Δυομισάρι σε νέες περιπέτειες

Ξυπνητήρι 7:30. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω βάλει δυο φορές ξυπνητήρι, για να πάω να γεννήσω κάτι ξέγνοιαστα σαββατιάτικα πρωινά τα παιδιά μου με προγραμματισμένη καισαρική. Όμως βάζω το ξυπνητήρι γιατί, λέει, είχα κάνει αίτηση μέσω ΕΣΠΑ για το Μιραντάκι και ναι το πήρανε και αύριο, λέει πρέπει να πάει για προσαρμογή δυο ωρίτσες.

Με το που χτυπάει το ξυπνητήρι, η Μιράντα ξυπνάει,  κατουριέται πάνω της, στο κρεβάτι ΜΑΣ, τα τσίσα της ακουμπάνε και τη Δανάη, που είναι κι αυτή στο κρεβάτι μας. Τις σηκώνω άρον άρον, μπάνιο, γάλα, θα πάμε σχολείο, να έρθεις κι εσύ μαζί, όχι δεν θέλω να πάω, άντε δεν θα πάμε μαμά;

Μέχρι να φτάσουμε, δεν έχω καταλάβει ούτε αν αυτή τρελαίνεται στην ιδέα να πάει στο σχολείο, ούτε αν εγώ έχω καμιά διάθεση να την αφήσω εκεί. Φτάνουμε. Οι δασκάλες επιβλέπουν τα παιδιά στην αυλή, αφήνω τη Μιράντα, την τσάντα της, φιλί, «Γειά σου μαμά» με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Βγαίνω από την ξύλινη, προχειροβαμμένη πόρτα του δημόσιου παιδικού σταθμού και την αφήνω.

Μέχρι το αυτοκίνητο βάζω τα κλάματα. Η Δανάη με επαναφέρει στην τάξη. «μαμά εγώ είμαι πιο σοβαρή». ΝΑΙ αλλά το άφησα αυτό το μικρό το δυομισάρι κι έφυγα. Και δεν υπάρχει λόγος να το αφήσω, αφού είμαι σπίτι, ό,τι κι αν κάνω το κάνω από το σπίτι. Δεν μπλέκεστε στα πόδια μου, θα παίζω όλη μέρα μαζί σας στο πάτωμα και θα βλέπουμε Πέπα και Νικόλα από το πρωί.

Δεν γυρίζουμε σπίτι. Κλαίω. Παίρνω τον Δημήτρη, του τα λέω, κλαίω.

Είμαι με το κινητό στο χέρι, ανεβάζω στο fb την φωτογραφία της, σχολιάζοντας «how the hell did this happen?” γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό.

 

Προσπαθώ να ξεχαστώ. Έχω δυο ώρες με τη μεγάλη μου κόρη που πραγματικά το χαίρεται που είμαστε μόνες μας. Τσεκάρω κινητό και βλέπω δυο αναπάντητες. Μα καλά τι μάνα είμαι εγώ; Πώς δεν το άκουσα;

«ελάτε, έχει λίγο γκρίνια και κλαίει, σας ζητάει, κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλάει σε κανέναν». Τρέχω, έχει περάσει μιαμιση ώρα εκεί μόνη της με δασκάλες που δεν τις ξέρει, δεν τις ξέρω ούτε εγώ, νομίζω πως απλά επιβλέπουν τον χώρο. Είναι πρώτες μέρες και η κατάσταση είναι χύμα, νομίζω στο σχολείο. Πόση ώρα να παίξει το μικρό μου μόνο του ανάμεσα σε άγνωστα αγοράκια που τρέχουν σαν τρελά και κοριτσάκια στην ηλικία της αδερφής της παρά κάτι;

Φτάνουμε. Τη βλέπω δίπλα στην πόρτα, με την τσαντούλα της στην πλάτη, με βλέπει και φωτίζεται. «ήρθες, εγώ έκλαιγα» έχει ακόμη δάκρυα στα μάτια...

Τι του έκανα η κακούργα; Θα το ξαναπάω και αύριο για προσαρμογή στο λάκο με τα λιοντάρια, το δυομισάρι μου.