Epic fail day

Ετοιμαζόμαστε να πάμε σε ένα πάρτυ. Η Μιράντα κοιμάται στον καναπέ, την ξυπνάω και δεν θέλει να ξυπνήσει. Γκρινιάζει κανένα δεκάλεπτο που την ξύπνησα και κανέναν δεκάλεπτο επειδή δεν συμφωνεί με το φόρεμα που διάλεξα. Η Δανάη ντύνεται, ο Δημήτρης της φτιάχνει τέλεια τα μαλλιά αλλά την πονάει λίγο στο χτένισμα και γενικά η προετοιμασία δεν πάει ρολόι.

Τσεκάρω το κινητό μου για να δω που ακριβώς είναι η διεύθυνση του πάρτυ και συνειδητοποιώ 5 ΛΕΠΤΑ ΠΡΙΝ ΦΥΓΟΥΜΕ, ότι το πάρτυ είναι το άλλο Σάββατο.

Λιποθυμώ λιγάκι και μετά πρέπει να ανακοινώσω το νέο και στους υπόλοιπους.

Το ξεστομίζω, οι αντιδράσεις δεν είναι τόσο έντονες όσο περίμενα. Εγώ τραβάω τα μαλλιά μου και νιώθω τόσο άσχημα γιατί μεταξύ άλλων ο Δημήτρης θα ήθελε να πάει σε ένα night run και του είπα να μην πάει γιατί είχαμε το πάρτυ.

Αποφασίζουμε να πάμε Smart park και να τα ξετινάξουμε στο τραμπολίνο για να νιώσω εγώ καλύτερα βασικά. Αλλάζουμε ρούχα, παίρνουμε πατίνια και φεύγουμε.

Δεν έχω βενζίνη, έχει ανάψει λαμπάκι. «Έχουμε για να πάμε δυο φορές και να γυρίσουμε» αποφαινεται ο Δημήτρης.

Δεν έχουμε πάρει λεφτά, μόνο τη χρεωστική μου και έχω σκοπό να βγάλω από το ΑΤΜ εκεί.

Φτάνουμε. Συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει τα κράνη τους.

Το παραβλέπω.

Βγάζω την κάρτα από την τσάντα και κατευθύνομαι στο ΑΤΜ. Με φωνάζει ένας κύριος να μου πει ότι μου έπεσε το κλειδί του αυτοκινήτου από την τσάντα. Οριακό.

Προσπαθώ να βγάλω χρήματα αλλά τελικά το μηχάνημα δεν μου δίνει. Το διαθέσιμο υπόλοιπο είναι μικρότερο από το λογιστικό ή κάτι τέτοιο, ή μάλλον είμαι ταπί.

Ο Δημήτρης δεν έχει πάρει πορτοφόλι.

Απελπίζομαι.

Προσφέρομαι να γυρίσω σπίτι να φέρω το πορτοφόλι του. Είναι σχετικά κοντά.

«Να σου αφήσω την τσάντα με τα νερά, ζακέτες κλπ;» «ναι».

Φεύγω σφαίρα και φτάνω σπίτι, πάω να βγω από το αυτοκίνητο και συνειδητοποιώ ΟΤΙ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΤΣΑΝΤΑ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑ.

Πανικοβάλλομαι.

Παίρνω τηλέφωνο την αδερφή μου που μένει κοντά και πάντα μας σώζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Ευτυχώς είναι στο σπίτι.

Πάω. Μου δίνει δεύτερα κλειδιά και λεφτά. Μεγάλη η χάρη της!

Πηγαίνω ξανά σπίτι να πάρω για σιγουριά πορτοφόλι και κράνη.

Στην επιστροφή θυμάμαι το «μας φτάνει δυο φορές να πάμε και να γυρίσουμε» και βάζω βενζίνη.

Ας μη μείνω κι από βενζίνη.

Φτάνω στο Smart Park. Τους βρίσκω.

Προσφέρομαι να βάλω το κράνος στη Μιράντα.

ΤΗΣ ΠΙΑΝΩ ΤΟ ΛΑΙΜΟ ΜΕ ΤΟ ΚΛΙΠ.

Σφαδάζει στον πόνο.

Της δίνω νερό. Έχω θυμηθεί να πάρω νερό. Παίρνω βαθμούς bonus.

Πάμε τραμπολίνο, περιμένουμε υπερβολική ποσότητα χρόνου μέχρι να έρθει η σειρά μας.

Ήταν τα καλύτερα 6 ευρώ για 10 λεπτά που έχω ξοδέψει ποτέ στη ζωή μου.

 

Γυρίζουμε σπίτι ασφαλείς, λέω να το γυρίσω στην πλάκα και να γράψω ποστ.

Ιδού.

Y.Γ. I am a loser baby so why don't you kill me. μου το αφιερώνω.