Κι εκεί που είχα λέει το πιο ήσυχο και καλόβολο κοριτσάκι και έψαχνα να φτιάξω busy bags, αυτές τις ωραίες τσαντούλες που χώνεις ό,τι παιχνιδάκια είναι πιο ενδιαφέροντα για να περνάει ευχάριστα ο χρόνος στις καφετέριες και στα εστιατόρια, ξαφνικά το μικρό μου γλυκό παιδάκι μεταμορφώθηκε εν μία νυκτί σε enfant terrible. Έπρεπε να είχα πάρει πολύ σοβαρά τον ενδοκρινολόγο μου όταν πριν από 4-5 μήνες με είχε ρώτησει πόσο είναι η μικρή και του είχα πει 2 χρονών. «Α, the terrible two’s» μου είχε πει τότε. «Εντάξει δεν είναι και τόσο terrible, είναι καλό παιδάκι, συνεργάσιμο», του είχα απαντήσει τότε. Ναι. Τότε.
Σήμερα έκλαιγε για κανένα μισάωρο με σάλια και αναφιλητά επειδή η αγαπημένη της ξαδέρφη δεν βγήκε στο διάλλειμα και είχαμε ξεροσταλιάσει έξω από την αυλή του σχολείου να την περιμένουμε. Και μετά από μισή ώρα στον ήλιο αποφάσισα ότι είναι καιρός να γυρίσουμε στο σπίτι μας, να κάτσω, να πιω μια γουλιά νερό, να προστατευτούμε από την ηλίαση. Λάθος. Η Δανάη είχε άλλη γνώμη. Έτσι, κάναμε ένα πολύ ωραίο πέρασμα από την γειτονιά, με κλοτσοπατινάδες, κλάματα και τσιρίδες. Μέχρι που φτάσαμε σπίτι και φώναζε τόσο πολύ που η γειτόνισσα άνοιξε την πόρτα να δει ποιό παιδί βασανίζουν. Και εννοείται ότι πριν φύγουμε από το σχολείο είχα προσπαθήσει με χίλιους δυο, «καλούς» τρόπους να την πείσω να φύγουμε. Μέχρι και καραμέλα έταξα, ποιός; Εγώ!
Συνήλθε φυσικά και έγινε το καλό κοριτσάκι που ήξερα. Με έπαιρνε εκατό αγκαλιές και τη ρώταγα γιατί έκλαιγε πριν και μου έλεγε γιατί δεν ήθελε να γυρίσει σπίτι. Αυτά τα meltdowns όπως τα λένε στα εξωτερικά, συμβαίνουν πολύ συχνά αυτές τις μέρες. Μία φορά τουλάχιστον τη μέρα, ειδικά προς το βράδυ, όταν δεν έχει κοιμηθεί το μεσημέρι. Η αντίδρασή μας so far. Μούγκα! Την αφήνουμε να ξεσπάσει, κοιταζόμαστε όλο κατανόηση και περιμένουμε. Ή όταν είμαι μόνη μου κοιτάζω τον τοίχο και περιμένω. Καμιά φορά της λέω να σταματήσει να κλαίει για να καταλάβω τι μου λέει. Καμιά φορά πετάει και πράγματα, η κατάσταση γίνεται ακραία. Η τιμωρία στη γωνία σταμάτησε να πιάνει πια. Τρέχει να κρυφτεί κάτω από το τραπέζι όπου συνεχίζει να κλαίει γοερά.
Ωραίο timing θα σκεφτεί κανείς, τώρα που έρχεται και το νεογέννητο. Το παίζω τέρας ψυχραιμίας και ψάχνω να βρω ποιός θα την πληρώσει τη νύφη από τα νεύρα μου που συσσωρεύονται αλλά δεν εξωτερικεύονται ακόμη. Π.χ. ο άντρας μου ή η μαμά μου...
Και συν τοις άλλοις, δυο μέρες πριν το προγραμματισμένο ραντεβού για τη γνωριμία μας με το σπλάχνο μου, με έχει πιάσει μια μαυρίλα, μια αναθεματισμένη απαισιοδοξία, του στυλ δεν θα τα καταφέρω, θα κλαίω όλη μέρα και θα τα βάζω με όλους και με όλα, το σπίτι θα είναι ένα αχούρι, ό,τι θα λέει η μαμά μου θα είναι λάθος, και κάθε φορά που ο Δημήτρης θα θέλει να ξεμυτίσει από το σπίτι θα το θεωρώ εσχάτη προδοσία. Πρόσθεσε σε αυτά και τις τσιρίδες της Δανάης, το κλάμα του μωρού και έχεις μια ωραία πακεταρισμένη επιλόχεια κατάθλιψη. Που ήρθε λίγο πιο νωρίς και ελπίζουμε να μας αφήσει εγκαίρως στην ησυχία μας.
7 σχόλια:
Λένε ότι τα 2-2.5 χρόνια διαφορά είναι ό,τι χειρότερο ανάμεσα στα αδέρφια. Μάλλον γιατί το δεύτερο έρχεται πάνω που το πρώτο αφηνιάζει ;-) Δεν στο λέω για να σε πιάσει χειρότερη κατάθλιψη, αλλά για να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη και δεν φταις για αυτό που συμβαίνει. Έτσι τα έχει φτιάξει η φύση. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον! Υπομονή λοιπόν, βαθιές ανάσες και αισιοδοξία για τις καλύτερες μέρες που έρχονται! Φιλιά και αγκαλιές xxx
θέλω να πιστεύω ότι είναι λόγω εποχής, δηλαδή ότι έχει ανοίξει ο καιρός και ότι θέλει η μικρή να τη δει ο ήλιος γιατί βαρέθηκε μέσα στο σπίτι τόσο καιρό, έτσι δεν είμαστε και εμείς. Σε γενικές γραμμές πάντως είναι ένα παιδί που ακούει τι έχεις να της πεις και δεν θέλω να πιστέψω ότι έχει να κάνει με το ότι έρχεται το μωράκι.
PS. ΟΚ, το ξέρω ότι δεν έχω παιδί ακόμα για να μπορώ να σου δώσω κάποια συμβουλή, αλλά θέλω να ξέρεις ότι έχεις κοντά σου φίλους που είναι διαθέσιμοι να σε βοηθήσουν σε ότι θες.
Σοφία μου σε ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μου γράφεις, είναι σημαντικό να νιώθω ότι με καταλαβαίνουν!
Τες, καλά τη δικιά μου δεν τη λες και κλεισμένη στο σπίτι όλο το χειμώνα. Μόνο όταν χιονίζει δεν βγαίνουμε από το σπίτι για παιδική χαρά!!! Γενικά είναι καλό παιδί αλλά αυτές οι κρίσεις κλάματος είναι πρόσφατες και ελπίζω να μην κρατήσουν πολύ!! Κι εγώ δεν νομίζω ότι έχουν να κάνουν με το μωρό!
`Ετσι ακριβώς ήμουν το Σεπτέμβριο και έλεγα δε θα τα καταφέρω. Η μεγάλη πρώτη φορά στον Παιδικό και η μπέμπα να θέλει όλη την προσοχή και τη φροντίδα μου. Τελικά ή πολύ τυχερή ήμουν ή τελείως αναίσθητη. Εκτός από την πρώτη εβδομάδα που θέλαμε όλοι το χρόνο μας για να βρούμε τους ρυθμούς μας, όλα κύλισαν μέσα στα λογικά πλαίσια. `Εχουμε φτάσει αισίως στον έκτο μήνα και έχω συνηθίσει τόσο πολύ να είμαι στο σπίτι και να τις νταντεύω, που δε θέλω με τίποτα να επιστρέψω στη δουλειά. Με το καλό να υποδεχτείς το μωράκι σου και όλα θα κυλήσουν ομαλά.
Μπορεί να είναι έτσι πως τα λες δηλαδή tragic αλλά μπορεί να είναι καλύτερα !!!!!!!!!
Υ.Γ.Άλλη φορά θα βγαίνω στα διαλείμματα
Παναγιώτα
ωχ να αρχισω να φρικαρω απο τωρα..????...Κοιτα κοριτσακι να τα καταφερεις γιατι σε εχω πρωτυπο μητερας!!!! κ Δαναη?!...συνελθε γιατι ολη μερα λεω στον Δημητρακη να παραδειγματιζεται απο εσενα!!! βουλα.
έλα ρε, έρχονται και τα τρομερά 3... και 4... μην αγχώνεσαι (καλός άνθρωπος). σοβαρά τώρα, η πιο σοφή κουβέντα που έχω ακούσει για όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις είναι ότι "φάση είναι, θα περάσει". ισχύει. ατσαλώσου.
Δημοσίευση σχολίου