Ατάκες Δανάης

Η Δανάη είναι 3 χρονών και 9 μηνών και η μαμά έχει καιρό να γράψει τις ατάκες της στο blog και έχουν μαζευτεί αρκετές!!! Άλλες αστείες, ξεκαρδιστικές κι άλλες γλυκόπικρες με αυτή την αθώα σοφία που έχουν τα παιδικά μυαλουδάκια.

Εγώ στη Μιράντα: Πήγαινε να παίξεις με την αδελφή σου.
Δανάη (παίζει Playmobil): Καλύτερα να μην έρθει.
Εγώ: Γιατί;
Δανάη: Γιατί παίζω μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.
Εγώ: Δηλαδή;
Δανάη: Έχει ΑΙΜΑΤΑ.
Εγώ (με γουρλωμένα μάτια): Δηλαδή;
Δανάη: Είναι μια πριγκίπισσα που έχει πεθάνει και την έχουν σε ένα κλειδωμένο κρεβάτι!!!

Το κινητό μου κλείνει συνεχώς. Έχει χαλάσει.
Της το έχω δώσει να παίξει.
Έρχεται μετά από λίγο: Μαμά, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΣΩ αλλά το κινητό σου έκλεισε πάλι.

-Ποιός έριξε κάτω το μωρό μου;
-Μάλλον η Μιράντα.
-Να ΤΗΣ ζητήσει συγνώμμη.
-Ναι θα σου ζητήσει (παράκουσα).
-Όχι σε μένα. Στο μωρό μου. ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΩΡΑ ΠΛΗΓΩΝΟΝΤΑΙ.

Λέει εξυπνάδα.
Γελάμε.
-Γράψτο στις ατακίες μου!


Φτιάχνει κάτι με τα τουβλάκια.
-Είναι ένας ουρανοξύστης.
(ψιθυριστά) προστατεύει αυτούς που έχουν πεθάνει.

Ο μπαμπάς ρεύεται δυνατά (ουπς)
-Μπαμπά ζήτα συγνώμμη.
-Συγνώμμη.
-Από τον εαυτό σου.

Συζητάει με το νονό της Μιράντας στο σκάιπ. Η νονά δεν είναι εκεί. Την αναζητά.
-Η Όλγα δουλεύει για να φέρνει λεφτά. Για να μπορώ εγώ να κάθομαι.
-Πάνω τους;

Είναι έτοιμη για ύπνο κι εγώ αρχίζω ένα παιχνίδι.
-Τέτοια ώρα;

-Πρόσεχε τη Μιράντα.
-Εγώ την κρατάω ασφαλής.

Θα γράψω ένα γράμμα στον Αι Βασίλη. Θα του ζητήσω ένα i-pad.
-Ναι (τι να πω η δόλια;) αλλά τα Χριστούγεννα αργούν.
-Κοντεύουν.

Ο νονός της Μιράντας έκανε επέμβαση στη μύτη
-Ο Χάρης θα γίνει άλλος άνθρωπος.
-Δεν θα είναι πια ο νονός της Μιράντας;

Μαμά, σε αγαπάω μέχρι το φως των ματιών σου!

Σκουπίζω με την ηλεκτρική.
Έρχεται θυμωμένη και μου λέει:
-Είμαι αλλεργική στη σκόνη.
(Σκάω στα γέλια και τη ρωτάω τι εννοεί)
-Έρχεται πάνω μου η σκόνη και βήχω.


(και πάλι με την αλλεργία)
Φτερνίζεται.
-Είδες; Έχω ενέργεια.
(αλλεργία;)


Η αγαπημένη της ξαδέλφη δηλώνει ότι όταν τελειώσει το σχολείο θέλει να γίνει σχεδιάστρια μόδας.
Αργότερα παίζει με τα παιχνίδια της και την ακούω να λέει κάτι για "καθαρίστρια μόδας"

Κοιτάει από το παράθυρο.
-Νύχτωσε (παύση) έτσι είναι η ζωή.

(με αφορμή έναν θάνατο στο άμεσο οικογενειακό περιβάλλον)
-Οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν πηγαίνουν στον παράδεισο.
Δεν τους βλέπουμε αλλά τους έχουμε στην καρδιά μας.

 Διαβάζω ένα βιβλίο (δικό μου!!!!!)
Μετά από λίγη ώρα έρχεται και μου λέει:
-Δεν το διαβάζεις το βιβλίο.
-Το διαβάζω.
-Πώς; αφού δεν μιλάς!
-Το διαβάζω από μέσα μου.