Αμελής ή αρτιμελής; Διάλεξε.

Όταν ήμουν μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να ξαπλώνει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου, κάτω ακριβώς από το παράθυρο που είναι πάνω από το πορτ μπαγκάζ. Χώραγα ίσα ίσα και αυτή ήταν μια πολύ βολική και αστεία θέση για να ταξιδεύει κανείς. Με άφηναν φυσικά. Δεν έβαλα ποτέ ζώνη, δεν είχαμε ποτέ καθισματάκι. Ταξιδεύαμε χύμα στο πίσω κάθισμα, κατά πάσα πιθανότητα και μπροστά απλά δεν το θυμάμαι. «Δεν ξέραμε από τέτοια τότε» συνηθίζει να λέει η μαμά μου, όταν με βλέπει να μη σηκώνω μύγα στο σπαθί μου όταν πρόκειται να μετακινηθούμε με τα παιδιά. Κατά πάσα πιθανότητα ούτε οι γονείς μου φορούσαν ζώνη, ίσως μόνο σε ταξίδια στην εθνική οδό. Δεν θα αναφερθώ στο επίπεδο μόρφωσης των γονιών μου, το θεωρώ άσχετο, πράγματι δεν τους απασχολούσε το θέμα ασφάλειας στο αυτοκίνητο. Τους απασχολούσε μη σπάσουμε το κεφάλι μας στις σκάλες αλλά δεν είχαν σκεφτεί όταν θα εκσφεντονιζόμασταν στο παμπρίζ με το πρώτο φρενάρισμα.

Τη γλυτώσαμε λοιπόν κι οι τρεις. Εγώ, η αδελφή μου και ο αδελφός μου. Εγώ δεν θυμάμαι να έχω οδηγήσει ποτέ χωρίς ζώνη. Δεν τη βγάζω ούτε για να παρκάρω. Τα παιδιά από νεογέννητα μπήκαν στο κάθισμα και απλά ξέρουν πως η θέση τους στο αυτοκίνητο είναι εκεί. Τέλος. Έχω κάνει ταξίδια με απεριόριστες ποσότητες δακρύων στο πίσω κάθισμα, αλλά δεν το διαπραγματεύτηκα ποτέ. Προτίμησα να κάνω 100 στάσεις παρά να τα πάρω αγκαλιά. Και δεν το παίζω έξυπνη. Έχω ενδώσει μόνο μια φορά, πέρυσι το καλοκαίρι, όταν το κεφάλι της Μιράντας είχε φουσκώσει από το κλάμα και είχαμε κάνει το Καλαμάτα Αθήνα 5-6 ώρες. Πραγματικά, ένιωθα τόσο άσχημα, τόσο λάθος εκείνη τη στιγμή που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω πότε. Βέβαια, αυτή ηρέμησε και κοιμήθηκε και φτάσαμε στο σπίτι. Δεν έχει όμως σημασία. Γιατί θα φτάσεις στο σπίτι. Το θέμα είναι να φτάσουμε όλοι. Μπορεί να πάρεις 100 φορές το μωρό αγκαλιά στο πίσω ή στο μπροστινό κάθισμα. Δεν θα τρακάρεις ή θα φρενάρεις όλες αυτές τις φορές. Μία φορά θα γίνει το κακό, μία φορά θα τραβάς τα μαλλιά σου.

Με πιάνει απελπισία. Με αυτά που βλέπω, με αυτά που ακούω. Με παιδιά- αερόσακους στα πόδια του μπαμπά να οδηγούν στα 3 τους χρόνια. Και τους γονείς να κοκορεύονται έτσι απλά. Με μαμάδες να κρατάνε ευτυχισμένες τα μωρά τους στο πίσω κάθισμα. Για να μην κλαίνε. Ναι είναι εκνευριστικό το κλάμα. Και κουράζει όταν είσαι ο οδηγός. Σου αποσπά την προσοχή. Δεν ξέρω. Βρες τρόπους να το απασχολήσεις. Πες τραγούδια. Βάλε μουσική. Δώστου βιβλία. Δώστου μαρκαδόρους. Κι ας λερώσει. Μετρήστε τα κόκκινα αυτοκίνητα που σας προσπερνάνε. Μετρήστε τις στάσεις των λεωφορείων. Μετρήστε τα λεωφορεια. Στο κάτω κάτω, κλείστε τα αυτιά σας και προσηλωθείτε στο δρόμο. Το θέμα είναι να φτάσετε ΟΛΟΙ στον προορισμό σας. Και αν το παιδί είναι πάντα στο κάθισμά του και όχι μια έτσι μια γιουβέτσι, τότε θα καταλάβει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Πώς όταν κάνουμε μπάνιο βγάζουμε τα ρούχα μας, έ και όταν μπαίνουμε στο αυτοκίνητο καθόμαστε στο κάθισμα και βάζουμε τη ζώνη μας. Τέλος, αδιαπραγμάτευτο. Κι αν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τα αντανακλαστικά σου στην οδήγηση, ρώτα και τον άλλον που έρχεται από απέναντι, ή αυτόν που θα πέσει πίσω σου με φόρα και θα καρφώσει το τιμόνι στην κοιλιά του παιδιού σου. Το παιδί που δήθεν προστατεύεις από γρατσουνιές και βρωμιές στο πάρκο. Που ανυπομονείς να δεις να μεγαλώνει και να γίνεται άντρας ή μεγάλη κοπέλα. Κι αν είναι τυχερό και δεν πάθει τίποτα, μιας και παίζεις τη ζωή του κορώνα γράμματα, θα γίνει κι αυτό ένας άθλιος οδηγός. Και η ιστορία θα επαναληφθεί.

Δεν δικαιολογώ τους γονείς μου επειδή δεν ήξεραν. Έκαναν εγκληματικά λάθη. Δεν χρειάζεται καμπάνια οδικής ασφάλειας για να σκεφτείς ότι το παιδί κινδυνεύει στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου ενώ αυτό κινείται, χριστέ μου. Όμως στη γενιά των συνομήλικων μου που γίναμε γονείς, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Και αυτό που με πληγώνει πιο πολύ είναι που νιώθω συνένοχη, κάθε φορά που δεν λέω ή δεν κάνω κάτι.

P.S. εντωμετάξύ σκέφτηκα να αντικαταστήσουμε μερικοί μερικοί αυτά τα αυτοκόλλητα που κοτσάρουμε στο τζάμι "παιδί στο αυτοκίνητο" με άλλα που να γράφουν "ανεύθυνος μπαμπάς στο τιμόνι" έτσι για να προσέχουν οι από πίσω....