Πίστα "terrible twos"

Κι εκεί που είχα λέει το πιο ήσυχο και καλόβολο κοριτσάκι και έψαχνα να φτιάξω busy bags, αυτές τις ωραίες τσαντούλες που χώνεις ό,τι παιχνιδάκια είναι πιο ενδιαφέροντα για να περνάει ευχάριστα ο χρόνος στις καφετέριες και στα εστιατόρια, ξαφνικά το μικρό μου γλυκό παιδάκι μεταμορφώθηκε εν μία νυκτί σε enfant terrible. Έπρεπε να είχα πάρει πολύ σοβαρά τον ενδοκρινολόγο μου όταν πριν από 4-5 μήνες με είχε ρώτησει πόσο είναι η μικρή και του είχα πει 2 χρονών. «Α, the terrible two’s» μου είχε πει τότε. «Εντάξει δεν είναι και τόσο terrible, είναι καλό παιδάκι, συνεργάσιμο», του είχα απαντήσει τότε. Ναι. Τότε.

Σήμερα έκλαιγε για κανένα μισάωρο με σάλια και αναφιλητά επειδή η αγαπημένη της ξαδέρφη δεν βγήκε στο διάλλειμα και είχαμε ξεροσταλιάσει έξω από την αυλή του σχολείου να την περιμένουμε. Και μετά από μισή ώρα στον ήλιο αποφάσισα ότι είναι καιρός να γυρίσουμε στο σπίτι μας, να κάτσω, να πιω μια γουλιά νερό, να προστατευτούμε από την ηλίαση. Λάθος. Η Δανάη είχε άλλη γνώμη. Έτσι, κάναμε ένα πολύ ωραίο πέρασμα από την γειτονιά, με κλοτσοπατινάδες, κλάματα και τσιρίδες. Μέχρι που φτάσαμε σπίτι και φώναζε τόσο πολύ που η γειτόνισσα άνοιξε την πόρτα να δει ποιό παιδί βασανίζουν. Και εννοείται ότι πριν φύγουμε από το σχολείο είχα προσπαθήσει με χίλιους δυο, «καλούς» τρόπους να την πείσω να φύγουμε. Μέχρι και καραμέλα έταξα, ποιός; Εγώ!

Συνήλθε φυσικά και έγινε το καλό κοριτσάκι που ήξερα. Με έπαιρνε εκατό αγκαλιές και τη ρώταγα γιατί έκλαιγε πριν και μου έλεγε γιατί δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι. Αυτά τα meltdowns όπως τα λένε στα εξωτερικά, συμβαίνουν πολύ συχνά αυτές τις μέρες. Μία φορά τουλάχιστον τη μέρα, ειδικά προς το βράδυ, όταν δεν έχει κοιμηθεί το μεσημέρι. Η αντίδρασή μας so far. Μούγκα! Την αφήνουμε να ξεσπάσει, κοιταζόμαστε όλο κατανόηση και περιμένουμε. Ή όταν είμαι μόνη μου κοιτάζω τον τοίχο και περιμένω. Καμιά φορά της λέω να σταματήσει να κλαίει για να καταλάβω τι μου λέει. Καμιά φορά πετάει και πράγματα, η κατάσταση γίνεται ακραία. Η τιμωρία στη γωνία σταμάτησε να πιάνει πια. Τρέχει να κρυφτεί κάτω από το τραπέζι όπου συνεχίζει να κλαίει γοερά.

Ωραίο timing θα σκεφτεί κανείς, τώρα που έρχεται και το νεογέννητο. Το παίζω τέρας ψυχραιμίας και ψάχνω να βρω ποιός θα την πληρώσει τη νύφη από τα νεύρα μου που συσσωρεύονται αλλά δεν εξωτερικεύονται ακόμη. Π.χ. ο άντρας μου ή η μαμά μου...

Και συν τοις άλλοις, δυο μέρες πριν το προγραμματισμένο ραντεβού για τη γνωριμία μας με το σπλάχνο μου, με έχει πιάσει μια μαυρίλα, μια αναθεματισμένη απαισιοδοξία, του στυλ δεν θα τα καταφέρω, θα κλαίω όλη μέρα και θα τα βάζω με όλους και με όλα, το σπίτι θα είναι ένα αχούρι, ό,τι θα λέει η μαμά μου θα είναι λάθος, και κάθε φορά που ο Δημήτρης θα θέλει να ξεμυτίσει από το σπίτι θα το θεωρώ εσχάτη προδοσία. Πρόσθεσε σε αυτά και τις τσιρίδες της Δανάης, το κλάμα του μωρού και έχεις μια ωραία πακεταρισμένη επιλόχεια κατάθλιψη. Που ήρθε λίγο πιο νωρίς και ελπίζουμε να μας αφήσει εγκαίρως στην ησυχία μας.

My Little Corner

Τον τελευταίο καιρό περνάω τρομερή δημιουργική φάση! Δεν ξέρω τι έχει συμβεί και εκεί που δεν έπιαναν τα χεράκια μου έχω αρχίσει και φτιάχνω πράγματα. Όποιος με ξέρει καλά, ξέρει πως η μαμά μου είναι ειδική σε κάτι τέτοια. Ζωγραφίζει, φτιάχνει, διακοσμεί και γενικά κατασκευάζει πράγματα από το μηδέν. Εγώ ως τώρα δεν τόλμαγα να κάνω κάτι. Της πήγαινα τις ιδέες και τις έκανε αυτή. Όμως έγινε ένα κλικ και νομίζω πως το μικρό μου παιδάκι παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτή την αλλαγή. Μου έδωσε την έμπνευση. Σαν να μου έδωσε τα πινέλα και μου είπε ζωγράφισε. Ίσως και μετά από μια παρατεταμένη ανενεργή από δουλειά φάση της ζωής μου, ήθελα να κάνω κάτι και να νιώσω χρήσιμη ξανά. Έτσι λοιπόν άρχισα να κόβω, να κολλάω και να φτιάχνω μικρά πραγματάκια με τα χεράκια μου. Όχι τίποτα σπουδαίο. Έγώ όμως είμαι πολύ περήφανη. Πρόσφατα άνοιξα μαγαζάκι στο etsy. Το My Little Corner. Δεν σκοπεύω να πλουτίσω φυσικά από εκεί. Αλλά όταν είδα ότι στο etsy πουλάνε από κομφετί μέχρι το παλιό τηλέφωνο της γιαγιάς τους, είπα γιατί όχι; Γιατί όχι κι εγώ;

φακελάκια χειροποίητα

μανταλάκια

Memory game

Χειροποίητες καρτούλες

Και η έμπνευση δεν σταματάει εδώ!!! Η συνέχεια στο My Little Corner!

Next door friends

Ξέρεις κάτι; Ώρες ώρες νιώθω πραγματικά τυχερή που παίζω το ίντερνετ στα δάκτυλα. Μπορώ να ξεχαστώ ώρες στο πίντερεστ ή να ξεψαχνίσω τα deco και crafting blogs ψάχνοντας για νέες ιδέες.

Όμως, νιώθω πραγματικά περήφανη που νιώθω μέρος μιας ομάδας, που θέλει δεν θέλει είμαι μέλος της. Των μαμαδοbloggers, που γράφουν το μακρύ τους και το κοντό τους, τις αγωνίες τους, τα αστεία τους, ποστάρουν φωτογραφίες, ατάκες, εμπειρίες, χαμόγελα, κλάματα, χωρίς να φοβούνται, χωρίς να αυτολογοκρίνονται. Γράφουν στο blog, ποστάρουν στο twitter, αναδημοσιεύουν στο facebook. Παράλληλα είναι και γυναίκες, ζουν τη ζωή τους, πάνε στις δουλειές τους, αλλά πάντα επιστρέφουν εδώ να πουν μια ιστορία για τη ζωή τους, που άλλαξε για πάντα από τη μέρα που έγιναν μαμάδες.

Κάπως έτσι γνώρισα την Aspa που με διασκεδάζει απίστευτα με τις ατάκες των δύο κοριτσιών της και να που λίγα χρόνια μετά, ποστάρω κι εγώ ατάκες της δικής μου κόρης. Και με φέρνει πιο κοντά, αυτή και η παρέα της, με νέους γονείς με το Μαμά Δες Μπαμπά Δες και το ολοκαίνουριο Μικροί Μεγάλοι.  Τη Γιολίνα, αδερφή ψυχή πολλών μαμάδων εδώ μέσα που τα λέει χύμα και σταράτα και βάζει σε λόγια και προτάσεις ό,τι θα έλεγα κι εγώ αν στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη. Την Stelluna, που την ανακάλυψα εν μέσω και της δικής μου εγκυμοσύνης και ένιωθα πως αυτό το αριστούργημα δεν θα μπορούσε να μείνει στο ίντερνετ, έπρεπε να τυπωθεί και να βρεθεί στο κομοδίνο όλων των μαμάδων to be (or not to be). Πρόσφατα ανακάλυψα την Sofia του shareyourlikes η οποία με εμπνέει για το crafting mood που με έχει πιάσει τώρα στα γεράματα, την Bebisthoughts που τα σπάει, περιμένω με αγωνία κάθε νέα ανάρτηση του γιού της. Την Εύα από τους Γονείς με Κολικούς που λατρεύω για το χιούμορ της και τον πρωτότυπο και τόσο αληθινό τρόπο που παρουσιάζει την πραγματικότητα με ένα μωρό.

Και είναι και η Biberologio, Mama El, η Mom of two Princes, η mama 35, η My little prince Nikolas και εντάξει ξεχνάω πολλές.....

Και ξέρεις πιο είναι το πιο ωραίο;. Δεν τις έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά. Δεν έχουμε πάει για έναν καφέ. Δεν έχουμε ανταλλάξει μήνυμα στο κινητό. Δεν έχουμε μιλήσει ούτε καν στο skype. Όμως με αυτές τις γυναίκες μας συνδέουν τόσα πολλά. Θα μπορούσαν να είναι οι καλύτερες μου φίλες. Και ξέρεις κάτι; Είναι!! Και νιώθω πιο δυνατή όταν διαβάζω τις αναρτήσεις τους. Και αυτή είναι η δύναμη του ίντερνετ. Θα κάνω το παν για να μην τη χάσω ποτέ!

Ατάκες Δανάης

Το χρυσό μου κορίτσι έχει αρχίσει και λέει εξυπνάδες και η μαμά φυσικά κάθεται και τις γράφει σε τετραδιάκι για να μην τις ξεχάσει. Γελάμε πολύ με τη Δανάη, γιατί έχει χιούμορ και είναι μόλις 2 χρονών!!
Βάφω κατά λάθος το τραπέζι της με μαρκαδόρο. Με κοιτάει με κατανόηση και λέει: Όχι επίτηδες!

Τη φιλάμε.
-Όχι φιλί, έχει καφέ μέσα!

Ο μπαμπάς της χορεύει τρελά!
-Όχι έτσι, θα χτυπήσεις!

-Δανάη, έλα να σε ντύσω.
-Όχι τώρα, δουλειές κάνω τώρα!

Βάζει μια χαρτοπετσέτα πάνω στο κέικ.
Μου λέει: - Μύγα θα 'ρθει!

Με τη γιαγιά στο τηλέφωνο.
-Γιαγιά, βρέχει.
-Και πώς θα έρθω παιδάκι μου τώρα που βρέχει;
-Τρέχοντας.

-Δανάη μάζεψε τα παιχνίδια σου!
- Δεν μπορώ, έχω μωρό στην κοιλιά!

Ο μπαμπάς της αναφωνεί: - Είσαι το παιδί μου!
-Όχι παιδί, κόρη!

-Δώσμου ένα φιλί!
-Φοράω κραγιόν!

Ψάχνει τα καλλυντικά μου. Βρίσκει μια μάσκαρα.
Εγώ:- Αυτό δεν είναι για παιδάκια.
Αυτή:- Μόνο μπαμπάδες, μαμάδες.
Εγώ: -Ούτε για μπαμπάδες. Μόνο μαμάδες.
Αυτή:- Ούτε Δανάηδες.

Έρχεται πολύ κοντά στην κοιλιά μου και φωνάζει (προφανώς στο μωρό)
-Βγες έξω τώρα!

Απευθυνόμενη στον μπαμπά της
-Έλα εδώ αγοράκι!

-Μήπως δεν άκουσες τι σου είπα; Χάλασαν τα αυτιά σου;
-Όχι εδώ είναι, θέση τους.

Ακούμε ραδιόφωνο.
-Είναι Αντέλ.
Όντως ήταν, δεν έχω ιδέα που το ήξερε!!!

-Κάτσε να πάρουμε τον Παναγιώτη.
-Δεν είναι σκάιπ.

Θέλει να μου δείξει κάτι.
-Έλα εδώ μαμά. Έχει γέλιο!

(It's) time!

φεύγει ο χρόνος, φεύγει και δεν έχω κάνει λίστες για τα γλυκά που θα φάω σε 20 μέρες, ούτε για όσα πρέπει να κάνω μέχρι να περάσουν αυτές οι 20 μέρες. Δεν έχω σκεφτεί πού θα κοιμίζω το μωρό, πώς είναι να ξεχάσεις τα 8ωρα ύπνου, πώς είναι να διαπραγματεύεσαι με ένα δίχρονο όταν κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά. Άρχισα να θυμάμαι την ώρα της καισαρικής, εκείνη την τρεμούλα που σε πιάνει και κρυώνεις, αυτό με φοβίζει πιο πολύ, το μετά μάλλον το 'χω. Και να πάνε όλα καλά! Να βγει ένα γλυκό προσωπάκι και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε. Πιάσε το χέρι μου και πάμε!