλη μαμαδίστικη φαντασία είναι πράγματι όλα αυτά. Κράταμε τα μπλοκ αυτά για πάντα.

Τέλειωσα τις εργασίες μου τις πρώτες και τις απέστειλα να πάνε στο καλό. Τώρα θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο που το έχω μαράζι και μετά θα το ξαναρίξω στο φοιτητικό διάβασμα.

Τη Δεη δεν την πληρώσαμε. Αν μας κόψουν το ρεύμα θα πηγαίνω για wifi στην πλατεία. Και για φαγητό θα το γυρίσω στην ωμοφαγία. Ούτως ή άλλως με μαρούλια τη βγάζω.

Και κοιλιά ανύπαρκτη. Έχω γίνει ο περίγελος της παιδικής χαράς. Ούτε ένα κιλό δεν έχω πάρει. Ρεζίλι. :-P

Στο σορολό(Π)

Είμαι η Ελένη και είμαι καλά απλά τρέχω να γράψω δύο εργασίες και να ξεψαχνίσω το ίντερνετ για ιδέες για το 2ο πάρτυ της κόρης μου γιατί κρίση κρίση, αλλά μία κόρη την έχουμε (προς το παρόν). Α ναι, περιμένω να έρθει η Δεη και επίσης εξακολουθώ να είμαι έγκυος, όταν το θυμάμαι βεβαίως βεβαίως. Το οποίο συμβαίνει κάτι παράλογες ώρες, π.χ. κατά τις 11:30 που ξαπλώνω το κορμί μου στον καναπέ και μπήγω τα κλάματα βλέποντας grey’s anatomy. Επίσης, μπήκα ηδη στον τέταρτο μήνα και η κοιλιά ανύπαρκτη οπότε κάτσε με τις ώρες στις ουρές πάλι, σιγά μη σε πιστέψει κανείς και σου δώσει προτεραιότητα.

Κατά τα άλλα ο εγκέφαλος της Δανάης μεγαλώνει εξαιρετικά γρήγορα και πετάει διάφορες λεξούλες και εξυπνάδες σε ανύποπτο χρόνο και πέφτουμε κάτω από τα γέλια. Full time διασκέδαση δηλαδή.

Για το πάρτυ, το ξεκίνησα με θέμα κοκκινοσκουφίτσα αλλά επειδή δεν μου βγαίνει ακριβώς όπως το θέλω, θα κρατήσω το καρώ τραπεζομάντηλο και θα το κάνω πικ νικ. Εντός του σπιτιού, Νοέμβρη μήνα. Και εκεί που χαζεύω σελίδες ανά σελίδων βρίσκω κάτι απίστευτα πράγματα σε αυστραλιανά site και είμαι στο τσακ για μετανάστευση σου λέω… Οι άνθρωποι είναι πολύ μπροστά λέμε.

Episode 2: the one where Eleni gets pregnant (again!)

Να σας πω κάτι; Είμαι έγκυος. Και είμαι άνεργη και τα χαράτσια έρχονται κάθε μέρα στο γραμματοκιβώτιο. Και χέζομαι από το φόβο μου και πάει χαμένο το Activia. Και το 90% των γνωστών και αγνώστων στους οποίους ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος με ρώτησαν αν το θέλαμε. Κάποιοι ρώτησαν «πάλι;» Βασικά, μόλις το γεννήσω το πουλάω, το θέλεις; Ναι ρε φίλε, το θέλαμε. Αν δεν το θέλαμε, δεν θα το κάναμε, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε και ξέρουμε τι εστί αντισύλληψη. Και ξέρουμε πως υπάρχει κρίση, άλλα ένα πιάτο φαγητό το παιδί μου έχει να φάει. Και εγώ στο κάτω κάτω, πάλι διαβήτη μάλλον θα έχω και δεν θα τρώω. Και μη με κάνεις να νιώθω άσχημα αν ζητάω που και που βοήθεια από τη μάνα μου ή την πεθερά μου. Δεν επέλεξα εγώ να μην έχω δουλειά. Δεν μου έδωσε κανείς την ευκαιρία. Και ξέρεις ότι προσπάθησα πολύ. Και στο τέλος ξέρεις τι κατάλαβα, ότι είμαι πολύ καλή μαμά. Αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα από οτιδήποτε στον κόσμο. Και είμαι υπερήφανη για το παιδί μου και γελάω μαζί της από το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που πάμε για ύπνο. Η αμοιβή που εισπράττω στο τέλος της μέρας μπορεί να ξεπληρώσει όλες μου τις έκτακτες εισφορές. Και ζω σε ένα ωραίο σπίτι και ο άντρας μου με αγαπάει και θα κάνουμε κι άλλο ένα παιδάκι και θα βουλιάξω μέσα στην ευτυχία. Και δεν θα μου μαυρίσει την ψυχή τίποτα, ούτε εσύ που με κοιτάς με μισό μάτι, ούτε εσύ που με λυπάσαι. Αυτό το μωράκι που είδα το πρωί στον υπέρηχο σήκωσε ψηλά τα χέρια και περιμένει την αγκαλιά μου.

I'm Bad

Όταν διάβασα τον τίτλο του post της Γιολίνας, ήμουν σίγουρη ότι μιλούσε για μένα. Βασικά ότι μιλούσε και για μένα. Μετά το διάβασα μέχρι το τέλος, με λίγη δυσκολία, γιατί είχα το κινητό και δεν έχει και τόσο μεγάλη οθόνη και όταν τελείωσα αναφώνησα… την αγαπώ… την Γιολίνα. Τότε ήταν που με κοίταξε περίεργα ο Δημήτρης.

Anyway, στις τρεις εβδομάδες των διακοπών μας, με έκαναν να νιώσω πραγματικά κακός γονιός. Και ξέρετε ποιοι. Αυτοί που φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν, που έχουν άποψη για το πώς θα μεγαλώσεις εσύ το δικό σου παιδί, που είναι απλά περαστικοί και θέλουν να πουν τη γνώμη τους, που είναι σίγουροι ότι τα κάνεις όλα λάθος.

Η Δανάη προχωράει με γρήγορο βήμα προς τα κάγκελα, από κάτω θάλασσα. Εγώ πίσω της φυσικά. Μια κυρία πετάγεται «προσέξτε θα πέσει!». «Βασικά, λέω να την αφήσω να πέσει σήμερα, έτσι για αλλαγή.»

Μετράμε γατούλες σε μια αυλή. «Μια γατούλα κι άλλη μία γατούλα. Δύο γατούλες. Για πες δύο» Περαστική πετάγεται «Μη το βασανίζετε το παιδί, έχει χρόνο να μάθει ακόμη.» Βασανίζω το παιδί μου!

Η γιαγιά μας επειδή η Δανάη δεν πάει στην αγκαλιά της την προσελκύει με το απλό «έλα να σου δώσω ένα κουλουράκι που έχω στην τσάντα μου». Η Δανάη φυσικά πάει. Εμείς λέμε «όχι άλλα γλυκά έχει φάει πολλά σήμερα». «Πώς τα τρώει τα γλυκά, μόνη της; Εσείς της τα δίνετε. Δεν φταίει το παιδί».

Η Δανάη έχει κόψει το φαγητό για μέρες. «Σιροπάκι για την όρεξη πρέπει να της δώσουμε» αποφαίνεται η άλλη γιαγιά.

Περπατάμε με τη Δανάη χέρι χέρι, το ένα ο μπαμπάς το άλλο η μαμά. Κυρία που μας βλέπει αναφωνεί «την κουράζετε; Περπατάει πολύ;» Ναι, εξασκείται για μαραθωνοδρόμος.

Η Δανάη κολλάει ίωση και κάνει πυρετό τρεις μέρες. Φυσικά και φταίω εγώ που δεν την πρόσεχα και την πήγαινα στις κρύες θάλασσες που είναι γεμάτες ιώσεις.

Η Δανάη χτυπάει στην τσουλήθρα και πρήζεται το χείλι αλά Αντζελίνα Τζολί. «Μα κάθε βράδυ στις κούνιες;»|

Λίγο μέλι απ'της ελπίδας την κυψέλη

Μπαίνω στο μπάνιο για να απολαύσω τη μικρή πολυτέλεια που με περιμένει το βράδυ. Ο μπαμπάς έχει αναλάβει απόψε το γάλα και το νανούρισμα. Δεν ήταν δύσκολη μέρα σήμερα, ήταν μια μέρα απλή, με παιδική χαρά, με κυλίσματα στα πατώματα, με καβγαδάκι την ώρα του φαγητού για να φάμε τρεις μπουκιές, με βοήθεια στον πάγκο της κουζίνας όταν πλάθω τα κεφτεδάκια, με βόλτα με το καρότσι στην Αγία Παρασκευή, με καφεδάκι το πρωί με φίλες. Όμως, πείτε με αχάριστη, θέλω και δυο ώρες μόνο για μένα, με τη σιγουριά ότι το παιδί κοιμάται, με το αυτί τεντωμένο στην ενδοεπικοινωνία, χρόνο για μένα, να κάνω μπάνιο, να βάψω κανένα νύχι μωβ, να αράξω στον καναπέ να διαβάσω Στιγκ Λάρσον.

Βγαίνω από το μπάνιο. Ακούω τον Δημήτρη να της διαβάζει ένα βιβλίο. Τον Ήλιο της Λίζας, του Τριβιζά.. Με εμένα αυτό το βιβλίο δεν το αντέχει ούτε μέχρι τις δύο πρώτες σελίδες. Αν και είναι τόσο μαγικό, ίσως για ένα μεγαλύτερο παιδάκι, χαζεύει λίγο τις εικόνες και πάμε σε άλλο. Τώρα είναι στις τελευταίες σελίδες. Θέλω να ανοίξω την πόρτα και να μπω μέσα, να μοιραστώ αυτή την υπέροχη στιγμή, αλλά κρατιέμαι. Νιώθω μαγικά, κλισέ, σαν ηρωίδα από κομεντί. Τον ακούω να τη ρωτά «και τι θα κάνουμε τώρα;» Μπαίνει στο κρεβάτι της και κοιμάται. Άλλη μια μέρα της ζωής της έφτασε στο τέλος της. Και διάβασε τον Ήλιο της Λίζας μέχρι το τέλος. Με τον μπαμπά της.

Βιάσου! Ο καιρός περνά!
Σε λίγο θα 'ναι αργά!
Γραμμή στη Λισαβόνα
κι απ' τη νεράιδα τη γοργόνα
με τις υγρές πλεξίδες
πάρε τη χρυσή κορόνα
και την αμάραντη ανεμώνα
με τις εφτά δροσοσταλίδες!
Ύστερα κάνε πατινάδα
την υπόλοιπη βδομάδα
κι όταν φτάσεις στη Γρανάδα
γρήγορα και μάνι μάνι
γέμισε με βυσσινάδα
ένα βυσσινί φλιτζάνι!
Τι άλλο μένει; Τι άλλο μένει;
Α, ναι! Πήγαινε στην Υεμένη!
Κάπου κει θα περιμένει
το άλογο το φτερωτό
να σε πάει στον Υμηττό,
για να κλέψεις λίγο μέλι
απ' της ελπίδας την κυψέλη!

30 hours to Mars

Σημείωση: ok έχω να πάω σε συναυλία από πέρυσι στους U2 αλλά σε αρένα χρόνια πολλά οπότε αν γίνω λίγο γραφική στις περιγραφές μου θα πει ότι μεγάλωσα…

Εδώ και μήνες είχαμε κλείσει τα εισιτήρια για τη συναυλία. Κανονίσαμε baby sitting στη γιαγιά και ξεκινήσαμε. Είχα σκεφτεί να πάμε με τραμ αφού ο τόπος διεξαγωγής ήταν η Πλατεία Νερού του Ολυμπιακού Πόλου Φαλήρου αλλά τελικά πήγαμε με το αυτοκίνητο και ευτυχώς υπήρχε πάρκινγκ για τη συναυλία, φτάσαμε 7 και κάτι, οπότε παρκάραμε άνετα και περιμέναμε να ανοίξουν οι πόρτες. Σε αυτή την αναμονή, ένιωσα πραγματικά γριά. Γύρω μου ήταν ένα πολύχρωμο πλήθος από δεκαπεντάχρονα αγόρια και κορίτσια, με σορτσάκια, βαμμένα μπλε νύχια και κοτσίδες. Τα περισσότερα φορούσαν φαρδιά μπλουζάκια των 30 seconds to Mars και κρατούσαν κινητά τηλέφωνα. Μερικά παιδιά είχαν έρθει με τους γονείς τους. Μάλιστα κατάφερα να βγάλω φώτο έναν μπαμπά ο οποίος είχε πάρει ένα σκαμνάκι μαζί του! Τι να είχε στο μυαλό του ο άνθρωπος! 

Από εκεί άρχισα να την ψιλιάζομαι. Έχοντας δει το Closer to the Edge μπορείς να καταλάβεις τι εστί συναυλία των 30STM. Και εντάξει δεν το παίζω υπέρτατη φαν, ξέρω 4-5 τραγούδια τους. Έχω, λοιπόν, την εντύπωση ότι είμαστε ξενέρωτοι για μια τέτοιου μεγέθους συναυλία. Θα επιχειρηματολογήσω, εντάξει;

Στις 7 και μισή, πράγματι άνοιξαν και μπήκαμε μέσα. Στο βάθος η σκηνή, αριστερά μια μίζερη εξέδρα. Το pitch A και την Αρένα τη χώριζαν μεταλλικά κιγκλιδώματα, αλλά στο πλάι αριστερά, ένας τεράστιος χώρος άδειος, για να περνάνε όσοι πήγαιναν στο pitch A. Καθίσαμε ακριβώς εκεί, στην ακρούλα χαζεύοντας την εξέδρα. Στα decks έπαιζαν οι Playmen, οι οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί αλλά ένιωθα ότι εκεί που ήμασταν ο κόσμος δεν συμμετείχε. Εγώ που πάντα φοβάμαι ότι θα με παρασύρουν στις συναυλίες σε αυτούς τους κύκλους που κάνουν αγκαλιασμένοι κάποιοι χορεύοντας. Στους vips ξεχωρίσαμε τους μεγάλου βεληνεκούς Κώστα Φραγκολιά και τον Γιώργο Χρήστου. Anyway, μετά ήρθαν στη σκηνή οι Marsheaux (μη νομίζεις ότι το κατάλαβα τότε, τώρα το googlαρα. Δεν τρελάθηκα, αλλά είχα και τους διπλανούς μου που βαριόντουσαν. Μετά ξαναήρθαν οι Playmen, πιο δυνατά αυτή τη φορά και κάπως ζεστάθηκε το πλήθος. Μετά, με το που τέλειωσαν, και είχε πάει ήδη 10 παρά, μια κυρία λιποθύμησε. Και όπως ήταν φυσικό, μέχρι να τη συνεφέρουν και να την απομακρύνουν η συναυλία δεν θα άρχιζε.

Οι 30STM ήρθαν στη σκηνή στις 10:05 περίπου. Και έκαναν μια απίθανη συναυλία μόνο που εγώ δεν κατάλαβα τίποτα γιατί είμαι πολύ κοντή για να πηγαίνω αρένα, δεν βοηθούσαν οι διπλανοί, τη μισή ώρα την πέρασα κρεμασμένη στα κάγκελα για να βλέπω ή στις μύτες. Μέχρι που ο securitas άρχισε να κάνει τα στραβά μάτια και άφηνε κόσμο να περάσει στο pitch A. Θα μου πεις, κοπελιά, εσύ πλήρωσες για να δεις τη συναυλία από εδώ, κάτι τέτοια κάνετε εσείς οι Έλληνες λαμόγια κλπ. Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά ρε παιδί μου, δεν το ήξερα ότι θα είμαστε τόσο ξενέρωτα εδώ πίσω και δεν έδωσα τα επιπλέον 20 ευρώ. Όταν όμως ξεγλυστρίσαμε κι εμείς και πήγαμε μπροστά, τα τελευταία λεπτά (μην φανταστείς) ένιωσα πραγματικά σε ποια συναυλία είχα πάει. Είχε προηγηθεί ένας μονόλογος του Jared για το πόσο χαίρεται που ήρθαν στην Ελλάδα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για εμάς και πως μας συμπονάει και πως θα επιστρέψουν ξανά. Μετά άρχισε να ανεβάζει κόσμο στη σκηνή κι ένας του είπε να μας πει «είστε πολύ μαλάκες», οπότε μια χαρά. Και ξαφνικά είπε «γειά σου Athens» και έφυγε. Και ενώ έπρεπε να σειστεί ο χώρος για το encore, ρε συ ο κόσμος άρχισε να φεύγει… Και από το pitch A ακόμη. Είδε κι απόειδε ο Jared και η μπάντα και ξαναήρθαν οι άνθρωποι να κλείσουν με το Kings and Queens. Σε αυτή τη φάση πρέπει να ανέβασε πάνω από 100 άτομα στη σκηνή, κάτι που το συνηθίζει στις συναυλίες. Και έτσι, τελείωσε, μία ώρα μετά την έναρξη περίπου. Και ήταν τέλεια, γιατί τουλάχιστον τα τελευταία δέκα λεπτά, έβλεπα και χόρευα και έβγαζα φωτογραφίες και jumb jumb jumb.

Μετά πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ και η securitu μας είπε ότι μόλις αδειάσει θα το κλείσει, οπότε δεν θα μπορούσαμε να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι με τη ησυχία μας απέναντι. Έτσι μείναμε αποκλεισμένοι για καμιά ώρα με σβηστή τη μηχανή, ακίνητοι σε μια ουρά που δεν είχε σκοπό να κουνηθεί, τρώγοντας βρόμικα στο αυτοκίνητο. Στο τέλος, κάναμε αναστροφή και βγήκαμε μαζί και άλλους από πίσω, καταλήγοντας σε άλλο μποτιλιάρισμα. Και παρκάραμε στην άκρη και κάναμε μια βόλτα στη Μαρίνα του Φλοίσβου μέχρι να αδειάσει ο δρόμος, γιατί δεν είχαμε και βενζίνη (ο νόμος του Μέρφυ, είχε ανάψει λαμπάκι). Κι έτσι τελείωσε η εμπείρια 30 Seconds to Mars που για κάποιο λόγο είχε γίνει 30 Hours to Mars... 2,5 ώρες μετά το τέλος της συναυλίας φτάσαμε σπίτι.

Συμπεράσματα

Είμαι πολύ κοντή για να πηγαίνω σε αρένα.

Ο μέσος όρος ήταν 15 χρονών, είμαι γριά.

Οι 30STM είναι ΤΟ συγκρότημα κι εμείς (κι εγώ μαζί) δεν ξέρουμε πώς να συμπεριφερθούμε σε τέτοιου είδους συναυλίες.

Οι διπλανοί μου ήταν ξενέρωτοι.

Έπρεπε να κλείσουμε εξ αρχής εισιτήρια για pitch A (τσιγκούνηδες)

Τα βρώμικα κάνουν 5 ευρώ έκαστο αλλά είναι νόστιμα τα άτιμα.

Ερωτήσεις

Η κυρία έπρεπε να λιποθυμήσει ακριβώς πριν ξεκινήσει η συναυλία;

Η διοργάνωση από τη spicy δεν θα έπρεπε να ήταν υπεύθυνη και για το χαμό που έγινε στο πάρκινγκ μετά;

Αν δεν μπορούσαμε εμείς να φύγουμε, 2 ώρες μετά τη συναυλία, το συγκρότημα με τι έφυγε; Με ελικόπτερο;

Η securitu πίστευε ότι θα πάει νωρίς στο σπίτι της;

Άραγε ο κύριος χρησιμοποίησε το σκαμνάκι;

Summer snapshots

Της είπα: Δανάη, φόρεσε το φόρεμά σου να φύγουμε!

Μου είπε: Μαμά αργεί ο freddocccino?

Μου είπε: Μαμά, θα πάμε για μπάνιο;

Μου είπε: θα πλατσουρίζω πιο σιγά γιατί κοιμάται το μωρό στη διπλανή ψάθα.

Μου είπε: Μισό λεπτό, παίρνω τη γιαγιά και έρχομαι.

Της είπα: Δανάη, σου αρέσουν τα βερίκοκα;

Σύγχιση προϊόντων

H Δανάη είδε αυτές τις τσίχλες και είπε "νάνι νάνι"

Παράφορα

Μπαίνω στο φεριμπότ μόνη. Στα χέρια κρατώ την τσάντα μου και δυο βιβλία. Πράσινα από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Πάω Αθήνα, αύριο γράφω μάθημα. Φοράω φούστα πουά και άσπρο φανελάκι, μοιάζω με φοιτήτρια αλήθεια. Ξεφυλλίζω τις σελίδες και ονόματα πετάγονται, Πικάσο, Μονέ, Μανέ, Ρενουάρ, Μπρουνελέσκι. Πίσω από τις λέξεις το μυαλό μου ταξιδεύει… στο ριγέ, πολύχρωμο φανελάκι που φόραγε ενώ κοιμόταν δίπλα στο μπαμπά της όταν εγώ έκλεινα την πόρτα κι έφευγα …στα πλατσουρίσματα εκεί που σκάει το κύμα γεμίζοντας τα κουβαδάκια με άμμο και πέτρες… πώς να συγκεντρωθώ… πρώτη φορά φεύγω μόνη μου… μετά από λίγο στο ρεύμα προς Αθήνα, η εθνική οδός άδεια. Πετυχαίνω το τραγούδι του Sakis που την ξετρελαίνει και το τραγουδάω δυνατά… μόνη μου… προσπαθώντας να μην κοιτάξω από το καθρεφτάκι στο πίσω κάθισμα… σε ζητώ παράφορα γλυκιά μου!

Είχα πάει Λαϊκή