Στις αναμνήσεις που δεν διαλέγεις να κρατήσεις απλά σε σημαδεύουν για χρόνια μέχρι να σου φανούν χρήσιμες σε κάτι είναι και το γεγονός ότι κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα, ο μπαμπάς μου παραλάμβανε ταχυδρομικώς έναν φάκελο γεμάτο κάρτες ζωγραφισμένες με το στόμα από καλλιτέχνες με κινητικά προβλήματα. Με θυμάμαι να τις κοιτάω με περιέργεια και αρκετό τρόμο και άλλες τόσες απορίες. Οι άνθρωποι που για κάποιο λόγο δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους ζωγραφίζουν με το στόμα; Και γιατί ζωγραφίζουν; Δεν έχουν αρκετά προβλήματα ήδη για να ασχοληθούν;
Πριν από λίγες ημέρες και ενώ είχα δει κάτι σχετικό στο timeline μου (και λατρεύω τα social media, τουλάχιστον αυτά που ακολουθώ εγώ...) όταν εντόπισα την κατάλληλη διάθεση στο πλήθος, έβαλα το σχέδιο σε δράση.
Πρώτα κόλλησα χαρτί στον τοίχο και μετά τους έδωσα τους μαρκαδόρους.
Το challenge ήταν να ζωγραφίσουν με τα δάκτυλα των ποδιών, με όποιον τρόπο τους βόλευε καλύτερα.
Η Δανάη δοκίμασε να γράψει γράμματα και αποδείχτηκε πολύ δύσκολο.
Στη συνέχεια, προσπάθησαν να ζωγραφίσουν με το στόμα. Ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και πάλι δεν είχαν τον πλήρη έλεγχο.
Διασκέδασαν αρκετά και το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια αφηρημένη τέχνη.
Στο τέλος, έβαλαν πινελιές και με το χέρι και το δικό μας έργο τέχνης έμεινε για κάποιες ημέρες κολλημένο στον τοίχο για να το χαζεύουμε.
Μετά είδαμε κάποια videos στο YouTube με καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν με τα πόδια ή με το στόμα. Αυτά που φτιάχνουν είναι πραγματικά αριστουργήματα.
Δεν δέχτηκα παράξενες ερωτήσεις, ούτε έκανα μεγάλη ανάλυση στο θέμα.
Τους είπα απλά ότι ό,τι κι αν συμβεί σε κάποιον, δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να κάνει αυτό που του αρέσει ή να ανακαλύψει ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει και τον γεμίζει χαρά!
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν κάποιο κινητικό ή νοητικό πρόβλημα βρίσκεται εδώ.
Πριν από λίγες ημέρες και ενώ είχα δει κάτι σχετικό στο timeline μου (και λατρεύω τα social media, τουλάχιστον αυτά που ακολουθώ εγώ...) όταν εντόπισα την κατάλληλη διάθεση στο πλήθος, έβαλα το σχέδιο σε δράση.
Πρώτα κόλλησα χαρτί στον τοίχο και μετά τους έδωσα τους μαρκαδόρους.
Το challenge ήταν να ζωγραφίσουν με τα δάκτυλα των ποδιών, με όποιον τρόπο τους βόλευε καλύτερα.
Η Δανάη δοκίμασε να γράψει γράμματα και αποδείχτηκε πολύ δύσκολο.
Στη συνέχεια, προσπάθησαν να ζωγραφίσουν με το στόμα. Ήταν πολύ πιο εύκολο αλλά και πάλι δεν είχαν τον πλήρη έλεγχο.
Διασκέδασαν αρκετά και το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια αφηρημένη τέχνη.
Στο τέλος, έβαλαν πινελιές και με το χέρι και το δικό μας έργο τέχνης έμεινε για κάποιες ημέρες κολλημένο στον τοίχο για να το χαζεύουμε.
Μετά είδαμε κάποια videos στο YouTube με καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν με τα πόδια ή με το στόμα. Αυτά που φτιάχνουν είναι πραγματικά αριστουργήματα.
Δεν δέχτηκα παράξενες ερωτήσεις, ούτε έκανα μεγάλη ανάλυση στο θέμα.
Τους είπα απλά ότι ό,τι κι αν συμβεί σε κάποιον, δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να κάνει αυτό που του αρέσει ή να ανακαλύψει ότι μπορεί να υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει και τον γεμίζει χαρά!
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για καλλιτέχνες που αντιμετωπίζουν κάποιο κινητικό ή νοητικό πρόβλημα βρίσκεται εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου