απλά τα πράγματα

Η ζωή μας επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς μετά τα πανηγύρια του Δεκεμβρίου. Καιρός ήταν. Αν εξαιρέσεις τις πρώτες ημέρες που ξαναπήγαν στο σχολείο και ήμασταν κι οι δυο τόσο υποχόνδριοι, ότι θα γυρίσουν με χιλιάδες μικρόβια κολλημένα πάνω στα ρούχα τους και θα ξανααρρωστήσουν αμέσως, τελικά δεν συνέβη τίποτα ακόμη. Υποθέτω πως θα αρρωστήσουν πολλές φορές ακόμη στη ζωή τους, απλά να, γίνεται να μην είναι σύντομα;

Πρώτη μέρα στο σχολείο μετά από ενάμιση μήνα σχεδόν, χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Κι εγώ αλλά δεν φαίνομαι!

Εντωμεταξύ, στο σπίτι με έχει πιάσει Ikeaιαση. Δηλαδή χάζεμα καταλόγου, ανέβασμα διάθεσης και φουλ redecorating. Μέχρι και τον καναπέ μας έβαλα σε αγγελία για να αγοράσουμε καινούριο, γενικά θέλω να ξεφορτωθώ ό,τι δεν έχω χρησιμοποιήσει εδώ και χρόνια και μένει στο ντουλάπι χωρίς λόγο ύπαρξης. Το αγαπώ αυτό το σπίτι, αν κλείσεις τα μάτια και ξεχάσεις κάποιους παράγοντες (μέσα και έξω), είναι καταπληκτικό σπιτάκι. Και επίσης έχει πολλές δυνατότητες. Το σαλόνι το έχω φέρει τούμπα εκατό φορές και υποθέτω ότι όταν τα περισσότερα παιχνίδια θα πάνε στο δωμάτιό τους σε λίγα χρόνια, θα έχω περισσότερες επιλογές.
 

Τώρα που είπα «δωμάτιο τους». Το θέμα του ύπνου ήρθε και κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μας πριν έναν μήνα. Ξυπνούσα το πρωί και δεν ήξερα που κοιμόμουν, με ποιόν και τι είχε προηγηθεί το προηγούμενο βράδυ. Πολύ sexy ακούγεται αυτό. Όμως δεν ήταν. Τα κορίτσια έρχονταν κατά ριπάς κάθε βράδυ στο κρεβάτι μας. Τις περισσότερες φορές τις αφήναμε, μερικές φορές προσπαθούσαμε να τις γυρίσουμε πίσω αλλά ξυπνούσαν και ξαναέρχονταν, ο Δημήτρης πήγαινε στο κρεβάτι της Δανάης ή στον καναπέ. Ή εγώ στο κρεβάτι της Δανάης με τη Μιράντα. Ή εγώ με τα δυο παιδιά στο μεγάλο κρεβάτι. Γενικά, ένα δράμα.

Ωσπου ένα βράδυ και ενώ είχαν κοιμηθεί από τις 9:30, δύο ώρες μετά η Δανάη ξύπνησε και ήρθε κλαίγοντας στο σαλόνι λες και την είχαμε εγκαταλείψει και είχαμε φύγει ταξίδι στο Μπαλί (που πλάκα πλάκα οριακά ήμουν εκείνη τη στιγμή να το κάνω). Έτσι λοιπόν, έσκισα όλα τα πτυχία ψυχολογίας που δεν έχω, όλα τα περί ενσυναίσθησης που έχω διαβάσει, βγήκε το πράσινο τερατάκι από μέσα μου, γύρισε το κεφάλι μου σαν την κοπελίτσα του Εξορκιστή και φώναξα! Η Δανάη έκλαιγε φυσικά και έλεγε «έχει σπάσει η καρδιά μου και δεν ξέρω αν μπορώ να ξανακολλήσω τα κομμάτια». Πήγα στο κρεβάτι μου, πήρα ένα βιβλίο και της είπα «είμαι εδώ, πήγαινε να κοιμηθείς στο κρεβάτι σου». Πρέπει να το είπα 100 φορές. Εντωμεταξύ φυσικά είχε ξυπνήσει και η Μιράντα, η οποία, περιέργως, υπάκουσε. Και αυτό ήταν το hit της βραδιάς. Το γεγονός ότι η Μιράντα ξύπνησε ακούγοντας την φασαρία που έκανα εγώ και η Δαναη και γύρισε στο κρεβάτι της αδιαμαρτύρητα ήταν το καταλυτικό σημείο. Η Δαναή πηγαινοερχόταν κανένα τέταρτο κλαψουρίζοντας στο δωμάτιο μου αλλά εγώ ήμουν βράχος (και στα μούτρα μου) και την καθυσύχαζα και της έλεγα να επιστρέψει στο κρεβάτι της. Κάποια στιγμή πήγε και κοιμήθηκε. Ήρθε μέσα στη νύχτα και της το ξαναείπα και ξαναπήγε. Και από τότε σχεδόν κάθε βράδυ, ξυπνάνε, έρχονται, τσεκάρουν, τους λέω να γυρίσουν και γυρνάνε. Εννοείται ότι το σαββατοκύριακο επιτρέπεται το χουζούρι στο κρεβάτι μας. Και κάθε πρωί, οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια απομακρύνονται πιο πολύ και πιο πολύ.

Και ενώ έρχονται οι απόκριες που δεν χωνεύω καθόλου αλλά τι να κάνουμε, εγώ φτιάχνω σαν τρελή κάτι σχεδόν καθημερινά, για να μην σκουριάσω. Κάποια τα βάζω στο etsy, κάποια όχι και τα κρατάω για εμάς. Μου αρέσει πολύ αυτό το τετράωρο τα πρωινά, καφεδάκι και δημιουργία. Αυτό, sanity!

Επίσης μετά τις εκλογές νιώθω λίγο περισσότερο αισιόδοξη και ευχαριστιέμαι επιτέλους να βλέπω ειδήσεις. Δεν ξέρω τι θα γίνει αλλά νιώθω πώς κάτι γίνεται! Σκεφτόμουν το ΣΚ, που είχαμε πάει να ψηφίσουμε, τι θα έλεγε ο μπαμπάς μου για τη σημερινή κατάσταση. Θα το πίστευε; Τι θα ψήφιζε; Θα είχε απογοητευτεί; Θα είχε ελπίδα;


Και σε άλλα νέα, πιο ανάλαφρα περιμένουμε εναγωνίως ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΝΕ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ να δω τις 50 αποχρώσεις του γκρι. Χάλια το παιδί στην ταινία αλλά το αξύριστο του πάει οπότε εντάξει.

Α! και σε δυο μήνες είναι και τα γενέθλια της Μιράντας, ξεκινάνε οι λίστες!

 

Κι επειδή το ποστ είναι λίγο από όλα, πολυσυλλεκτικό, να και λίγες Ατάκες της Δανάης



Παίζω με τη Μιράντα σχολείο.
Ο Δημήτρης με τη Δανάη με τις πλαστελίνες φτιάχνουν ρούχα.
-Μιράντα εγώ είμαι στο θέμα ραπτικής.
Όχι στο ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ!

Επεξήγηση για την 28η Οκτωβρίου.
-Ήταν ένας δήμαρχος Γερμανός,
όχι από εμάς τους Γερμανούς,
τους άλλους,
και ήθελε να πάρει όλες τις χώρες.

Δανάη: Θα σου πω κάτι αλλά θα πω και τη νότα!
Εγώ: Δηλαδή;
Δανάη: Έλα ρε μαμά.....





ΜΙΡΑΝΤΑ
Μιράντα : θέλω χυμό.. Αλλά όχι με βιταμίνες, με πορτοκάλια.