Ο φούρνος & η ΔΕΗ

Μου έρχεται μια απίστευτη όρεξη για blogging, για να γράψω ό,τι μου έρχεται πιο εύκολο εκτός από την εργασία μου που παραμένει στα σκαριά και τρίζουν τα κόκαλα του Χιουμ κι εκείνου του φίλου του του Hutcheson που λύσσαξα να τον ψάχνω στο google και να το ξεχνάω να γράφω το h και ξανά μανά, σβήσε γράψε και να μη βρίσκω τίποτα. Και ναι βιβλιογραφία έχω αλλά βαριέμαι να τη διαβάσω, προτιμώ κάτι εύπεπτο, να μου τα πει λιανά και σταράτα και μετά να ψάξω και να εντοπίσω ποια χωρία (χειροκρότημα για τη λέξη!) θα βάλω στην εργασία μου. Την παλιοεργασία.

Για αυτό κι εγώ θα κάτσω να γράψω πώς πέρασα την πρώτη μέρα μετά το ταξίδι, aka την Τρίτη που μας πέρασε, όταν θυμήθηκα πως έχει έρθει η ΔΕΗ, έχει λήξει, μαραζώνει πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και κανείς δεν της δίνει σημασία. Ο λογαριασμός αυτός ήταν στο όνομα του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού οπότε ούτως ή άλλως έπρεπε να κάνω μια βόλτα από το Κορωπί για να αλλάξω το όνομα και να κάνω νέες γνωριμίες με δημόσιες υπηρεσίες. Βάζω λοιπόν στο μηχάνημα του διαβόλου τη διεύθυνση και κατευθύνομαι προς το Κορωπί, μέσω Λαυρίου γιατί τα baht που μας περίσσεψαν φτάνανε ίσα ίσα για το λογαριασμό και όχι και για την Αττική Οδό. Έχω πάει πολλές φορές στο Κορωπί, για υποθηκοφυλακεία, κτηματολόγια, οπότε μου είναι γνωστός ο δρόμος και δεν αγχώθηκα. Έβαλα air-condition γιατί πρέπει να χτύπαγε ένα σαραντάρι εκείνη τη μέρα, έβαλα ραδιόφωνο και κατηφόρισα. Η βλαμμένη του διαβόλου πρέπει να μου είπε τρεις χιλιάδες είκοσι δύο φορές να στρίψω δεξιά και μετά αριστερά και μετά πάλι δεξιά γιατί είχε λυσσάξει να πάω από Αττική Οδό. Όταν όμως κατάλαβε ότι δεν έχω σκοπό, μουγκάθηκε και συνέχισα μόνη το δρόμο. Όταν έφτασα στο Κορωπί μου είπε να στρίψω στο δρομάκι που ήταν η ΔΕΗ, Παπανικολάου. Το δρομάκι αυτό όμως δεν έστριβε έτσι πήγα ένα στενό παρακάτω και πάρκαρα και πήγα με τα πόδια. Βρε που είναι η ΔΕΗ; Ρωτάω έναν κύριο σε ένα μαγαζί και μου λέει «είναι πιο κάτω, Παπανικολάου λέγεται κι αυτή αλλά είναι με άλλο αρχικό μπροστά», μπαμπάς και γιος ας πούμε, ή δυο αδέλφια. Ή μήπως ο κύριος που ανακάλυψε το τεστ Παπ; «Ωραία, του λέω, να πάω με τα πόδια; Είναι κοντά;» «Εγώ δεν θα πήγαινα» μου λέει. Και τον ακούω και παίρνω το αυτοκίνητο και πάω εκατό μέτρα πιο κάτω και τη βρίσκω… Πρόσεχε μη κουραστείς ρε μεγάλε και επιπλέον ψάξε και να ξαναπαρκάρεις… Με τα πολλά βρίσκω, παίρνω νουμεράκι για την εξυπηρέτηση πελατών και κάθομαι στη θεσούλα μου. Έχω γύρω στα 10 νούμερα μπροστά μου αλλά λίγο κόσμο στην αίθουσα με νουμεράκια. Υπάρχουν πολλοί που περιμένουν όρθιοι σε ένα συγκεκριμένο γραφείο για άλλους λόγους, χωρίς νουμεράκι, πράγμα που δεν με αφορά προφανώς. Μέχρι να προσαρμοστώ, δεν καταλαβαίνω τι παίζει, μετά από λίγο συνειδητοποιώ ότι υπάρχουν μόνο δύο γραφεία με κυρίες που μπορούν να με εξυπηρετήσουν, εκ των οποίων η μία έχει πιάσει ψιλή κουβέντα με την πελάτισσα της. Χα χα χα και χου χου χου! Δεν βιάζομαι, η αλήθεια είναι αλλά δεν θέλω να περάσω και όλο μου το πρωινό εδώ! Κανά μισάωρο αργότερα φτάνει η σειρά μου και φυσικά φτάνω στην κυρία που λέγαμε, η οποία με στέλνει να βγάλω φωτοτυπία το συμβόλαιο σε ένα …φούρνο γιατί «όλα τα κάνουμε εμείς εδώ» και να πληρώσω το λογαριασμό στο ταμείο. Πάω, λοιπόν στο φούρνο και δίνω σε ένα κοριτσάκι το συμβόλαιο. Το αφήνει πάνω στον πάγκο και μου λέει ότι θα το βγάλει η άλλη κοπελίτσα. Και φεύγει. Η άλλη βάζει μια τυρόπιτα σε σακουλάκι και δεν έχει ενημερωθεί για τις φωτοτυπίες μου. Με αποτέλεσμα να μη τις δει και να αφήσει πάνω τους τη λαδωμένη τυρόπιτα. Flash Gordon τρέχω και παίρνω το συμβολαιάκι μου και τις λέω ευγενικά «για να μη λαδωθεί;» Χαμπάρι… Φεύγει η πελάτισσα. «Φωτοτυπίες please» Και μου λέει το αμίμητο, «είναι πολλές, όποιος μπαίνει και θέλει κάτι θα έχει προτεραιότητα γιατί είναι πελάτης» Δηλαδή είμαι στη σελίδα 2 σταματάω να βάλω ένα καρβέλι ψωμί και συνεχίζω. «Συγνώμη κι εγώ πελάτης δεν είμαι;» της λέω. Στο κάτω κάτω ποιος σου είπε να χώσεις ένα φωτοτυπικό μέσα στο φούρνο; «Εγώ δουλεύω εδώ, έχω εντολή» λέει το κοριτσάκι. Το λυπάμαι και φεύγω. Βγάζω τη μπέμπελη μέχρι την πλατεία όπου βρίσκω αυθεντικό φωτοτυπάδικο και εξυπηρετούμε σε χρόνο dt. Ξαναγυρνάω στη ΔΕΗ και λέω το incident στην κυρία. «Α, είναι επειδή δεν πήρες τυρόπιτα!» Ε πες το καλή μου, ότι έπρεπε να κατεβάσω όλο το φούρνο για να εξυπηρετηθώ!!! Έχω γίνει κακιά ε; Έχω γίνει; Μπα ανέκαθεν ήμουν, απλά τώρα έχω όρεξη και σου είπα; Βαριέμαι να γράψω και εργασία!!!