Reality bites

Ε ναι λοιπόν, ξανααρρωστήσανε. Ή μάλλον δεν πρόλαβαν καλά καλά να αναρρώσουν και μας πήρε η μπάλα πάλι.

Και μπορώ να κάνω άνετα μια λίστα με όλα τα πράγματα που με κάνουν να χάνω τον ύπνο μου και μου μαυρίζουν την καρδιά αλλά όχι.

Θα κάνω μια λίστα με όλα αυτά που με κάνουν να χαμογελώ και να χαίρομαι. Και να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Με χιόνι ή χωρίς. Με σχολείο ή χωρίς. Με αγκαλιές και γέλια και λίγο βήχα.

Λίγοι μήνες μας χωρίζουν από το να ξαναζήσουμε πάλι αυτές τις ανέμελες στιγμές. Με καυτά σορτσάκια και γαλάζια μπρετελάκια και ένα χούλα Χουπ στην πίσω αυλή του σπιτιού μου στην Αιδηψό.

Άρχισα να ζωγραφίζω, δειλά, και να δημιουργώ. Μεγάλη ψυχοθεραπεία. Κι όπου με βγάλει.

Αυτό το κέικ με φρούτα του δάσους, που ποτέ δεν μου άρεσαν, τώρα με ξετρελαίνει. Και δίνει χρώμα στα πρωινά μας.

Οι "ψεύτικοι" ύπνοι, τα role playing παιχνίδια μας και οι αδερφίστικες χαζομαρίτσες.

Οι ζωγραφιές που φουσκώνουν που δίνουν πάλι χρώμα στο homeschooling μας.

Αυτά τα απλά λουλουδάκια στον πάγκο της κουζίνας.

Η συγκίνηση όταν διάβασα το γράμμα από το Λονδίνο μιας κατά τα άλλα άγνωστης μαμάς, που φαίνεται να μας συνδέουν τόσα πολλά!

Το γεγονός ότι διαβάζω ακόμη, δανεικά βιβλία, από τη βιβλιοθήκη.

Αυτό που διάβασα απόψε και συμφωνώ απολύτως.

Κι αυτό το υπέροχο τραγούδι που μου δίνει ελπίδα από το soundtrack της ταινίας "Pleasantville" (διασκευή του original των The Beatles).


Ότι έχω φίλους που νοιάζονται.

Ότι όταν μπαίνει στο σπίτι, ξέρω ότι ολοκληρώνεται το παζλ.

Ότι ξέρω πως είμαι καλή μαμά, όσο κι αν οι περιστάσεις, οι συστάσεις και καταστάσεις δείχνουν το αντίθετο.