Η θεία δίκη

Δεν υπάρχει παιδεία τέλος. Σήμερα πήγαμε με τη Δανάη στο Κορωπί στη ΔΕΗ για να πληρώσουμε ένα ληξιπρόθεσμο λογαριασμό. Παρκάρουμε, τη βάζω στο καρότσι και στηνόμαστε στην ουρά. Είχε γύρω στα 20 άτομα. Δεν σκοπεύω να προσπεράσω λόγω του παιδιού, τουλάχιστον όσο κάθεται ήσυχη στο καρότσι και χαζεύει τον κόσμο. Μετά από λίγο έρχεται μια μαμά με δυο αγοράκια και ζητάει να περάσει. Η μπροστινή μου κυρία που μέχρι εκείνη την ώρα έχει βρίσει θεούς και δαίμονες για την κατάσταση της Ελλάδας και την ταλαιπωρία που περνάνε ως έθνος (όλα αυτά σε πέντε λεπτά αναμονής) αρνείται να της δώσει προτεραιότητα. Της λέει συγκεκριμένα: "θα περιμένετε στην ουρά όπως όλοι μας, αν θέλουν τα παιδιά, ορίστε να καθίσουν εκεί!" και δείχνει δυο καρέκλες. Της ψελλίζω ότι είναι νόμος να εξυπηρετηθούν μητέρες με παιδιά και μου απαντά με υφάκι "Είδαμε και τους νόμους του δημοσίου". "Μα αυτό που λέτε είναι άσχετο, έχει δικαίωμα να περάσει" Ήδη όμως η μαμά έχει πάει πίσω στην ουρά και περιμένει. Η Δανάη αρχίζει να λέει "μπαμπά" και η κυρία κάτι μουρμουρίζει από μέσα της αλλά δεν κάνω τον κόπο να τη ρωτήσω. Λίγα λεπτά μετά, ανοίγει τη τσάντα της και συνειδητοποιεί ότι δεν έχει μαζί της τον λογαριασμό. Φεύγει από την ουρά μουρμουρίζοντας ότι θα πρέπει να έρθει αύριο, εντάξει δεν έγινε και τίποτα, αυτή δεν έχει πρόβλημα με τις ουρές. Και φεύγει. Συνολική αναμονή για μένα περίπου στα δέκα λεπτά. Γκρίνια για το τίποτα.

πι ες: Ο φούρνος με το φωτοτυπικό μηχάνημα έχει κλείσει. Γιατί άραγε;