Walking my baby back home

http://youtu.be/FUlKtLG7rGY

Εντάξει, ζήλεψα τρελά σήμερα όταν είδα τη λιακάδα και ήθελα σαν τρελή να πάω σε μια πλατεία, να πληρώσω 5,5 ευρώ ένα φρέντο και να καπνίσω πέντε έξι τσιγάρα διαβάζοντας περιοδικά και εφημερίδες. Όμως έμεινα σπίτι περνώντας μαζί με την κόρη μου το τρίτο Σάββατο της ζωής της.

Η οποία είναι μια γλύκα, φτυστή η αδερφή της, αφού βγήκαν ακριβώς τα ίδια κιλά, παρά 30 γραμμάρια. Της αρέσει να κοιμάται πάνω στο μαξιλάρι θηλασμού, γουστάρει τρελά το μπάνιο και αν αυτό είναι το κλάμα της, τότε σωθήκαμε.

Είμαστε στις εύκολες πίστες so far. Μαμ κακά και νάνι. Είμαστε και έμπειροι γονείς πια. Το πιάνουμε με άνεση και δεν φοβόμαστε μην της φύγει ο λαιμός ή ξεχαρβαλωθεί το κεφάλι. Την ντύνουμε στο άψε σβήσε. Το κλάμα δεν μας αγχώνει. Τη βάλαμε το σλινγκ από την πρώτη μέρα. Με παίρνει ο ύπνος ενώ την έχω αγκαλιά. Την αλλάζω στα σκοτεινά και το βράδυ τη θηλάζω στο ημίφως, χωρίς τη λάμπα ανάκρισης πάνω από το κεφάλι της. Δεν περιμένω 20 λεπτά να ρευτεί, δεν την ξυπνάω στο δίωρο. Αγχώθηκα λίγο γιατί άργησε να πάρει το βάρος γέννησής της αλλά της έκανα εντατικά μαθήματα και φόρτσαρε το κοριτσάκι μου.

Στο μαιευτήριο, τελευταία στιγμή πριν μπω στο χειρουργείο για καισαρική, δεν ξέρω τι με έπιασε και ζήτησα δωμάτιο με rooming in. Εγώ που έλεγα και ξανάελεγα ότι αυτές τις 4 μέρες στο μαιευτήριο πρέπει να μαζέψεις δυνάμεις για να επιστρέψεις σπίτι. Να στο φέρνουνε το μωρό στο δωμάτιο όταν το θέλεις εσύ, σαν το μεσημεριανό ένα πράγμα. Όμως επειδή από τότε που τα έλεγα αυτά, στο ενδιάμεσο έγινα freak αποκλειστικού θηλασμού, είπα να δοκιμάσω να την έχω μαζί μου. Έπεσα σε τρίκλινο με μια έμπειρη (θήλαζε το πρώτο της 4 χρόνια!!) και μια άπειρη, το πρώτο της παιδί. Φυσικά, ήμουν διαφορετική που ήθελα το μωρό στο δωμάτιο. Το κατάλαβα από τα επιφωνήματα (όχι θαυμασμού) στα τηλεφωνήματα από γνωστούς και φίλους. Όταν μάλιστα ζήτησα να φύγω μια μέρα νωρίτερα, αφού μας έδωσαν το οκ παιδιάτρος και γυναικολόγος, τότε πρέπει να έγινα τελείως αλλόκοτη στα μάτια των τρίτων.

Όμως έφυγα. Γιατί μου έλειπε το άλλο κοριτσάκι μου. Και όταν ήρθε να με δει την τρίτη μέρα, ο αποχωρισμός ήταν γεμάτος δάκρυα. Ήθελε να έρθει μαζί μου. Κι εγώ ήθελα να πάω μαζί της. Οπότε για μένα ήταν απλά μαθηματικά.

Γύρισα σπίτι και έπεσα με τα μούτρα στα γλυκά, στα τσουρέκια, στα ψωμιά. Μέχρι το καλοκαίρι με βλέπω να παίρνω τα κιλά της εγκυμοσύνης.

Το γλυκό μου κοριτσάκι δέχθηκε εντελώς φυσιολογικά την «αδελφούλα» της. Η αλήθεια είναι ότι γίνεται συνεχής αγώνας για να μην φανεί καμία διαφορά στην καθημερινότητά μας. Είναι δύσκολο, ειδικά όταν για κάποιες ώρες της ημέρας πρέπει να είσαι στον καναπέ θηλάζοντας αλλά υπάρχει τρόπος. Αρκεί να θέλεις. Και ναι, εντάξει, μετά από αυτή την εγκυμοσύνη έχω γίνει πολύ Πολυάννα.