Art Lab (καλαμάκια & πλαστελίνη)

Με τις πλαστελίνες περνάμε διάφορες φάσεις. Υπήρχαν ημέρες στο παρελθόν που παίζαμε αρκετά με αυτές. Όμως επειδή χαλάνε γρήγορα και σκληραίνουν αν δεν τους δίνεις την απαραίτητη σημασία, σύντομα ήταν άχρηστες και πετάγονταν στα σκουπίδια. Κάποια στιγμή, είχα φτιάξει δικιά μου πλαστελίνη από αλεύρι και νομίζω ότι κράτησε λίγο παραπάνω.
Πριν από λίγες ημέρες, βρήκα αυτές τις πολύ χρωματιστές πλαστελίνες και τις πήρα, μην ξέροντας που θα καταλήξουν. Ένα απόγευμα λοιπόν αποφασίσαμε να το παίξουμε αρχιτέκτονες και να φτιάξουμε διάφορες κατασκευές.
Χρειαστήκαμε
πλαστελίνες
καλαμάκια για σουβλάκια

Φτιάξαμε στην αρχή μικρά μπαλάκια χρησιμοποιώντας ελάχιστη πλαστελίνη και μετά τα χρησιμοποιήσαμε σαν υλικό για να ενώσουμε τα καλαμάκια.

Προς το τέλος επιστρατεύτηκαν και καλαμάκια κανονικά και μια ...πέτρα που έγινε προσωπάκι.

Art Lab (dot challenge)

Φέτος δεν επιλέξαμε να στείλουμε τα κορίτσια σε κάποια εξωσχολική δραστηριότητα. Η Δανάη πάει πρώτη δημοτικού και η Μιράντα στον παιδικό σταθμό. Γυρνάνε στο σπίτι γύρω στις 2 και χρειαζόμαστε λίγο χρόνο για να φάμε, να διαβάσει η μεγάλη τα μαθήματά της και να κοιμηθεί η μικρή. Αν είχαμε κάτι, θα έπρεπε στις 5 να είμαστε πάλι στον δρόμο και να τους μένει ελάχιστος χρόνος μαζί, για να παίξουν, ή για να βγούμε μια βόλτα όλοι μαζί, ειδικά τώρα που ο καιρός κρατάει πολύ. Στο παρελθόν έκανα πολλά πράγματα μαζί τους, από ιδέες δικές μου ή από όλο αυτό το πλούσιο υλικό που μπορείς να βρεις στο internet. Όμως η αλήθεια είναι ότι τον τελευταίο καιρό το είχα αφήσει εντελώς. Παίζανε μαζί ή βλέπανε τηλεόραση ή περνάγαμε αρκετή ώρα στο πάρκο και δεν κάναμε κάτι πιο δημιουργικό, έστω και για λίγο. 

Οπότε αποφάσισα, μια φορά τουλάχιστον την εβδομάδα να κάνουμε κάτι στο σπίτι. Μια δημιουργική δραστηριότητα που να έχει σχέση με χρώματα, ζωγραφική, τέχνη, στα δικά τους μέτρα πάντα και πάντα λαμβάνοντας υπόψη τη διαφορά της ηλικίας τους. 

Τα project αυτά σκέφτομαι να τα ανεβάζω στο blog γιατί μου φαίνονται πραγματικά απλά και ενδιαφέροντα και είναι ιδέες που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε στο σπίτι του με υλικά που ίσως έχει ήδη. 

Το πρώτο είναι αυτό με τις σταγόνες χρώματος.

Το πρωτοείδα στο The Artful Parent και ενθουσιάστηκα. 

Είναι μια άσκηση συγκέντρωσης και το αποτέλεσμα είναι ένα ...έργο τέχνης. 

Χρειαστήκαμε:

χαρτί ακουαρέλας (ή ένα χοντρό χαρτόνι π.χ. η εσωτερική πλευρά από ένα κουτί δημητριακών)

αυτοκόλλητη ταινία (είχα τα washi tapes μου)

χρώματα τέμπερας

πινέλα (κατά προτίμηση τόσα όσα και τα χρώματα)

Ξεκινάμε!

Χρησιμοποίησα την αυτοκόλλητη ταινία για να φτιάξω ένα πλαίσιο στο χαρτόνι. Όταν στεγνώσει το έργο, και αφαιρεθεί η ταινία θα υπάρχει μια όμορφη κορνίζα.

Μετά εγώ έριξα μικρές σταγόνες από όλα τα χρώματα στο κάθε χαρτόνι. Διάσπαρτα και από λίγο.

Και μετά τους εξήγησα ότι πρέπει να απλώσουν τη μπογιά έτσι ώστε να καλύψουν όλο το άσπρο του χαρτιού αλλά θα πρέπει να μην ακουμπήσει το ένα χρώμα το άλλο. Μόνο τα ίδια χρώματα μπορούν να ενωθούν. Τα άλλα όχι.

Δεν είναι εύκολο!!! Θέλει αρκετή συγκέντρωση και προσοχή για να μην μπλεχτούν τα χρώματα.

Στο χαρτί της Μιράντας έβαλα λιγότερη ποσότητα γιατί πίστευα ότι θα της είναι πολύ δύσκολο. Όμως τα κατάφερε μια χαρά!!

Όταν τελειώσαμε, αφήσαμε το χαρτί να στεγνώσει και μετά αφαιρέσαμε την ταινία για να δούμε την κορνίζα και το έργο ολοκληρωμένο.

 Δεν είναι υπέροχη αφηρημένη τέχνη;

Στο μυαλό της Δανάης

Με τη Δανάη λοιπόν. Την θαυμάζω για αυτό που γίνεται και χαίρομαι που βοηθάω κι εγώ στον βαθμό που μου αναλογεί να της δώσω τα ερεθίσματα που θα την κάνουν μια ανεξάρτητη κοπέλα σε λίγα χρόνια. Είναι πρωτάκι και το λάτρεψε το σχολείο και τη δασκάλα της. Νομίζω ότι προσαρμόστηκε σχετικά γρήγορα και προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε όλους αυτούς τους κανόνες, τα πρέπει, τα παιχνίδια, τα αστεία, τα τόσα καινούρια πρόσωπα, την μεγάλη αυλή! Είναι σοφή καμιά φορά και πιο σοβαρή από εμένα. Καμιά φορά τις κοιτάζω και τις δυο και θέλω να παγώσω τον χρόνο. Να μείνουν για όσο περισσότερο μπορούν ακόμη παιδιά. Να περνάει αργά ο χρόνος, να τον ευχαριστιόμαστε, να μην χάνουμε ούτε ένα λεπτό.

Κάποιες ατάκες, μαζεμένες από σημειωματάρια μου, από εδώ κι από εκεί. Η Δανάη, λοιπόν.

Παίζει στον υπολογιστή αρκετή ώρα. Για να το ξεκινήσω ευγενικά (και ύπουλα ίσως;) της λέω:

-Κοίτα η αδερφή σου τι ωραία που παίζει με τα παιχνίδια!

Γυρνάει και την κοιτάει:

-Μένω έκπληκτη!

Πάει στην κουζίνα να βρει μπισκότα στο ντουλάπι. Την ακούω να μιλάει με φωνή ρομπότ:

-Δε βρίσκω, επαναλαμβάνω, δεν βρίσκω.

Συζητάμε κάτι και της λέω:
-Βρε Δανάη, δεν το χωράει το μυαλό μου!

-Πέτα όλα τα πράγματα και κράτα αυτό!

Πρέπει να πάμε σουπερμάρκετ να πάρουμε κάποια πράγματα και σκέφτομαι να στείλω τη λίστα στον Δημήτρη για να μας τα φέρει επιστρέφοντας από τη δουλειά. Τη βγάζω λοιπόν φωτογραφία με το κινητό μου και του τη στέλνω με iMessage (τρομερή ευκολία!!!!). Της εξηγώ τι ακριβώς κάνω και μου λέει:

-Θα πρέπει να κάνει ζουμ για να τα δει!!

Ένα Σάββατο πηγαίνουμε στον Εθνικό Κήπο. Κάνουμε βόλτες και καταλήγουμε στην παιδική χαρά. Όταν φεύγουμε, μου λέει ενθουσιασμένη:

-Ήταν ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ!

Και λιώνω….

-Μαμά, το ξέρεις ότι παρόλο που είσαι μαμά μου, μοιάζεις και με φίλη μου γιατί έτσι διασκεδάζω με τις φίλες μου;

Ατάκες Μιράντας

Η Μιράντα είναι 3 χρονών και 8 μηνών και το μυαλό της δουλεύει τόσο γρήγορα που δεν την προλαβαίνουμε. Είναι πολύ χαδιάρα, θέλει αγκαλιές και τον λαιμό μου γιατί είναι «ζεστός». Με το σχολείο δεν είχαμε ιδιαίτερα δράματα, σε αυτό έπαιξε ρόλο ότι είναι η δεύτερη χρονιά και ότι το καινούριο της σχολείο είναι σούπερ αλλά και ότι έχει κάποιους συμμαθητές και συμμαθήτριες που τους γνωρίζει ήδη από τη γειτονιά. Όταν πηγαίνουμε στο σχολείο με το αυτοκίνητο, μου ζητάει να μην βάζω στο ραδιόφωνο λυπητερά τραγούδια. 

Αυτές είναι μερικές ατάκες που πρόλαβα να σημειώσω, γιατί όλες οι άλλες τρέχουν και τις παίρνει το φθινοπωρινό αεράκι!

Αφήνουμε τη Δανάη στην πόρτα του σχολείου.

-Να περάσεις καλά, να έχεις καλό μάθημα και καλό διάλειμμα. Σε αγαπάμε πολύ!

-Μαμά, μπορούμε να πάμε ΣΤΟΝ ΙΚΕΑ;

 Μετά από μια διαφωνία μεταξύ τους, από ότι φαίνεται η Μιράντα είχε δίκιο!

-Στα έλεγα εγώ Δανάη!

Γυρνώντας από το σχολείο, μου λέει ότι για κάποια στιγμή, μέσα στην μέρα, της έλειπα και με ήθελε.

-Ήμουν στεναχωρημένη και για να νιώσω καλύτερα, σκέφτηκα μια πεταλούδα να πετάει.

Φοράει κάποια δικά μου παπούτσια με τακούνι και περπατάει στο σαλόνι.

-Ξυπνάω τον κόσμο;

Δανάη: Είδα ένα όνειρο, ότι ήμουν μητέρα αλλά δεν είχα παιδιά.

Μιράντα: Ήσουν η μητέρα Φύση;

Θέλω να τις βάλω κάποια videos στο YouTube στην τηλεόραση και πρέπει να ανοίξω το Wi-Fi. Οπότε εμφανίζεται το πληκτρολόγιο στην οθόνη για να πληκτρολογήσω το password.

-Θέλει κωδικό;

Συνήθως την πηγαινοφέρνω εγώ στο σχολείο, εκτός από τις ημέρες που ο Δημήτρης είναι εδώ και μοιραζόμαστε τις «αποστολές-παραλαβές». Ένα πρωί την πάω εγώ στο σχολείο και, στο σχόλασμα, την παίρνει ο μπαμπάς της.

-Α γιατί κάνατε ανταλλάξ;

Έξω από το Δημοτικό. Σήμερα.

Εγώ: Βλέπεις, Μιράντα, κάποια παιδιά έρχονται μόνα τους στο σχολείο.

Μιράντα: Μπορείς οι γονείς τους να έχουν πεθάνει.