Λερναία Ύδρα mode

“Μαμά, όταν γυρίσω από το σχολείο, να ψάξουμε στο YouTube αν έβγαλαν καινούριο τραγούδι οι Boys n Noise.». Της Μιράντας της έχει στοιχίσει πολύ που διαλύθηκαν οι Boys n Noise. Δεν μπορεί να καταλάβει πως «ξεκόλλησαν» και που γιατί, ίσως, μάλωσαν. Ελπίζει κάθε ημέρα ότι θα βγάλουν καινούριο τραγούδι και θα είναι ξανά μαζί.

Σήμερα είναι η πρώτη ημέρα που επιστρέφει στο σχολείο μετά από διάστημα 2-3 εβδομάδων περίπου. Δεν ήταν άρρωστη απλά μετά από 4 συνεχόμενους μήνες που τα παιδιά δεν έβγαιναν καμία ημέρα στην αυλή, αποφάσισα να κάνω κάτι πιο δραστικό από το να ζητάω εξηγήσεις. Έκανα αποχή. Και ήμουν (είμαι;) στο τσακ να την σταματήσω τελείως, να κάνω γρήγορα γρήγορα τη δουλειά μου το πρωί και να εκδράμουμε στις παιδικές χαρές. Κανονικό μποϋκοτάζ στον εαυτό μου δηλαδή.

Όμως, πραγματικά έβγαινα από τα ρούχα μου και λυπόμουν συγχρόνως, όταν έβλεπα να περνάνε ημέρες με 25 βαθμούς και καμία τάξη να μην βγαίνει στην αυλή ούτε για δέκα λεπτά γιατί: κάνανε πρόβα (για τον Ιούνιο:!), δεν είχαν απαρτία (πάντα είναι καλύτερα 20 παιδιά στην αυλή παρά πέντε!), υπάρχουν ιώσεις (βέβαια, έξω στο καθαρό αέρα πολλές), η αφρικανική σκόνη προκαλεί πονοκεφάλους (με συνταγή γιατρού), κάποιοι γονείς μας το ζήτησαν (bingo).

Οι ίδιοι γονείς που έβλεπα να φέρνουν τα παιδιά τους κάθε πρωί χύμα στο πίσω κάθισμα και οι ίδιοι να καπνίζουν μπροστά να υποθέσω; Που φοβούνται μήπως το παιδάκι τους κρυώσει από τις ιώσεις που κυκλοφορούν …έξω, στην αυλή, και όχι που η τάξη δεν αερίζεται σωστά και τα παιδιά βήχουν το ένα πάνω στο άλλο και φταρνίζονται.

Φυσικά, εδώ δεν θα τα βάλουμε με αυτούς τους γονείς γιατί αυτά τα μυαλά δεν αλλάζουν. Η ένστασή μου ήταν πάντα με το σχολείο που προφανώς μετά από κάτι που έγινε (ένα παιδί βγήκε χωρίς μπουφάν και …κρύωσε) την πλήρωσε η δασκάλα και μαζί και όλη η τάξη.

Ήμουν (είμαι) σε πραγματικό δίλημμα. Μίλησα πριν από λίγες ημέρες με τη δασκάλα της και μου είπε ότι τώρα που ανοίγει ο καιρός (ντοινγκ ως τώρα ήταν απλά Φεβρουάριος στο ημερολόγιο λέω εγώ) θα βγαίνουν και πράγματι χτες και προχτές βγήκαν έξω. Την έστειλα σήμερα επειδή είναι Παρασκευή και ίσως της έρθει πιο καλά. Η Μιράντα δεν έχει ζητήσει να πάει στο σχολείο ούτε στιγμή. Δεν είχαμε δράματα, έχει ωριμάσει τόσο αυτό το παιδί, που καμιά φορά με τρομάζει. Ξέρω όμως ότι θα προτιμούσε να μείνει μαζί μου, αν την ρωτούσα.

Το να κόβεις αυτά που σε ενοχλούν, από ανθρώπους, πράγματα, συνήθειες δεν ήταν πάντα το φόρτε μου. Αλλά προφανώς όταν φτάνεις σε μια ηλικία και ξέρεις τι σου γίνεται ή νομίζεις ότι ξέρεις, μπορείς να κόψεις, να κάνεις δραστικές αλλαγές και να μιλάς για όλα όσα σε απασχολούν. Όμως στον κατάλληλο άνθρωπο, μήπως βρεθεί και μια λύση.

Γενικά είμαι στη φάση που έχω την τάση να θέλω να «κόψω» πράγματα.

Το πισωγύρισμα στον παιδικό νομίζω ότι είναι για καλό.

Όμως έκοψα το κάπνισμα μετά από 15 ξέρω κι εγώ χρόνια. Είναι βλέπεις που είχα αργήσει να το ξεκινήσω. Το είχα κόψει και στις δύο εγκυμοσύνες μου + τους 10 μήνες του θηλασμού έκαστη, μαχαίρι, μια κι έξω. Αλλά ήξερα ότι θα το ξανάρχιζα. Τελευταία όμως άρχισε να μην μου αρέσει. Σαν να ήταν ένα «πρέπει», ένα υποχρεωτικό πράγμα, που δεν το ήθελα πια. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σκεφτόμουν κάτι μαύρες σκέψεις, και μια ημέρα ξύπνησα και πήγα για περπάτημα. Πριν ένα μήνα περίπου νομίζω. Και δεν το έχω «χρειαστεί» από τότε αλλά ούτε έχω κάνει στροφή 180 μοιρών, να το παίζω vegan και αθλητικός τύπος. Αλλά νιώθω περήφανη που το κατάφερα, χωρίς καν να «ιδρώσω» και νομίζω ότι αν έχεις παιδιά, σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά κάτι τέτοιες λεπτομέρειες.

Και κάπου εκεί που ξεκινούσα την καινούρια μου ζωή, άρχισα να ζωγραφίζω κάτι ακαταλαβίστικους πίνακες, που δεν με κάνουν ακριβώς καλλιτέχνη αλλά μου βγάζουν όλον το καλό μου εαυτό και συνήθως τους ξεκινάω σε collaboration με τα κορίτσια και όταν αυτές βαριούνται και παίζουν με τα playmobil σαν να μην υπάρχει αύριο, τους τελειώνω μόνη μου. Και άκου θράσος, τους κρεμάω και στους τοίχους του σπιτιού μου και σκέφτομαι να τους βάλω και στο etsy για να κάνουν διεθνή καριέρα.

Και κάπως έτσι κόβω ένα ένα τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας και σαν θαύμα δεν βγαίνουν άλλα. Στη θέση τους φυτρώνουν λουλούδια πολύχρωμα σαν τους πίνακές μου.