Mess(α) ή (π)αί(ξω);

Διχαστήκαμε. Και διχάσαμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Μπήκαν από τη μία πλευρά οι μισοί κι ας μην συμφωνούν σε τίποτα άλλο εκτός από το ναι, και από την άλλη αυτοί του ΟΧΙ, οι κακοί, που θέλουν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης.

Στο σπίτι επικρατεί σχετική ηρεμία. Βέβαια, επειδή δεν είχαμε κρύψει στα σεντούκια χρήματα, ούτε στηθηκαμε στην ουρά την Παρασκευή στις 3 η ώρα το βράδυ, τα μετρητά είναι λίγα. Οπότε υποθέτω κάτι πρέπει να τους πω για να μην μου ζητάνε πράγματα που δεν είναι και πρώτης ανάγκης. «Είναι κλειστές οι τράπεζες». Έτσι τους είπα. «Και πότε θα ξαναανοίξουνε» με ρώτησε η Μιράντα. Δεν ήξερα. Υποθέτω θα εξαρτηθεί από το τι θα ψηφίσω την Κυριακή. Ή έτσι με έχουν κάνει να πιστεύω. «γιατί δεν τυπώνουμε δικά μας;» ρώτησε η Δανάη. Γιατί δεν έχουμε εκτυπωτή. Τόσο απλά.

Χτες φεύγοντας από τη βιβλιοθήκη σκέφτηκα να πάμε λίγο στη μαμά μου, όμως όλοι οι δρόμοι ήταν κλειστοί προς το κέντρο. Απογοήτευση. «τι κάνουν στη Βουλή;» «Τι είναι η Βουλή;» «Τι είναι διαδήλωση;» «Δεν μπορούμε να τους πούμε να κάνουν λίγο στην άκρη να περάσουμε;» Το τι άκουσα δεν περιγράφεται.

Δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τι συμβαίνει, εδώ μεγάλοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν. Έχει πέσει και στο τραπέζι η λέξη δραχμή, που υπό άλλες συνθήκες δεν θα υπήρχε καν στο λεξιλόγιο τους. Δραχμή, βουλή, ευρώ, Τσίπρας, τράπεζες. Μικρά παιδιά, 3 και 5, τι δουλειά έχετε εσείς με όλα αυτά;

Κι όμως, το μέλλον τους έχει να κάνει και με αυτά. Με το αν θα ταξιδεύουν με την ίδια ευκολία όπως μέχρι τώρα, αν θα έχουν ανοιχτές πόρτες για δουλειά και για σπουδές παντού στην Ευρώπη, αν η Ελλάδα θα δέχεται ευρωπαϊκά πακέτα χρηματοδότησης για να ζουν τη ζωή που ονειρεύονται.

Τι είναι η Ευρώπη; Μια ήπειρος. Με χώρες που χρωστάνε η μία στην άλλη, σαν εμάς. Γίνεται να σταματήσει αυτό; Να εκμηδενιστούν τα χρέη, με μνημόνια έστω, με συμφωνίες, αλλά κάποια στιγμή να μην υπάρχουν άλλα χρήματα που χρωστάμε; Υποθέτω πως όχι. Γιατί σε κάθε δίλημμα, σε κάθε εκλογική στιγμή, οι Έλληνες θα διχάζονται. Ποτέ μα ποτέ δεν θα είμαστε μια γροθιά. Δημοκρατία έχουμε εξάλλου.

Σκέφτομαι τον μικρόκοσμό μας, και ξέρω πως μπορώ να προστατέψω τα παιδιά μου, όχι οικονομικά, αλλά ηθικά τουλάχιστον. Μπορεί σε λίγες μέρες να μην έχω πρόσβαση σε χρήματα κι αυτό θα αλλάξει την καθημερινότητα αλλά ξέρω ότι μπορώ να ανταπεξέλθω αλλιώς. Όμως αυτή η κατάσταση δεν αφορά το μέλλον των δικών μου παιδιών ΜΟΝΟ. Δεν θα βγάλω χρήματα για να σώσω το δικό μου σπίτι. Δεν γίνεται και αυτή τη φορά να κοιτάμε τον εαυτούλη μας. Θα ψήφιζα όχι αν ήξερα ότι πράγματι πρόκειται για τη συμφωνία και όχι για το ευρώ/δραχμή. Θα ψήφιζα ναι αν ήξερα ότι η συμφωνία, όσο σκληρή κι αν είναι, θα μας βγάλει για πάντα από το χρέος, σύντομα. Όμως, τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Και κανείς δεν μου λέει υπεύθυνα τι θα γίνει την επόμενη μέρα!

Την επόμενη Δευτέρα, θα ξυπνήσουμε, θα φάμε πρωινό και θα παίξουμε. Θα έχουμε ρεύμα, ίντερνετ, γάλα στο ψυγείο και δημητριακά στο ράφι. Ελπίζω και μια καλή εξήγηση από επίσημα χείλη.