Πέφτω κι απόψε στα σκαλοπάτια σου

I'd rather have champagne than real pain...

Χτες το βράδυ στα δύο τελευταία σκαλιά, κατεβαίνοντας τη σκάλα, έφαγα σούπα. Πώς παραπάτησε ο καπετάνιος του Costa Concordia και έπεσε κατά λάθος στη σωστική λέμβο; Κάπως έτσι. Πίσω μου ερχόταν ο Δημήτρης κρατώντας τη Δανάη, κι εγώ μπροστά κρατώντας το γάλα της. Έπεσα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα, προλαβαίνοντας να χτυπήσω τον γοφό μου στη γωνία του σκαλιού. Κάθισα εκεί ένα λεπτό μέχρι να καταλάβω τι έγινε και να ακούσω τη Δανάη να κλαίει από την τρομάρα της. Πέρασαν πέντε λεπτά, από εκείνα που σου φαίνονται αιώνες για να κλοτσήσει το μωρό, που αφού ξεπέρασε την τρικυμία, άρχισε να κουνάει χέρια πόδια για να με βρίσει προφανώς που δεν κρατιόμουν από πουθενά και φόραγα κάτι χαζοjumboπαντόφλες.

Πήραμε το γιατρό, είπε ότι αφού δεν έπεσα με την κοιλιά να μην φοβάμαι, να πάρω depon και να κάτσω ξάπλα.

Πέρασα το βράδυ στο κρεβάτι μου, κάνοντας ολόκληρη συμφωνία με το σημείο που χτύπησα κάθε φορά όταν ήθελα να αλλάξω πλευρό. Το πρωί περίμενα να δω μαυρίλα ή έστω απόχρωση του μπλε αλλά δεν είδα τίποτα.

Μετά έβαλα τα κλάματα για διάφορους λόγους.

Που δεν φύγαμε τελικά για τριήμερο, γιατί αν είχαμε φύγει δεν θα είχε συμβεί.

Που δεν μπορούσα να αλλάξω την πάνα της Δανάης, πονούσα φρικτά.

Που δεν θα πάω στο πάρτυ γενεθλίων το απόγευμα.

Που είχε ήλιο έξω.

Που για να σηκωθώ θέλω χέρι βοηθείας.

Που δεν μπορώ να κάνω τίποτα από το να μείνω ακίνητη για να μην πονάω.

Που πονάω.

Κατά τα άλλα, ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό, σε ένα μήνα γεννάω, θα μπορούσε να είναι χειρότερο, σε δύο μέρες θα έχει (;) περάσει κλπ κλπ.