Το πτυχίο της καρδιάς και τέσσερις μέρος εκτός.

Μια εβδομάδα μετά τα γενέθλια της Δανάης (για το πάρτυ της οποίας χρωστάω ποστ, γιατί οι λεπτομέρειες ήταν πολύ διασκεδαστικές για να μην τις μοιραστώ), είχα κι εγώ τα δικά μου γενέθλια, τα οποία, όπως ήταν αναμενόμενο πέρασαν στο ντούκου, με δανεικό ένα κομμάτι τούρτας από τους γείτονες, που γιόρταζαν κι αυτοί, όλως τυχαίως γενέθλια την ίδια μέρα.

Όμως, το δώρο μου για τα γενέθλια το πήρα δύο μέρες αργότερα (αν εξαιρέσεις μια τσάντα γεμάτη με καλούδια από το Tiger από τον Δημήτρη που πέτυχε διάνα, σε αντίθεση με τις κατακόκκινες ψιλοτάκουνες γόβες που μου είχε χαρίσει πέρυσι και τις είχα επιστρέψει την επόμενη μέρα για να πάρω κάτι φλατ μποτάκια). Το δώρο μου ήταν το πτυχίο μου από το Ανοικτό Πανεπιστήμιο για την παραλαβή του οποίου επιστρατεύτηκε όλη η οικογένεια και ταξίδεψαμε μέχρι την Πάτρα (όπου είναι και η έδρα του Πανεπιστημίου) για να έχω κοινό για χειροκρότημα. Έτσι μετά από 6 ολόκληρα χρόνια, άλλα χαλαρά άλλα λίγο πιεσμένα, χωρίς να σκεφτώ ούτε μια στιγμή να τα παρατήσω, πήρα το πολυπόθητο πτυχίο μου, το οποίο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μου χρησιμεύσει που-θε-νά. Κι όμως, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, ακριβώς επειδή ήταν από επιλογή και εξ αποστάσεως, έμαθα τόσα πολλά πράγματα, γέμισα τόσες βιβλιοθήκες με βιβλία και ήρθα σε επαφή με τόσους όμορφους ανθρώπους (καθηγητές και φοιτητές) που δεν θα ζητούσα τα λεφτά μου πίσω (8.400 ευρώ παρακαλώ) για να πάω διακοπές.

Γιατί διακοπές πήγα! Το δώρο μου επειδή πήρα το πτυχίο μου, ήταν ένα ταξίδι στο εξωτερικό την αμέσως επόμενη μέρα. Στο Εδιμβούργο και όχι στο Λονδίνο, προς μεγάλη απογοήτευση του νονού Χάρη και της νονάς Όλγας, οι οποίοι χόρευαν νυχθημερόν το χορό της βροχής για να ακυρωθεί η πτήση μας. Ταξίδι στο εξωτερικό λοιπόν, μετά από 2 χρόνια περίπου (η τελευταία φορά ήταν λίγο πριν γεννήσω  τη Μιράντα, όταν είχαμε πάει στη Βαρκελώνη, ασθμαίνοντας με την κοιλιά στο στόμα, 8^ος μήνας και μην μπορώντας να φάω με καθαρή συνείδηση όλα εκείνα τα τάπας, ας όψεται ο διαβήτης). Όμως τώρα του έδωσα και κατάλαβε, τι πρωινά, τι βραδινά, τι δείπνο στο Italian του Jamie Oliver (το οποίο παρεπιπτόντως έχει πολύ ΜΙΚΡΕΣ μερίδες), τι Christmas Market, τι περπάτημα χωρίς καθόλου κρύο, τι εκδρομή στα Highlands, τι επισκέψεις σε μουσεία με ΔΩΡΕΑΝ είσοδο παρακαλώ. Επίσης στη λίστα του επιτυχημένου ταξιδιού να προστεθεί: για πέντε νύχτες κοιμάμαι όσο θέλω και ξυπνάω από το δικό μου ξυπνητήρι, κάνω τσιγάρο πίνοντας gluhwein κάτω από τη χριστουγεννιάτικη ρόδα χωρίς κανείς να με παρακαλάει να μπούμε και ταξιδεύω ελαφρά με μια βαλίτσα που την παίρνω πάνω γιατί ταξιδεύω με easyjet. (200 ευρώ πήγαινε-ελα για δύο άτομα, κλεισμένο από τον Ιούλιο!)

 

Και κάπως έτσι, πέρασαν οι πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου και ήδη έχω στείλει τα χριστουγεννιάτικα happy mail ενώ καθημερινά λαμβάνω υπερπαραγωγές-φακέλους και νιώθω τόσο υπέροχα, που κάτι τόσο απλό όσο ένα γράμμα, κάτι τόσο συνηθισμένο μπορεί πραγματικά, ίσως στιγμίαια αλλά δεν πειράζει, να σε κάνει να αισθανθείς ευτυχισμένος.

Και κάπως έτσι, έγραψα ένα μη μαμαδίστικο ποστ μετά από πολύ πολύ καιρό....