Ανάμεικτα

 Ένα παιδάκι 11 χρονών στη γειτονιά πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο διάλειμμα. Δεν το ήξερα, μπορεί να το είχα δει καμιά φορά, ίσως, στην παιδική χαρά. Τις μέρες που έγινε το κακό, πολύς κόσμος στα μαύρα καθόταν σιωπηλός έξω από το σπίτι μας αφού μένουμε πολύ κοντά. Τρομακτικό. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως κοιμάται η μαμά του αυτά τα πρώτα βράδια. Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Λίγο πιο κάτω στρίβουμε με το αυτοκίνητο με τη Δανάη. Σιγοτραγουδώ το blister in the sun ενώ στο πίσω κάθισμα η μικρή φοράει κάτι τεράστια κόκκινα γυαλιά, δικά μου, που τα αφήνουμε στο αυτοκίνητο. Είναι αστεία και χαζεύει από το παράθυρο.

Έχω φάει τον κόσμο να βρω ψηλά, πολύ λεπτά κεριά για το πάρτυ. Λέγονται spaghetti candles και ή θα κάνουν όσο η τούρτα για να σου έρθουν από Αυστραλία ή δεν τα βρίσκω πουθενά στην Ελλάδα. Τα ήθελα για τη δική μου τούρτα, αφού λέω να σβήσω κι εγώ τα κεράκια μου τη μέρα του πάρτυ της Δανάης, που θα είναι ανάμεσα και στα δυο, τα δικά της και τα δικά μου.

Κατά τα άλλα το πάρτυ είναι εξαιρετικά χειροποίητο λόγω κρίσης και ο εκτυπωτής μου τυπώνει τόνους gingham paper και εγώ κόβω σημαιάκια και γιρλάντες. Το τι καρώ έχουν δει τα μάτια μου αυτές τις μέρες, δεν λέγεται. Σαν το πουά το περσινό ένα πράγμα. Βοηθάει και το πικ νικ πάρτυ αφού τα καταστήματα και τα site είναι γεμάτα καρώ ιδέες λόγω Χριστουγέννων.

Το λυπηρό είναι ότι θα φάω μισή μπουκιά από ό,τι γλυκό και ψωμένιο φτιάξω για το πάρτυ. Τι κρίμα. Απόψε έχω ραντεβού με τον ενδοκρινολόγο να του δείξω τις μετρήσεις μου. Τις έχω καθαρογράψει στον υπολογιστή μήπως του κάνω εντύπωση και με λυπηθεί. Και έχω αλλάξει το χρώμα των υψηλών μετρήσεων σε κόκκινο. Δεν είναι και πολλές πάντως. Πολλά είναι τα λεφτά που κάνουν οι ταινίες μέτρησης. Ελεήστε.

Το κοριτσάκι μου εξελίσσεται στο πιο καλό κορίτσι του κόσμου. Της λες «σ’αγαπώ» και σου λέει «πολύ». Κάθεται και μαγειρεύει όλη μέρα τα φαγητά της και την περιμένει μεγάλη έκπληξη με κουζίνα-δώρο στα γενέθλιά της. Ζωγραφίζει κάτι κουτσουλιές που τις λέει σπίτι, Βασίλης, παιδάκι που με μεγάλη μαμαδίστικη φαντασία είναι πράγματι όλα αυτά. Κράταμε τα μπλοκ αυτά για πάντα.

Τέλειωσα τις εργασίες μου τις πρώτες και τις απέστειλα να πάνε στο καλό. Τώρα θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο που το έχω μαράζι και μετά θα το ξαναρίξω στο φοιτητικό διάβασμα.

Τη Δεη δεν την πληρώσαμε. Αν μας κόψουν το ρεύμα θα πηγαίνω για wifi στην πλατεία. Και για φαγητό θα το γυρίσω στην ωμοφαγία. Ούτως ή άλλως με μαρούλια τη βγάζω.

Και κοιλιά ανύπαρκτη. Έχω γίνει ο περίγελος της παιδικής χαράς. Ούτε ένα κιλό δεν έχω πάρει. Ρεζίλι. :-P