Ατάκες Μιράντας

Ατάκες Μιράντας. Τις παρακάτω τις "μάζεψα" σε δυο τρεις μέρες, όταν αποφάσισα ότι έχω παρατήσει το θέμα και οι ατάκες τρέχουν βροχή, εκατέρωθεν.

Η Μιράντα τριών τον άλλο μήνα λοιπόν.

Παίζει με μια κούκλα.
-Αυτό το μωρό δεν μιλάει, ούτε ξέρει να περπατάει. Προτιμεί να μείνει στο σπίτι με τη μαμά του.


Θυμωμένη μαζί μου.
-Δεν σε περιγράφω και δε σου μιλάω άλλο!


Βλέποντας έναν πυλώνα της ΔΕΗ.
-Μαμά, η κορυφή του πύργου του Άιφελ!


Έχω κάψει σχεδόν κάτι πίτες στο φούρνο και τις τρώω.
-Μαμά τι τρως; Ξύλο;

Κάνει κακά στο γιο γιο.
-Όταν θα σου πω "ια ια ο" θα έρθεις να με σκουπίσεις.


Βλέπει ψίχουλα στο πάτωμα.
-Να σκουπίσουμε σήμερα!


Μαλώνει με τη Δανάη για τα παιχνίδια.
-Εσύ πήγαινε να φτιάξεις στο δικό σου πλευρό.


Ακούμε ραδιόφωνο. Μπαίνει το "τι είναι αγάπη" των Ονειράμα. Αυτές παίζουν.
-Έλα μωρέ. Να μη χορέψουμε. Να παίξουμε.


-μαμά να παίξω με το μπαλάκι;
-Ναι.
-Ευχαριστώ υψηλοτάτη!



Μαλώνουμε γιατί δεν θέλει να φάει αρακά. Γενικά παρεκτρέπεται και αρχίζει να αντιμιλάει.
Στο τέλος λέει: Δεν υπάρχει περίπτωση.
Ξεχειλίζει το ποτήρι, την πάμε τιμωρία στο δωμάτιο.
Όταν επιστρέφει και τα ξαναβρίσκουμε με συγνώμες κλπ, αποφαίνεται:
-Θα πάω σε άλλο σπίτι με άλλο μπαμπά και άλλη μαμά. Γιατί μου μιλήσατε άσχημα.
-Που θα πας;
-Στην Αυστραλία.
-Πώς; Με το αεροπλάνο;
-Όχι με τα πόδια!


-Μου πήρε το ψωμί από το πιάτο μου!
-όχι ήταν δικό της (μικρό ψεμματάκι για να σώσω την κατάσταση)
-Όχι ήταν δικό μου και είχε μαρμελάδα που έγραφε ΜΙΡΑΝΤΑ.


Θέλει να κατέβει από την καρέκλα στο τραπέζι αλλά η καρέκλα είναι στριμωγμένη και δεν μπορεί.
-Είμαι παγιδευμένη!


Έχει βγει ο ποπός της έξω από το παντελόνι. Την λέω κολαρίνι!
-Γιατί με λες έτσι; Δεν φοράω κολάρο!


Προχωράμε στο δρόμο και με τις δύο. Απαντάω στη Δανάη και η Μιράντα μου λέει κάτι αλλά δεν την ακούω και δεν προλαβαίνω να της απαντήσω.
-Μαμά σου μιλάω και δεν μου δίνεις σημασία.

Εγώ: είναι ώρα για ύπνο!
Αυτή: όχι είναι ώρα για διασκέδαση!


Πάλι μαλώνουμε για το φαγητό!
-Μιράντα νομίζω πως έρχεται η ώρα της τιμωρίας!
-(με ειρωνικό ύφος το τρίχρονο) Γιατί; έχεις ρολόι στην κουζίνα;



Σε στιγμή χαράς!
-Σε αυτό το σπίτι είμαστε πάντα χαρούμενοι!



Σηκώνεται από το γιο γιό!
-Σας παρουσιάζωωωωωωω τα κακά μου!!!


-Μαμά ποπός λέμε; Πιπί είναι αστείο! Κόλος όχι!

Της δίνω χυμό!
-Δεν θα το πιω πολύ γρήγορα γιατί μπορεί να πιάσω κανένα λόξυγγα!








 

Reality bites

Ε ναι λοιπόν, ξανααρρωστήσανε. Ή μάλλον δεν πρόλαβαν καλά καλά να αναρρώσουν και μας πήρε η μπάλα πάλι.

Και μπορώ να κάνω άνετα μια λίστα με όλα τα πράγματα που με κάνουν να χάνω τον ύπνο μου και μου μαυρίζουν την καρδιά αλλά όχι.

Θα κάνω μια λίστα με όλα αυτά που με κάνουν να χαμογελώ και να χαίρομαι. Και να ελπίζω σε ένα καλύτερο αύριο. Με χιόνι ή χωρίς. Με σχολείο ή χωρίς. Με αγκαλιές και γέλια και λίγο βήχα.

Λίγοι μήνες μας χωρίζουν από το να ξαναζήσουμε πάλι αυτές τις ανέμελες στιγμές. Με καυτά σορτσάκια και γαλάζια μπρετελάκια και ένα χούλα Χουπ στην πίσω αυλή του σπιτιού μου στην Αιδηψό.

Άρχισα να ζωγραφίζω, δειλά, και να δημιουργώ. Μεγάλη ψυχοθεραπεία. Κι όπου με βγάλει.

Αυτό το κέικ με φρούτα του δάσους, που ποτέ δεν μου άρεσαν, τώρα με ξετρελαίνει. Και δίνει χρώμα στα πρωινά μας.

Οι "ψεύτικοι" ύπνοι, τα role playing παιχνίδια μας και οι αδερφίστικες χαζομαρίτσες.

Οι ζωγραφιές που φουσκώνουν που δίνουν πάλι χρώμα στο homeschooling μας.

Αυτά τα απλά λουλουδάκια στον πάγκο της κουζίνας.

Η συγκίνηση όταν διάβασα το γράμμα από το Λονδίνο μιας κατά τα άλλα άγνωστης μαμάς, που φαίνεται να μας συνδέουν τόσα πολλά!

Το γεγονός ότι διαβάζω ακόμη, δανεικά βιβλία, από τη βιβλιοθήκη.

Αυτό που διάβασα απόψε και συμφωνώ απολύτως.

Κι αυτό το υπέροχο τραγούδι που μου δίνει ελπίδα από το soundtrack της ταινίας "Pleasantville" (διασκευή του original των The Beatles).


Ότι έχω φίλους που νοιάζονται.

Ότι όταν μπαίνει στο σπίτι, ξέρω ότι ολοκληρώνεται το παζλ.

Ότι ξέρω πως είμαι καλή μαμά, όσο κι αν οι περιστάσεις, οι συστάσεις και καταστάσεις δείχνουν το αντίθετο.