3/9/14

Δυομισάρι σε νέες περιπέτειες

Ξυπνητήρι 7:30. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω βάλει δυο φορές ξυπνητήρι, για να πάω να γεννήσω κάτι ξέγνοιαστα σαββατιάτικα πρωινά τα παιδιά μου με προγραμματισμένη καισαρική. Όμως βάζω το ξυπνητήρι γιατί, λέει, είχα κάνει αίτηση μέσω ΕΣΠΑ για το Μιραντάκι και ναι το πήρανε και αύριο, λέει πρέπει να πάει για προσαρμογή δυο ωρίτσες.
Με το που χτυπάει το ξυπνητήρι, η Μιράντα ξυπνάει,  κατουριέται πάνω της, στο κρεβάτι ΜΑΣ, τα τσίσα της ακουμπάνε και τη Δανάη, που είναι κι αυτή στο κρεβάτι μας. Τις σηκώνω άρον άρον, μπάνιο, γάλα, θα πάμε σχολείο, να έρθεις κι εσύ μαζί, όχι δεν θέλω να πάω, άντε δεν θα πάμε μαμά;
Μέχρι να φτάσουμε, δεν έχω καταλάβει ούτε αν αυτή τρελαίνεται στην ιδέα να πάει στο σχολείο, ούτε αν εγώ έχω καμιά διάθεση να την αφήσω εκεί. Φτάνουμε. Οι δασκάλες επιβλέπουν τα παιδιά στην αυλή, αφήνω τη Μιράντα, την τσάντα της, φιλί, «Γειά σου μαμά» με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Βγαίνω από την ξύλινη, προχειροβαμμένη πόρτα του δημόσιου παιδικού σταθμού και την αφήνω.
Μέχρι το αυτοκίνητο βάζω τα κλάματα. Η Δανάη με επαναφέρει στην τάξη. «μαμά εγώ είμαι πιο σοβαρή». ΝΑΙ αλλά το άφησα αυτό το μικρό το δυομισάρι κι έφυγα. Και δεν υπάρχει λόγος να το αφήσω, αφού είμαι σπίτι, ό,τι κι αν κάνω το κάνω από το σπίτι. Δεν μπλέκεστε στα πόδια μου, θα παίζω όλη μέρα μαζί σας στο πάτωμα και θα βλέπουμε Πέπα και Νικόλα από το πρωί.
Δεν γυρίζουμε σπίτι. Κλαίω. Παίρνω τον Δημήτρη, του τα λέω, κλαίω.
Είμαι με το κινητό στο χέρι, ανεβάζω στο fb την φωτογραφία της, σχολιάζοντας «how the hell did this happen?” γιατί πραγματικά δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό.
 
Προσπαθώ να ξεχαστώ. Έχω δυο ώρες με τη μεγάλη μου κόρη που πραγματικά το χαίρεται που είμαστε μόνες μας. Τσεκάρω κινητό και βλέπω δυο αναπάντητες. Μα καλά τι μάνα είμαι εγώ; Πώς δεν το άκουσα;
«ελάτε, έχει λίγο γκρίνια και κλαίει, σας ζητάει, κάθεται σε μια γωνιά και δεν μιλάει σε κανέναν». Τρέχω, έχει περάσει μιαμιση ώρα εκεί μόνη της με δασκάλες που δεν τις ξέρει, δεν τις ξέρω ούτε εγώ, νομίζω πως απλά επιβλέπουν τον χώρο. Είναι πρώτες μέρες και η κατάσταση είναι χύμα, νομίζω στο σχολείο. Πόση ώρα να παίξει το μικρό μου μόνο του ανάμεσα σε άγνωστα αγοράκια που τρέχουν σαν τρελά και κοριτσάκια στην ηλικία της αδερφής της παρά κάτι;
Φτάνουμε. Τη βλέπω δίπλα στην πόρτα, με την τσαντούλα της στην πλάτη, με βλέπει και φωτίζεται. «ήρθες, εγώ έκλαιγα» έχει ακόμη δάκρυα στα μάτια...
Τι του έκανα η κακούργα; Θα το ξαναπάω και αύριο για προσαρμογή στο λάκο με τα λιοντάρια, το δυομισάρι μου.

7 σχόλια:

loretta είπε...

Δύσκολο. Κι εμένα τη Δευτέρα ξεκινάει, 26 μηνών. Κλαψ. Αλλά μια χρονιά ακόμα με τη γιαγιά στο σπίτι μου φαίνεται άδικο. Μαζί της και ο μεγάλος για τρίτη χρονιά αλλά σε διαφορετικό σταθμό από τις 2 προηγούμνες, προβλέπω διπλά δράματα. Τουλάχιστον θα είναι μαζί. Άσε, άσε, δύσκολη εβδομάδα έρχεται.

mirelen είπε...

Αχ,είναι πραγματικά τόσο δύσκολο! Αλλά το να βλέπω ότι το ζούμε όλες μαζί οι μαμάδες, και ότι κάποια στιγμή θα το ξεπεράσουμε όλες μαζί κάπως με κάνει να σκέφτομαι θετικά!

Ανώνυμος είπε...

Η δική μου δυομισάρα πήγε για δύο ώρες στον βρεφονηπιακό την ημέρα αφού γυρίσαμε από διακοπές (για να μπορέσω να οργανωθώ). Μου είπε "ευχαριστώ πάρα πολύ μαμά μου" όταν της είπα ότι θα πάει, μου έδωσε ένα φιλί και εξαφανίστηκε μέσα. Όταν ήρθα να την πάρω δεν ήθελε να φύγει! Την προηγούμενη φορά που πήγε εκεί δεν την άφησα γιατί έκλεγε (πριν από λίγους μήνες) οπότε χρειάζεται χρόνο. Αλλά εγώ έχω ακόμα τον μικρό στο σπίτι οπότε δεν μου φαίνεται και τόσο πολύ (και είναι μόνο μία φορά την εβδομάδα). Κατερίνα από τα ξένα

Unknown είπε...

Ακριβώς τα ιδια περάσαμε και μεις ......

Ανώνυμος είπε...

Πόσο χαίρομαι που σας "ανακάλυψα"!!!
Καλή αρχή Μιράντα!!!
Η μαμά της Μαριέττας

Ανώνυμος είπε...

Γέλασα και στενοχωρήθηκα ταυτόχρονα μ' αυτό το ποστ. Κουράγιο! Κι εμείς σήμερα αρχίσαμε με μια ώρα προσαρμογή, για να δούμε πώς θα πάει.

Ανώνυμος είπε...

πολυ ομορφα τα κοριτσακια σας εχσετε σκεφτει να κανουν διαφημιστικα,μοντελινγκ,φωτογραφισεις ?